BELALI MED-CEZİR (BİR ARAP MASALI)

BM•1| AY KANA BULANDI

Belalı Med-cezir
-Bir Arap Masalı|| 1.Bölüm

Herkese merhaba. Öncelikle belirtmek isterim ki bu kitabı daha önce yazdım. Sadece sekiz bölümünü. Ama ne yazık ki önceki hesabıma giriş yapamıyorum. Bazı okuyucularım kitabı kaldığı yerden yani dokuzuncu bölümden sonra devam etmemi istedi. Bu yuzden bende kitabı tekrar yazmak istedim. Baştan yazacağım. Konu aynı olacak lakin kurguda ve cümlelerde değişiklik olacak.

İyi okumalar...

Babasının ve annesinin cansız bedenini tahta bir tabutun içine kayup,o korkunç yeşil örtülü arabanın içine bindirdiklerinde arkasından bakakaldı küçük kız.

Gidiyordu ailesi...Sonsuzluğa...

Bir daha asla göremeyecekti. Geriye kalan küçük kızının kalbinde kocaman bir boşluk bırakarak gidiyorlardı.

"Gidelim artık."Kendisine seslenen kadına bakmak icin kafasını kaldırdı. O da üzgündü. Şefkatli sesi bile üzüntüsünü gizleyemiyordu. Ne kadar da çok benziyordu. Tıpkı annesi gibiydi bu kadın.

Kafasını aşağı yukarı sallayıp ufacık elini teyzesinin avucuna bıraktı. Birlikte ordan uzaklaştıklarında son kez baktı onlara. Ailesini götüren o  arabaya. Kafasını tekrar çevirdiğinde  yanmış ev içini yaktı. Huzur içinde yaşadıkları evi siyah küller kaplamış cehenneme çevirmişti.

Bir süre yürüdükten sonra durmuşlardı. Önünde durdukları evi biliyordu küçük kız. Daha önceleri bu eve çok gidip gelirdi. Ama kalıcı olarak değildi. Bazen ailesi ile akşam yemeğine gelirdi. Bazende kendisi kuzenleri ile oynamak için gelirdi bu eve. Peki ya bu kez, bu kez tamamen bu evde kalmak için gelmişti.

"Yeni evine hoşgeldin kızım."

|||

Sabahın ilk ışıklarından beri akmak için yol gözleyen birkaç damla yaş ,göz kapaklarının esaretinden kurtulurken dilinden çaresiz bir yakarış koptu. "Keske sizde olsaydınız. Keşke kızınızın müvretini görebilseydiniz." Herkesi kıskandıracak gri rengindeki göz bebeklerini bembeyaz gelinliğe çevirdi.Bugün düğünü vardı. En mutlu olduğu gün olmalıydı. Mutluluktan ayakları yerden kesilmiş ve kalbinde kelebekler uçuşuyor olmalıydı. Ama hiçbiri yoktu.Ailesi yoktu yanında. Gözlerinden akıp yanaklarında can bulan tuzlu suyu elinin tersi ile silip derin bir nefes aldı.

İçinde bir türlü anlamlandıramadığı sıkıntı ile gözlerini yumdu. Belki de tek ailesi olan teyzesinden kopacağı için bu kadar üzgündü. Ve yahut bu evliliğe hazır değildi.

Bir kaç ay önce tanıştığı biri ile hayatını birleştirecekti. Bu ne kadar doğru idi bilmiyordu. Ama teyzesini kıramamıştı. Teyzesinin sürekli onların soylu bir aileden olduklarını söylüyordu. Onu asla üzmeyecegini ve mutlu edeceğini. Onlar karşı köydeki Kandemir soyundandı. Evet durumları gayet iyiydi. Adar 'da çok iyi birine benziyordu. İstanbul'da eğitimini tamamlamış, inşaat mühendisliği diplomasını almıştı. Eli yüzü düzgün, kültürlü biriydi.

Aslında nikahlarını bir hafta öncesine kadar yapmışlardı. Bugün düğün eğlencesi yaparak Kandemir malikanesine yeni gelin olarak giriş yapacaktı.

Peki ama içinde bir türlü gitmeyen sıkıntının nedeni neydi?Ah kesinlike boş kuruntu yapıyordu. Başını hafifçe sağa sola sallayıp yatağına uzandı. Aklındaki düşünceleri kovup gözlerini yumdu.Bilmiyordu ki kaderin ona neler hazırladığını!