I just wanna be yours

Deel 27

Het gaat slecht met me. Heel slecht. Ik betwijfel ten zeerste of ik ooit weer gelukkig word. Ik weet dat ik miet vechten, niet moet opgeven, maar ik zie het nut er niet meer van in. Waarom? Waarom zou ik nog leven? Waarom?

Ik ben nu een paar dagen bij Daan en Ilse. Vanwege dat Daan ruzie met zijn ouders heeft, verblijft hij hier. Ik zeg niet veel, ik ben verdoofd. Ik doe niets. Na ongeveer een week begin ik me een klein beetje beter te voelen en ga ik opstaan en rondlopen enzo. Ik praat hier veel met Ilse. Ze vertelt me veel over Thijs, en dat knapt me een beetje op. Ik kom veel dingen te weten die ik nooit wist, veel gelukkige momenten uit gelukkige tijden. Ik weet nu dat Thijs gelukkig was, en ik hoop dat hij dat nu ook ergens anders is. Ilse heeft minstens zoveel verdriet als mij: Ik hoor haar vaak huilen in haar slaapkamer. Daan ook. Ik hoor mezelf trouwens ook elke avond huilen, maar soms merk ik het al niet eens meer.

Het is nu nacht, en ik hoor Daan schreeuwen in de kamer naast me. Ik sta op en wankel naar hem toe: Ik tref hem op het balkon aan, alle spullen die hij zo snel ik zijn handen kan krijgen naar beneden smijtend. 'Waarom?' Schreeuwt hij. 'Waarom mijn broer? Er waren zoveel mensen die om hem gaven... Stomme Tessa! Zonder haar was dit nooit gebeurd....' Hij snikt hard door, geeft een trap tegen het balkon aan en laat zich dan zakken. 'Daan...' Fluister ik. 'Daan... Je bent niet de enige. Iedereen heeft verdriet. Het is alleen hoe je ermee omgaat. Ik ga er compleet verkeerd mee om, maar ik kan niet anders.' Ik weet niet waar dat vandaan kwam, maar hierna blijft het even stil op het snikken van Daan na. 'Het is allemaal zo leeg zonder hem...' Huilt hij. Ik ga naast hem zitten en sla een arm om hem heen. Hij trekt me in een knuffel en zo blijven we een hele tijd zitten. 'Weet je' begin ik dan. 'ik zat eens na te denken over een frisse start, ergens anders. Een plek zonder herinneringen. Misschien... Misschien lukt het me dan om Thijs hier achter te laten.' Maar terwijl ik het zeg, weet ik al dat dat hem nooit gaat worden. Thijs zal altijd blijven voortleven in mij. 'Verlaat me niet, Siara....' Fluistert Daan. 'Nooit' fluister ik terug. Daan draait zijn hoofd naar mij en glimlacht. Misschien zou je nu verwachten dat we gaan zoenen ofzo, maar Daan is een broer voor me. Dus we staan op, gaan in zijn bed liggen en beschermen elkaar tegen onszelf.

Voor het eerst in tijden heb ik echt lang geslapen, en droomloos. Ik lig in Daan's sterke armen, tegen zijn borst aan en voel zijn adem op mijn hoofd. Hopelijk blijven we zo voor eeuwig liggen, ik wil hier niet weg. Iedereen heeft pijn: Daan ook, Ilse ook. We proberen allemaal sterk te blijven, maar het is zo moeilijk…  Als Daan na een tijd ook wakker word vraag ik me af hoe hij zal reageren. 'Hey Daan.' Zeg ik. 'Hoe.. Gaat het?' Daan knikt langzaam en zucht. 'Het gaat wel. Voel jij je al iets beter?' Ik knik, en schud dan mijn hoofd: 'ik weet het echt niet. Op sommige momenten heb ik het gevoel dat jet goed gaat, ben ik redelijk vrolijk enzo, en andere momenten wil ik echt dood.' Er lopen geen tranen over mijn wangen: Het is geen gedachte meer die me aan het huilen maakt. Vaker maakt hij me vrolijk. Dood. Gewoon weg, verdwijnen. Misschien zelfs weer bij Thijs zijn. Ik lach even: Hoezo stalker? Ik volg hem zelfs al hij dood is. Ai, die gedachte laat me samentrekken.

Ik draai me om en pak mijn telefoon, waarop ik zie dat ik 6 gemiste oproepen heb van Maud. Ik bel haar terug.

'Hoi, met Maud?' 'Hey, met Siara.' Het blijft even stil. 'Je, eh, had gebeld?' 'Oh ja, Charlie en Loes en ik wilden vragen of je vandaag nog naar de kermis komt…  Als je je daar goed genoeg voor voelt.' O ja, kut. Kermis. 'Oke, ik kom wel even.' Misschien geeft het me wat afleiding, en ik heb toch geld zat. 'Oke, kom je naar mijn huis?' 'Ja, tot zo.' Ik hang op. Daan kijkt me vragend aan, en ik vertel dat ik naar de kermis ga. 'Doe het wel een beetje rustig aan, oke? Misschien kom ik ook nog wel even.' Drukt hij me nog op het hart, en dan maak ik me klaar om te gaan.

In het huis van Maud vallen Maud, Charlie en Loes me om mijn hals. Ik word meteen overladen met vragen als: 'Hoe gaat het?' 'Gaat het al beter?' 'Voel je je wel goed genoeg?' En ik antwoord met dat ik het er niet over wil hebben en gewoon even lol wil maken. Ze knikken en gaan dan verder met over foto's van Zac Effron zwijmelen. Ik lach en doe mee: eindelijk een dagje negers aan denken.

Na ongeveer drie uur roddelen, optutten, lachen en alle stomme meidedingen doen gaan we naar de kermis. Meteen gaan we in alle attracties die er zijn, kopen we snoep enzovoorts. Als we voor de 36e keer in de 'shaker' (een bank die rondjes draait) zitten komt het opeens met bakken uit de hemel. We vinden het geweldig, we gillen en zingen keihard mee met de muziek. Ik ga staan (lekker gevaarlijk) en strek mijn handen uit. Ik schreeuw. Het water loopt van mijn handen af en het water drupt van mijn kleding af, maarbik vind het geweldig. Regen is geweldig. Ik voel me zo sterk… Oh Thijs, als je me nu zou kunnen zien…  Ik lach. Ik lach harder. Ik moet echt weer gaan leven, ik herinner het me weer: Dit is waar ik gelukkig van word!

Als de shaker stopt, stappen we uit en lopen we weg, nog steeds hard lachend. Ik zeg dat ik naar huis ga, en zwaai ze uit. Ik ren naar huis: Mijn eigen huis. Snel stuur ik Loes, Maud, Charlie en Daan een berichtje: Vandaag heb ik weer geleerd hoe het is om gelukkig te leven. Ik ga weg voor een tijdje, ik weet niet wanneer ik terug kom. Ik houd heel veel van jullie allemaal, en heel erg bedankt voor alles. Maak je niet druk om mij, ik heb geld zat en mijn oplader bij me ;) Na even aarzelen verzend ik het bericht. Ik voel me best wel schuldig, want ikbheb Daan beloofd om hem nooit te verlaten…  Maar ik weet dat dit de juiste keuze voor mij is. Ik moet even helemaal weg, even leeg worden en mijn leven weer oppaken. Met een zucht haal ik mijn longboard uit de shuur. Ik stap op en skate weg, niet wetend waar ik naar toe ga, wanneer ik terug ga komen, het leuke leven tegemoed, een heel nieuw verhaal in.

(Dit is het einde van het verhaal van Siara, voor nu. Misschien ga ik nog verder met een P.O.V. van Daan, maar dat weet ik niet zeker. Het kan dus nog even duren voordat er een nieuw hoofdstuk komt. Ik heb er trouwens nog een, die wilde ik nog publiceren maar het is er niet meer van gekomen, dus misschien doe ik die nog als bonushoofdstukje als het heel lang duurt. Loveya'all, en dankjullie )