Mishandeld

Hoofdstuk 21

In de auto vraagt Jens gelukkig niets, ik had geen zin om hele gesprekken met hem te voeren. Het enige wat ik wilde was gewoon naar het ziekenhuis om te horen wat er precies aan de hand is en dan naar bed.  Ik was moe en misselijk de hele dag al. Jens en Jake wisten meer, maar ik krijg nergens antwoord op. 

Bij het ziekenhuis aangekomen loop ik samen met Jens naar binnen en melden we ons bij de balie. We kunnen in de wachtkamer gaan zitten en wachten daar op de dokter die mij zou onderzoeken.

"Renske?", roept een dokter door de wachtruimte, Jens en ik staan op en schudden de hand van de dokter. Hij wijst naar zijn kamer en daar lopen we dan ook naar binnen. "Ga maar zitten.", zegt de dokter terwijl hij zelf ook plaats neemt op de stoel achter het bureau.

"Vertel eens Renske, waar heb je precies last van? Want ik zie dat je nog steeds in het gips zit?", vraagt de dokter aan me. Ik knik en kijk naar mijn been. "Het lopen zelf gaat al veel beter, maar vaak als ik op sta dan krijg ik steken in mijn been, waardoor ik eigenlijk niet meer vooruit kom. Ook heb ik veel last van misselijkheid en hoofdpijn de laatste tijd, maar ik weet niet of dat er iets mee te maken heeft.", vertel ik de dokter. "Misselijkheid en hoofdpijn zal er wel niets mee te maken hebben, hoe lang heb je daar al precies last van?", vraagt de dokter. Ik kijk Jens vragend aan, "sinds gisteren.", zegt Jens. Ik knik en de dokter zegt dat het kan zijn dat de griep op komst is, maar dat het niet met de pijn in mijn been te maken heeft.

"Als je even meeloopt dan maak ik foto's van je been en dan kunnen we dan kijken wat precies de oorzaak is van de pijn in je been.", verteld de dokter. Ik knik en loop met de dokter mee. Jens moet buiten de kamer wachten.

Ik moet op een bank gaan zitten en de dokter maakt een foto van mijn voet en been. Als de foto's klaar zijn, mag Jens binnenkomen en dan wachten we samen op de uitslagen van de foto's. 

De deur gaat open en er komen dit keer twee dokter naar binnen. De vrouwelijke dokter die binnenkomt schudt Jens en mij beide de hand en gaat dan, net als de andere dokter, op een stoel zitten.

"We hebben de foto's bekeken en er is gelukkig niets ergs aan de hand. Je krijgt de steken in je been omdat het gips tegen je voet aandrukt. Daardoor ontstaat er een soort 'kortsluiting' in je spieren en daardoor krijg je steken in je been.  Het goede nieuws is dus dat het gips eraf mag. Vandaar dat ik mijn collega heb meegenomen.", verteld de dokter aan een stuk door.

Ik zucht opgelucht en moet weer op de bank gaan zitten. Vervolgens zaagt de vrouw met een speciaal zaagje het gips doormidden en als het gips eraf is, haalt ze de sok die om mijn voet heen zat er ook vanaf. Als alles klaar is, smeren ze mijn voet in met een zalfje dat helpt tegen de jeuk en moet ik voor de zekerheid wel nog een steunkous dragen. "De afspraak die voor over een paar weken staat, laten we wel gewoon staan, dan controleren we dan of alles nog steeds goed gaat. Mocht je nou nog steeds last hebben van die steken in je been, moet je gewoon weer eerder terugkomen. Ik knik en sta op van de bank. Aangezien ik maar een schoen aan heb moet ik met de steunkous naar de auto lopen. Ik bedank de dokter en loop samen met Jens naar de auto toe. 

Vlak voordat we naar buiten gaan, vraagt Jens of ik op zijn rug wilde aangezien ik anders op blote tenen buiten moest lopen. Ik haal mijn schouders op, en spring dan toch maar op zijn rug. Mijn tenen waren al koud en had geen zin om te lopen. Als we bij de auto aankomen maakt hij de deur open en zet hij me rechtstreeks op de stoel neer. Vervolgens maakt hij de deur dicht en gaat hij zelf achter het stuur zitten. 

Tijdens het rijden wordt er weer geen woord gewisseld. Het zou beter zijn als ik nu zou vragen wat er allemaal aan de hand is. Maar misschien moet ik dat juist vragen als we thuis zijn, dan zijn er anderen thuis en kan ik tenminste nog weggaan als hij niet eerlijk tegen me is.