sessiz adımlar

gece.

Gece kalbime dokunan...
Hatıraları fırtınayla önüme döken...
Hiç durmadan gezdiğim gönül sokağımda...
Göz yaşlarımla kaldırımlarımı ıslatan...
Nefesimle  sessizliğe sessizlik olan...
Hece hece acıyı öğreten...
Beste beste kalp atışlarımı ezberleten...
Ve nefes nefes umudu solutan...
Gece...
Dolunayı bağrında barındıran...
Dolunaydı be Damla dolunay değilmiydi ışığını umuttan alıp gecenin zifirini yarıp umuda koşturan...
Dokunay değilmiydi gökyüzünde sessiz ama güçlü mahsun ama dimdik...
Neden mahsundu diye soruyorlar!
Çünkü ışığı söndü ve her kes gibi o da güneşe yaslanıp umut buldu...
O da her çiçek gibi güzelliğini güneşten alıp hayatına devam etti...
Mehtâb ahh mehtâb...
Dolunaya yansıyan umuttu mehtab...

Hayatın bütün acımasızlığına ithafen...