I just wanna be yours

Deel 28

Dit deel is opgedragen aan @SophievanHeuveln @NaomivanBeek @tessie_x @DimphyTonissen @_emmam en aan Stan, omdat ze me altijd steunen en er altijd voor me zullen zijn. Dankjulliewel. 

P.O.V. Daan

Snel pak ik mijn trillende telefoon uit de broekzak van mijn blauwe spijkerbroek: Het teken dat ik weer eens vrienden heb. Met een glimlach druk ik op het icoontje van 'berichten', en dat bezorgt me al meteen een frons: wie is er nou zou ouderwets om te SMS-en? De glimlach komt als snel terug als ik zie dat het een berichtje is van Siara. Als ik het bericht open, is de glimlach weer weg: Vandaag heb ik weer geleerd hoe het is om gelukkig te leven. Ik ga weg voor een tijdje, ik weet niet wanneer ik terug kom. Ik houd heel veel van jullie allemaal, en heel erg bedankt voor alles. Maak je niet druk om mij, ik heb geld zat en mijn oplader bij me ;)

Ik lees het bericht. En nog een keer. En nog een keer. Dit kan toch niet waar zijn? Ze had nog wel beloof om me niet te verlaten. Ik heb haar nodig! Ik begin te huilen. Ilse komt naar me toe. 'Daan, rustig. Wat is er?' 'Ik.. Zij.. Ze…  Ik… ' snik ik. Ik kom niet meer uit mijn woorden. Ik ren de trap op, laat me op mijn bed vallen, doe oortjes in en zet het volume op zijn max bij het nummer 'Leaving Californa' van Maroon 5.

But if you run away,

I won't be alright

Even if the sun crashes into us

I won't let go, I won't let go

And I can be your light

Stay with me tonight

I won't let go, I won't let go

Waarom is dit lied zo herkenbaar? Ik huil al mijn tranen die ik nog.over heb. Als ik eindelijk uitgehuild ben, bel ik Siara. Ze neemt niet op, uiteraard. Charlie neemt wel op: het gesprek is kort. Na tien minuten sta ik bij haar op de stoep. Maud en Loes zijn er al, dus ik loop snel naar binnen. Als ik de woonkamer binnenloop, kijk ik in een spiegel: ik zie er niet uit. Mijn haar is omgekamd en mijn ogen zijn rood van het huilen. 'Heb je hetzelfde smsje gekregen?' vraagt Loes, en ik knik. Ze staat op en loopt een rondje door de kamer. Dan staat ze plotsenling stil, en trap met volle kracht tegen een stoel aan. De poot breekt af, en we staan allemaal als aan de grond genageld. Langzaam loop ik naar haar toe en leg mijn handen op haar schouders: ik heb haar nog nooit agressief gezien. 'Jo, Loes…  Chill. Het komt wel goed, oké? Ze komt wel terug. We krijgen wel contact mer haar.' Ik voel haar schouders schokken onder mijn handen, en ik laat haar langzaam los. Maud en Charlie staan nog steeds aan de grond genageld, totdat Maud opeens keihard begint te lachen. Charlie kijkt haar dodend aan en snauwt haar 'Wat lach jij nou weer' toe. Maud moet alleen maar harder lachen. Ik zie ook niet in wat er zo grappig is, maar haar lach is zo aanstekelijk en al snel moet ik ook lachen. Maud hikt: 'Ze is weg en jij…  hahaha…  Loes…  ik heb je nog nooit agressief gezien.' Ze lacht nu nog harder, en Loes moet nu ook lachen. 'Ik heb een keer Siara geslagen, maar dat was niet zo hard bedoeld. Ik schrok er zelf van.' Ze grijnst. Dan is het plostenling even heel stil. 'Zullen…  zullen we haar proberen te bellen?' Stel ik voor. Er word instemmend geknikt, en al snel zitten we allemaal rond de op de luidspreker gezette telefoon. Na ongeveer vier keer overgaan neemt ze op, en mijn hart maar een sprongetje. Na ongeveer drie seconden ruis hoor ik het bekende tuut-tuut-tuut dat iemand opgehangen heeft, en de moed zakt me weer in de schoenen. 'Nou, dat was zinvol' mompel ik. 'Ja,' zegt Chalie, 'dat was het zeker.' Ze pakt de telefoon uit mijn handen en toetst een nummer in. Snel mompelt ze er wat in en hangt dan op.

Nog geen tien minuten later gaat de bel, en snel sta ik op om de deur open te doen. Ik doe hem open, en zie daar knapste jongen die ik ooit heb gezien. Mijn mond valt bijna open van verbazing. Hij heeft kastanjebruin haar dat hij met gel overeind heeft gezet, en zijn ogen zijn heldergroen. Hij draagt een grijze joggingsbroek met sneakers, en daarop een hoodie. Hij draagt een soort Classy-Nerdbril (hoe moet ik weten hoe die dingen weten) maar die zet hij af zodra hij mij ziet. Hij steekt zijn hand uit en ik pak hem vast en schud hem. 'Hi' zegt hij. Hij heeft een zwoele, slome stem en terwijl hij praatte, kwamen zijn glazende witte tanden tevoorschijn. 'Ik ben Daniel,' Het valt me meteen op dat hij zijn naam engels uitspreekt 'maar de meeste mensen noemen me Dan. Wie ben jij?'

Ik ben te verbaasd om ook maar iets te kunnen zeggen. Mijn adem stokt in mijn keel. Ik kijk in zijn prachtige groene ogen. Na ongeveer vijf minuten bedenk ik me pas dat ik aan het staren ben, en Dan heeft er niets van gezegd. Ik bloos en mompel dan snel ´Ik ben Daan. Maar de meeste mensen noemen me Daan.´ Zodra ik dat gezegd heb kan ik me wel voor mijn kop slaan. Wat een stomme opmerking, waar sloeg dat nou weer op! Dan grinnekt en loopt langs me op. Als hij langs me komt, legt hij zijn hand op mijn schouder en fluistert in mijn oor, terwijl hij heel dichtbij komt: 'Je bent heel  schatig als je zo nerveus bent.' Wat me nog harder laat blozen. Snel schud ik mijn hoofd en loop achter Dan aan. 'Charlie!' Begroet Dan haar en geeft Charlie een knuffel. 'Hey Dan, fijn dat je kon komen. We hebben een computernerd nodig.' Zegt ze en geeft een stom tegen zijn arm. Dan steekt zijn tong naar haar uit. 'Wat is het probleem dan?' Vraagt hij. Maud antwoord 'Je moet een telefoontje achterhalen.' En Dan knikt en gaat achter de laptop zitten. Nadat hij ongeveer een half uur heeft zitten klikken en typen en weet ik veel wat heeft gedaan, vraag ik of ze wat te drinken willen en schenk dan vijf glazen cola in. Ik geef iedereen er een en ga dan op de bank zitten en pak mijn mobiel. Mijn hart maakt een sprongetje als ik zie dat ik een gemiste oproep heb, maar helaas is het van mijn moeder. Die ga ik dus echt niet terugbellen. Ik ga niet met hun mee verhuizen. Nooit. 

Na anderhalf uur verveling strekt Dan zijn armen in de lucht. 'Gevonden!' Roept hij blij en iedereen snelt zich om hem heen. 'Waar is ze?' vraag ik. Het angstzweet staat op mijn voorhoofd. 'Hier.' Zegt Dan en wijst naar een stipje op de kaart van Nederland, helemaal onderin Zeeland. 'Hoe is ze daar zo snel gekomen? Dat is aan de andere kant van het land, verdomme.' Maud vloekt. 'Dan,' vraag ik rustig. 'Wil je die kaart uitprintten en naar me toesturen en er een routebeschijving van maken.' Loes kijkt me vragend aan. 'Ik ga naar haar toe.' 

----------------------------

Jaja hier is dan het vervolg. bijna 1200 woorden :) 

Ik hoop dat jullie het een beetje leuk vinden, maar ik heb niet echt tijd om te schrijven dus de updates zullen wat sloom komen :/ Sorry