SİHİRBAZ

Giriş

"29.07.24"
Giriş.

Siren seslerini duyduğumda elimdeki çantayı hızıca açıp sarı peruğumu çıkarıp kafama geçirdim. Üzerimdeki ceketimi çıkartıp, siyah kısa yeleği üzerime geçirdim. Elimdeki kanlı bıçağı çantaya attıktan sonrsa, çantayı çöpe atarak koşmaya başladım.  Yaklaçık on beş yirmi dakika kadar koştuktan sonta nefes nefese kalmış bir çekilde dayandım. Ellerimi dizlerime koyarak  derin bir nefes aldım. "Şimdi değil, daha yapacak çok işin var. Koş, kızım." Diyerek kendimi motive edip koşmaya başladığımda, bir  silah sesi duydum. Ve birisi, "kaçma, dur," diye bağırmaya başladı. Onu umursamadan koşmaya devam ettiğimde birkaç el ateş açtı.  Sırtımda hissettdiğim acıyla dizlerimin üzerine çöktüm.  Elimi sırtıma götürdüğümde elime ıslak bir şey değdi. Elime baktığımda kan olduğunu farkettim. "Kahretsin," diye homurdanıp ayağa kalkmak istediğimde sanki ayaklarım felç olmuştu, kıpıydayamıyordum. Bitti, işte. Herşeyin sonu geldi. Böyle bitmemeliydi, bu sonu haketmiyordum, daha zamanı vardı.

 Ayak seslerinden birinin bana doğru geldiğini anlaya biliyordum. Gücümü toplayıp ayağa kalkmaya çalıştığımda, siren seslerini duydum. Kaçmalıydım, yakalnamazdım.  Ama, kalkamıyordum işte, canım yuanıyordu. Yumruğumu sertçe yere vurup,  ölüme teslim olacağım anda birisi beni kolumdan tutup, kalkmama  yardım etti. Başımı yavaşça kaldırıp yüzüne baktığımda, karanlıkta yüzünü tam olarak göremesemde erkek olduğunu anlaya biliyordum. 

Kolumu ondan kurtarmak istediğimde , sıkıca tutup yürümeğe başladı. Tam bir adım atıp yürümek istediğim zaman yeniden dizlerimin üzerine çöktüm. Çok canım acıyordu, sadece dizlerimin üzerine çöküp bu acının son bulacağı anı beklemekm istiyordum. Adam yeniden kolumdan tutup kaldırmaya çalıştığında kolunu tuttum.  "Kimsin, sen?" Diye sorduğumda cevap vermeden kolunu benden kurtardı. Kolumun birini omzundan sarkıtarak, beni kucağına alıp, hızlıca yüzümeğe başladı. "Nereye  götürüyorsun beni?" Diye var gücümle bağırdığımda duraksadı. Yüzüme dahi bakmadan, "sen şu çeneni kapatacakmısın?" Diye bağırıp yeniden yürümeye başladı.  Bu ses bana çok tanıdık gelmişti, ama nereden olduğunu şuan hatırlayamıyordum.  Şuan kafamı bununla yormakta istemiyordum. Yavaş yavaş bedenim uyuşmaya başlıyordu, acımıda hissetmiyordum sanki. Etrafı bulanık görmeğe başladığımda herşeyin bitmek üzere olduğunu anlayarak gülümsedim.