Küçük Papatya

1

"Hayır!! Hiç kimse umrumda değil! O kızla, hatta çocukla evlenmemi nasıl beklersiniz! Daha on beş yaşında üstelik!"

Gerilen bedenini sakin tutmaya çalışıyordu genç adam. Bu saçmalık da neyin nesiydi! Töre dedikleri şeye asla boyun eğmezdi o. Sırf kız kardeşi ölmesin sümüklü bir kız çocuğuyla evlenmek zorundaydı.

Kenarda duvara sinen küçük kıza iğrenerek baktı. Küçük kızın kalbini kırıyordu. Belki biliyordu belki de bilmiyordu. Pek te umrunda değildi açıkçası. Tek bildiği bu durumun bir rüyadan ibaret olmasını, istemesiydi. Ne yazık ki rüya değildi.

"Evleneceksin! Törenin hükmü böyledir! Kardeşin kaçmıştır. Ya bu kızla evlenirsin. Ya da kardeşin de bu kızın abisi de ölür"

Konaktaki ağalardan biri konuşunca ona döndü genç adam. Ölüm lafını duyan küçük kızın gözlerinden boncuk boncuk yaşlar akmaya başladı. Korkuyordu minik bedeni. Evcilik nedir bilmezken evlilikten bahsediyorlardı.

"Bu itin başka kardeşi yeğeni bişeye yok mu? Bu kız daha küçücük!"

Madem evlenecekti bari çocukla evlenmeyeyim diye düşündü bu sefer. Başa gelen çekilirdi de küçücük kıza karım diyemezdi ki.

"Yoktur oğul. Tek bacısı bu kızcağız. Ailelerindeki bütün genç kızlar evlenmiş. En büyükleri o. Bana evlat acısı yaşatma oğul. Babanın acısından sonra birde bunu kaldıramam" dedi annesi.

Hüzün dolu gözlerle annesine baktı. Babası öleli daha ne kadar olmuştu ki. Annesi bir acıyı daha kaldıramazdı. Çaresizce ellerini ensesine götürdü.

Sinirden kizaran gözlerini küçük kıza çevirdi. Herşeyin sorumlusu oymuş gibi bakıyordu ona. Halbuki en temizleri bu küçük kızdı.

Nefret dolu bakışlarını küçük kızdan çevirip annesine döndü. Abisinin yardımıyla ayakta duruyordu yaşlı kadın.

"Tamam ana tamam"

Töreye karşı gelirdi aslında ama annesi üzülsün istemiyordu. Daha fazla birşey demeden konaktan sinirle çıktı.

İşte bu 'tamam' kelimesi onların kaderini belirmemişti. Sıkı sıkıya bağlanmıştı onların kaderleri bu kelimeyle. Yaşayacakları acı hüzün ve kederlerin habercisiydi...