Love And Secrets (boyxboy) #TYS18 #TBA2019

|Κεφάλαιο 16|

Άλντρικ

16. Πότε ξεκίνησε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος;

Κοίταξα την ερώτηση, πιέζοντας το μυαλό μου να θυμηθεί την απάντηση, αλλά χωρίς καμία τύχη. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως τα πήγαινα χάλια στην Ιστορία, όταν στην αρχή της χρονιάς ήταν το πιο δυνατό μου μάθημα.

Λοιπόν, σκέφτηκα, ευτυχώς αυτό είναι το τελευταίο μου διαγωνισμα. Σε λιγότερο από είκοσι τέσσερις ώρες, θα ήμουν στο πίσω μερος ενός αυτοκινήτου, στον δρόμο για το σπίτι μου στο Τορόντο. Δεν θα χρειαζόταν να με ενδιαφέρει πλέον το σχολείο. Θα μπορούσα να σταματήσω να ακολουθώ την Κλαρίσα παντού. Και ακόμη περισσότερο, δεν θα έπρεπε να παριστάνω τον χαρούμενο. Δεν θα έπρεπε να αναγκάζομαι να κοιμάμαι στο δωμάτιο το οποίο μοιραζομουν εδώ και τρία χρόνια με το πρώην αγόρι μου, και να είμαι στα μέρη στα οποία γελούσαμε και φιλιόμασταν, έχοντας τις αναμνήσεις να με στοιχειώνουν.

Τρεις μέρες αφού έφυγε, ο Κόνορ μου είχε στείλει ένα e-mail για να με ενημερώσει πως ήταν καλά. Πήγαινε σε ενα δημόσιο λύκειο εκεί και σκόπευε να πιάσει δουλειά. Θα περνούσε τον περισσότερο ελεύθερο χρόνο του στο νοσοκομείο με τον αδελφό του. Πιο κάτω έλεγε επίσης πως λυπόταν που είχε φύγει ενώ ήμασταν τσακωμένοι  Είπε πως λυπόταν που με πλήγωσε αλλά δεν είχε επιλογή. Έπρεπε να είναι με τον αδελφό του σε αυτήν την κρίσιμη στιγμή. Εξάλλου, όπως έγραφε, δεν ήξερε αν θα βρίσκαμε ποτέ λύση στα προβλήματα μας ακόμη και αν έμενε. Είπε επίσης πως του έλειπα. Μου είπε πως με αγαπούσε. Είπε και πάλι συγγνώμη. Μου είπε να του στείλω πίσω, η να τον πάρω τηλέφωνο, και μου άφησε ένα νούμερο.

Διάβασα το γράμμα του όταν ήμουν στην αίθουσα υπολογιστών του σχολείου και μου πήρε πολλή δύναμη για να μην δείξω τα συναισθήματα μου.

"Ει, Αλ;" μια φωνή ακούστηκε από πίσω μου.

Έστρεψα το βλέμμα μου από τον υπολογιστή στον Ματ.

"Είσαι εντάξει, φίλε; Δείχνεις κάπως... στενοχωρημένος."

Κούνησα γρήγορα το κεφάλι μου και διέγραψα το e-mail, "Όχι," είπα, "Καλά είμαι. Ο Κόνορ μόλις μου έστειλε ένα e-mail. Είπε πως ήταν καλά και... μου είπε να σας το πω και εσάς." είπα και βγήκα από τον λογαριασμό μου.

"Ωραία." ο Ματ με κοίταξε για ένα λεπτό, "Σου λειπει πολύ, έτσι; Εσείς οι δυο ήσασταν πολύ κοντά."

Ανασήκωσα τους ώμους μου, "Υποθέτω. Αλλά έπρεπε να φύγει, σωστά;"

"Ναι," ο Ματ είπε, "Πόσα αδέλφια είχε;"