In A Way Of Knowing The Truth.

«..Νομιζα οτι δεν θα σε ξαναδω»

  (Βάλτε το τραγούδι αυτό να παίζει όσο το διαβάζετε,και αν τελειωσει πριν ολοκληρώσετε το παρτ ,ξαναβάλτε το να παίζει.Καλη αναγνωση!🌸)

Ο Λεον με τον Σεμπαστιαν βρίσκονται μπροστά μου.Το πόδι του Σεμπαστιαν είναι δεμένο με ένα σκοινί...Λογικά για να μην χάσουν τον δρόμο μέσα σε αυτό το μονοπάτι.Ο Λεον τρέχει και με αγκαλιάζει.Αυτη η ασφάλεια που ήθελα να νιώσω,την νιώθω τώρα  για άλλη μια φορά στην αγκαλιά του.
Νιωθω κάτι υγρό στον ώμο μου. Κλαίει;
-«Θεέ μου ποσό ξεροκέφαλη παίζει να είσαι;Μην μου το ξανακάνεις αυτό»,μου ψιθυρίζει και με βγάζει από την αγκαλιά του για να τον κοιτάω.Τα μάτια του..Τα γαλαζοπράσινα αυτά μάτια του ,που τόσο λατρεύω,είναι πλέον κόκκινα και κουρασμένα. Εκλαιγε! «Κόντεψα να χάσω την γη κάτω από τα πόδια μου,όταν σε είδα να μπαίνεις σε αυτό το μονοπάτι.Νομιζα ότι δεν θα σε ξαναδώ»,είπε και ακούμπησε τα μέτωπά μας. «Δεν έχω ξανατρομάξει τόσο στην ζωή μου».Αρχισε να κυλάει αλλο ένα δάκρυ ,όχι μόνο από τα μάτια του, αλλά και από τα δικά μου.

Του σκούπισα τα δάκρυα.
-«Εδώ ειμαι τώρα.Δεν έχεις κάτι να φοβάσαι.»,του είπα χαρίζοντάς του ένα από τα πιο μεγάλα μου χαμόγελα. «Το ερώτημα είναι:εσυ αν είσαι καλά»,τον ρώτησα δείχνοντας το χέρι του.
-«Τώρα που σε βρήκα ναι..Ειμαι!»,είπε και με ξαναγκαλιασε. «Και δεν θα σε αφήσω ξανα να φύγεις.Συγγνωμη!»,μου είπε
-«Και εγω συγγνώμη που έφυγα».
Βγήκα από την αγκαλιά του, καθώς θυμήθηκα ότι έχω κάτι να κάνω. «Παιδιά,από εδώ η Αντριάνα»,τους είπα.

Χαιρετηθήκανε και ο Λεον φάνηκε σαν να κατάλαβε ποια είναι ή τουλάχιστον να υποψιάστηκε.
-«Βιολέτα,αυτή ποια είναι;»,με ρώτησε κρατώντας το χέρι μου.Τελικα οντως,όταν είπε ότι δεν θα με αφήσει να φύγω ,το εννοούσε πραγματικά
-«Μια φιλη!Θα σας εξηγήσω!Παμε,όμως, να βγούμε από εδώ»
-«Ναι πάμε»,λέει ο Λεον.
-«Που είσαι βρε μικρή;Ανησυχήσαμε!»,είπε ο Σεμπαστιαν και με έβαλε στην αγκαλιά του.
-«Συγγνώμη που σας έκανα να ανησυχήσετε.Τωρα έχουμε και νέο μέλος στην παρέα»,του είπα χαμογελώντας και δείχνοντας την Αντριάνα.
Στον δρόμο προσπαθούσα να τους αφηγηθώ όλη αυτήν την ιστορία της Αντριάνας,γιατί η ίδια ντρεπόταν λίγο.Ηταν δύσκολο να προσαρμοστεί και να ανοιχτεί,ειδικά μπροστά στον Λεον,τον οποίο τον είχε τραυματίσει κιόλας.
-«Δηλαδή αυτή με χτύπησε με την πέτρα;»,με ρώτησε
-«Σου εξήγησα τον λόγο»,του είπα
-«Δεν ήθελα να σε χτυπήσω πραγματικά»,πεταχτηκε μετανιωμένη η Αντριάνα.
-«Περασμένα ξεχασμένα»,είπε κοιτώντας την  ίδια με ένα χαμόγελο και έπειτα εστίασε το βλέμμα του στα μάτια μου.Καταλαβα,ότι μάλλον θα εννοούσε περασμένα ξεχασμένα και σε όλα όσα είχαν ειπωθεί στον καβγά μας.Του κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου και ήρθε και μου έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο.Ενιωσα υπέροχα!Μπορει να το ξανακάνει;Δεν ήθελα να τελειωσει..
Ο Σεμπαστιαν μας κοιτούσε πολύ χαρούμενος,το ιδιο και η Αντριάνα που μας ξέρει τόσο λίγο.
-«Έτσι μπραβο!Μην είστε μαλωμένοι συνέχεια.»,είπε ο Σεμπαστιαν.
-«Όχι...Από εδώ και περα δεν θα είμαστε»,είπε ο Λεον κοιτωντας με. Πήρε την πρωτοβουλία , με αγκάλιασε από τον ώμο και περπατούσαμε έτσι αγκαλιασμένοι μέχρι να βγούμε από αυτό το τρομακτικό μονοπάτι,ακολουθώντας το σκοινί του Σεμπαστιαν. Ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου. Μπροστά ,παρατηρούσα τον Σεμπαστιαν με την Αντριάνα,που μιλούσαν και γελούσαν. Φαίνεται να τα πηγαίνουν καλά μεταξύ τους.Μαλλον τα πιο σκοτεινά μέρη,εν τέλει είναι και τα πιο μαγικά μέρη.Θυμηθηκα τοτε και εκείνο το ξέφωτο...Γίνονται θαύματα σε τέτοιου είδους μονοπάτια.Γυρισα να δω πάνω από τον ώμο μου,τον Λεον,ο οποίος μόλις με είδε που τον κοίταξα,με φίλησε για άλλη μια φορά στο μέτωπο.Αυτες είναι στιγμές....

Ένα από τα πιο όμορφα παρτ που έχω ανεβάσει..Ελπίζω να σας αρέσει...Η συνέχεια σε πολύ λίγο...🔜💞