I just wanna be yours

Deel 18

'Nou' Zegt Loes. 'Maak he.. het open!' Het klonk alsof ze de eerste keer 'hem' wou zeggen. Ik loop naar de kooi/doos toe en haal even adem. Dan trek ik het doek eraf.

Mijn mond valt open en mijn ogen worden vochtig.

Mijn hart smelt.

In de kooi staat een vrolijk kwispelende puppie.

Maud begint zacht te praten: 'Het is een kruising tussen een Husky en een labrador.' Ze houd haar hoofd even schuin. 'Hoewel je de labrador nauwelijks ziet. Behalve in de ogen.' Het valt mij inderdaad ook op. Het is exact een Husky, maar met grote ogen. Ze zijn felblauw. Hij is echt te schattif voor woorden. 'O en de vaders van de labdador en de Husky waren allebei mopshondjes, dus hij zal niet zo groot worden als een Husky. Iets kleiner.' Ze houdt haar duim- en wijsvinger bijna helemaal gestrekt uit elkaar. 'Zoiets.' Ze knipoogt erbij, zo klein kan een hond natuurlijk nooit zijn. Ik stomp haar tegen haar schouder. 'Het maakt niet uit. Hij...?' Ik kijk vragend naar 'het publiek'. Ze knikken. 'Hij is prachtig.' Ik bekijk hem nog een beter. Hij heeft een zachtgrijze vacht, met een witte 'buik' en 'borst'. De poten zien er ongelofenlijk zacht uit. Maar zijn snuit... Zijn suit is het allerschattigst. De neus is wit, en dat wit loopt door tot zijn ogen in een soort streep. De oren zijn heel lichtgijs en alles ziet er zo zacht en pluizig uit. Ik ben meteen verknocht aan hem. 'Dit is nou liefde op het eerste gezicht' mompel ik en maak het deurtje van de bench open. Heel voorzichtig zet hij een paar stapjes. Dan is hij er helemaal uit. Ik aai hem voorzichtig. Hij is zo klein en zo lief. Thijs schraapt zijn keel. 'Eh.. zie dit niet als een belediging, maar we dachten dat je misschien nogal eenzaam bent. Dus nu heb je een vriendje en later een beschermer.' Ik sta op en vlieg ze en voor om hun hals. 'Dank jullie... zo erg. Wat kan ik ooit doen om jullie te bedanken? Hij is zo schattig.' Charlie lacht. 'Bedank me maar door weer gelukkig te worden.' Ik glimlach.

'Maar.. Ik denk dat ik helemaal geen hond mag. Wat als ik hem niet mag houden?' Bij de gedachte alleen al breekt mijn hart in duizend (extra) stukjes. Daar zijn ze allemaal wel even stil van. 'Vraag gewoon of het mag. Als het niet mag, verzinnen we wel een oplossing.' Zegt Thijs. 'Zeg anders dat je ouders zo vaak weg zijn en dat je dan wat gezelschap hebt. En dat je de volledige verantwoordelijkheid neemt. Dan komt het vast goed.' Ik lach. Ik hoop het. 'O, en dit hier.' Zegt Loes. Ze geeft me een riem, mand, voer, etensbak en wat speeltjes. Als laatste haalt Daan een penning uit zijn zak. 'Hier, ik hb de naam verzonnen. Ik hoop dat k hem leuk vind.' De penning is een zilveren hartje. Er staat op de voorkant ingegraveerd met sierlijk lettertype: 'Jayden' En op de achterkant:'always' Ik glimlach als ik het lees, want dat was het woord wat hij bij mijn zin in de spiegel had geschreven. 'Bedankt. Het is een prachtige naam. En dit' ik laat de achterkant zien. als vervolg op dit geef ik hem maar een knuffel, want ik heb er geen woorden voor. 'Allemaal ontzettend bedankt.' En ik doe Jayden zijn (zwarte) halsband en penning om.