Isang linggo na ang nakakalipas ng mangyari ang insidenteng iyon. Thanks to my bestfriend klaire. Akala ko iniwan niya ako 'nun ng hindi ako sumagot sa kanya but she get the duplicate key on my room sa lobby. Nang makita ako na nakahilata sa sahig. She tried to wake me up pero hindi ako nagising.
She was panic that time and she didn't know what she's going to do. Pero buti nalang at tumawag siya ng ambulance at dinala ako sa hospital. I stayed there 3 days.
Si tita ang nagbabantay sa'kin don. Alam kasi ni tita na mag-isa nalang ako sa buhay. Siya rin nagsabi sa'kin tungkol sa ginawa ni klaire sa'kin.
I feel better now, kahit papaano. Ayokong gumastos ng malaki kaya agad ako nagcheck -out. I don't have much money. I have enough money to spend my three meals a day.
If you ask me where my parents are. Well, they are fine, really. They're happy together without me. Spending their time with my siblings. As if, nothing happened.
Hindi ko nakaya ang ginawa nila kaya umalis ako sa bahay at ako na lang ang bumubuhay sa sarili ko.
I got my job, part time job. Starting six thirty in the morning to five in the afternoon, I'm studying. Six pm to twelve am I'm working.
Nagtatrabaho ako sa isang bar. Nagseserve, kumbaga sa mga restaurant it's waiter. Nung una, nahihirapan ako dahil anong oras matatapos ang duty ko tapos gagawin ko pa ang mga assignment ko. Gusto kong sumuko 'nun, pero napaisip ako kung saan ako makakakuha ng pera kung susuko ako, hindi ba?
Nasanay narin siguro ako kaya hanggang ngayon tuloy parin ang buhay ko.
I prepared for breakfast. Dadalawin ko si klaire. Sabi kasi ni tita kaya daw hindi siya nakadalaw sa hospital ay dahil biglaan itong nagsakit. As thanksgiving, pupuntahan ko siya at yayayain na sabay kaming mag breakfast.
After kong matapos ang paghahanda. Umakyat ako sa kwarto to do my everyday routine. Pumasok ako sa banyo at naligo.
Ilang minuto ang nakalipas ay tapos na rin ako. Akmang lalabas na ako sa kwarto ng may naranig akong tumikhim.
Kinabahan ako dahil sa ginawa niya. Anong gusto n'yang iparating? Hindi ko nalang pinansin ang narinig ko at binuksan ang pinto at isinarado. Tumungo sa kusina para kunin ang hinanda kong pagkain.
Tuluyan na akong nakalabas ng dorm ko. Maglalakad lang ako papunta sa kanila. Malapit lang naman ang bahay nila klaire sa dorm ko kaya hindi na kailang magsasakyan pa, dagdag gastos lang 'yun.
Ilang minutong paglalakad ay nakarating na ako sa kanila. I press their door bell. Di gaya ko, marangya ang buhay ni klaire kumpara sa kin. She's perfect. She get what she want. Kasama niya ang mommy at daddy niya. And I? I have nothing. Kung may gusto man ako, kailangan ko munang magtrabaho para makuha lang iyon. I'm not perfect like she is. I have broken family and she haven't. I envy for that, before.
Pero hindi ko na inaalala 'yun ngayon dahil I have her, as a family. Mayroon nagaalaga sa'kin sa tuwing may sakit ako. May nagsusuyo sa tuwing galit ako. May nagpapakain sa'kin sa tuwing gutom ako. Kapag nawala siya? hindi ko alam kung anong gagawin ko.
I saw tita opened the gate and told me to come in. So, do I. Kilala ako ng parents n'ya kaya pwedi akong pumunta kung anong oras kong gustuhin.
"How is she, tita?" I asked tita about klaire.
Pumasok na kami sa bahay nila.
"Nothing has changed" Nakita ko ang pahid na lungkot sa kanyang mukha.
Hanggang ngayon di parin bumababa ang lagnat niya. May natamaan kaya ito na duwende kaya hanggang ngayon 'di parin bumababa lagnat niya?
Niyaya akong umupo ni tita sa sofa at kukuha sana ng maiinom ng tinanggihan ko ito "Pwedi ko po ba siyang puntahan, tita?" I asked again.
