The Queen Bee- COMPLETE

Epilogue -END-

A Life Changing Summer

MABILIS na bumaba si Valerie sa hagdanan, halos liparin na niya ang mga baitang niyon upang mas mabilis na marating ang kanilang dinning hall. Dumaan siya sa kabilang pinto kung saan hindi nakaharap ang kanyang target.

She poked her head inside the dinning hall to make sure that her daddy is not noticing her.

Kaagad niyang tinakpan ng kanyang mga kamay ang mga mata nito.

“Uhm… what gets wet while it dries?” tanong ni Valerie.

“Hmmm… a towel!” her daddy playfully answered. “Good morning angel…” anito at hinalikan siya sa pisngi.

Valerie pouted. “Hmp! Morning! It’s unfair! You always knew the answer!” aniya at umupo sa tabi ng ama.

Tumawa si Mr. Montez. “It’s because you got those riddles from me.” Paalala nito.

“No! I got this one from mom!” she defended.

“Well your mom got it from me…”

Natawa narin lang si Valerie. “You could at least pretend like you didn’t know.”

“Next time angel, next time…” anito habang hinahaplos ang kanyang ulo.

Pumasok sa dining hall ang kanyang madrasta nang nakangiti habang bitbit ang isang food container.

“Good morning angel!” bati nito kay Valerie na ginantihan naman niya. “Here’s your lasagna. Especially made for your first day at school.” Anito.

Ngumiti si Valerie. “Thank you po…” aniya.

Naramdaman ni Valerie ang pamilyar na mainit na pakiramdam na tulad ng nadarama niya ngayon. Iyong pakiramdam ng pagmamahal ng pamilya.

Mula kasi nang lumisan ang kanyang mommy ay hindi na sila nagkakasabay ng ama sa hapagkainan.

Eating together with her daddy and her Tita Leanne felt so warm. She never thought she could ever have a complete family again.

Buti nalang ay nagkaayos na sila ng kanyang daddy.

 0-0

“DADDY’S got a heart attack. Pero ayaw nyang sabihin ko sayo dahil ayaw nyang mag-alala ka at alam niya na ayaw mo sa mga ospital.”

Right after hearing that, Valerie swiftly left the clinic and went to where her father was admitted.

Nanginginig ang mga kamay na itinulak ni Valerie ang pintuan ng silid na inuukupahan ng kanyang ama.

Then she saw him, lying there with dextrose on and an oxygen mask.

Pakiramdam niya ay dinalang muli siya ng panahon sa kanyang nakaraan. Noong datnan niya ang kanyang ina sa ospital.

Since then she never liked going to the hospital. It just reminds her of that sad unfortunate time when her mother left this world.

Nang maramdaman ng kanyang ama ang isang presensya ay kaagad nitong iminulat ang mga mata at isang ngiti ang sumilay sa mga labi nito.

He extended his arms and motioned for Valerie to come close.

Kaya’t mabilis na tumakbo si Valerie sa mga bisig ng ama at nagpakulong sa mainit nitong yakap habang hinahagkan ang kanyang ulo.

She was weeping like a lost child, “Dad, I’m so sorry. I’ve been such a brat. So so sorry for everything; for all the heartbreaks and for taking mom away from you while being so stubborn at the same time.”