In A Way Of Knowing The Truth.

Τιποτα δεν μας σταματουσε πλεον!

    
(Βάλτε το τραγούδι να παίζει💞Η πρώτη φωτογραφία είναι η πολη από ψηλά..θα δείτε στην συνέχεια..🌸💗🔜)

     Συνεχίζαμε να περπατάμε πλέον στο αλλο το μονοπάτι ,το οποίο οδηγούσε στον προορισμό μας.Θα φτάναμε σε λίγο στην πολη.Αυτην την φορά ήμουν μπροστά με την Αντριάνα και πίσω μας ήταν τα αγόρια.
-«Βιολέτα;»,με ρώτησε η Αντριάνα διακόπτοντας την ησυχία που υπήρχε μεταξύ μας.Τα αγόρια ήταν πολύ πιο πίσω μας και συζητούσαν κάτι,όποτε είπαμε να μην τους ενοχλήσουμε.
-«Ναι Αντριάνα,πες μου.»
-«Να...Ο Σεμπαστιαν έχει κοπέλα;»
-«Μα γιατί να με ρωτάς αν έχει....»,της είπα και σταμάτησα απότομα,καθώς κατάλαβα προς τα που το πήγαινε το θέμα.Γυρισα γρήγορα και την κοίταξα. «Μαλιστα...Κατάλαβα.»,της είπα γελώντας
-«Σσς...Θα μας ακούσουν.»,μου είπε γελώντας και αυτή.
-«Δεν ξερω...Αλλά δεν νομίζω να έχει.»,της είπα.
-«Ωραία.»,είπε με ένα χαμόγελο και κοκκίνησε.
-«Για μία στιγμή νόμιζα ότι θα με ρωτούσες για τον Λεον.»,της είπα αναστενάζοντας.
-«Γιατί Βιολέτα;»,με ρώτησε με ένα πονηρό βλέμμα.
-«Εε..Τίποτα...Απλά...Να...Νομίζω μου αρέσει.»,της είπα και αυτή χαμογέλασε μέχρι τα αυτιά.

«Απλά δεν ξερω κατά πόσο νιώθει και αυτός το ιδιο».
-«Αχ Βιολέτα από χιλιόμετρα φαίνεται πως νιώθει...Και πίστεψέ με είναι πάρα πολλα αυτά που νιώθει για εσένα».
-«Λες;Πως το ξέρεις όμως;»,την ρώτησα.
-«Καταρχάς,μου έλεγε συνέχεια για εσένα.Επισης,φαίνεται από τον τρόπο που σε κοιτάζει.Εκεινη την φορά,που μας βρήκαν στο μονοπάτι, φάνηκε από τον τρόπο που σε αγκάλιαζε...Και από τα λεγόμενά του Βιολέτα..Θα είσαι χαζή αν δεν το έχεις συνειδητοποιήσει ακόμα»,μου είπε και την σκούντηξα γελώντας.
-«Περίμενε,ποτε σου μίλησε για εμενα;»,την ρώτησα γεμάτη ενδιαφέρον.
-«Τοτε...Πριν μάθεις για την αδερφή τους από τον Σεμπαστιαν.Οταν ήμουν πίσω με τον Λεον..».
-«Και τι σου είπε;»,την ρώτησα.
-«Πόσο πολύ ανησυχεί για εσένα και ότι δεν θέλει να μαλώσετε ξανα ,γιατί σπάει η καρδιά του σε χίλια κομμάτια,όταν σε βλέπει να κλαις..»,μου είπε και εγω την κοιτούσα τόσο χαρούμενη. Ήμουν έτοιμη να βαλω τα κλάμματα....Αλλά,νομίζω,αρκετό κλάμα έριξα σε μία μέρα,οπότε συγκρατήθηκα. «Μην του πεις,ότι σου το είπα.Δεν θα μου αναφέρει ξανα τίποτα!Είδα και έπαθα μέχρι να τον κάνω να με εμπιστευτεί. Ειδικά μετά από τοτε που τον χτύπησα.»,μου είπε και γελάσαμε.

-«Σύμφωνοι»,της είπα.Γυρισα να δω τον Λεον,ο οποίος φαινόταν πολύ απορροφημένος από την συζήτηση που είχε με τον αδερφό του,όμως,παρόλα αυτά με κοίταξε,μου χαμογέλασε και εγω φυσικά του χάρισα ένα από τα μεγαλύτερά μου χαμόγελα.Μου σχημάτισε με τα χείλη του,χωρίς να την πει δυνατα,την φράση : "Πάντα να χαμογελάς" ,και εγω του κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου.Ξαναεπέστρεψα το βλέμμα μου μπροστά και πλέον κοιτούσα δίπλα μου την Αντριάνα,η οποία περπατούσε μαζί μου.
-«Κάτι θα κάνω με εσένα και τον Σεμπαστιαν»,της είπα.
-«Αχ αλήθεια;Σε ευχαριστώ!»,μου είπε και με αγκάλιασε.
-«Κορίτσια γιατί τόσες χαρές;»,ρώτησε από πίσω ο Σεμπαστιαν.
-«Δεν μπορούμε να είμαστε χαρούμενες;»,του είπε γελώντας η Αντριάνα.
-«Πως,πως,μπορείτε!»,είπε ο Σεμπαστιαν κοιτωντας την Αντριάνα και κλείνοντάς της το μάτι.Ωπα..;!
-«Και νομίζω,οτιδήποτε και να κάνω με εσένα και αυτόν,οποιαδήποτε βοήθεια και να προσφέρω,θα έχει απόλυτη ανταπόκριση και από τις δυο μεριές.»,της είπα στο αυτι,εννοώντας πριν που της είχε κλείσει το μάτι.Αυτη κοκκινησε.Τι γλυκιά που είναι!Μου αρέσει όταν κοκκινίζει...Δείχνει ποσό ευαίσθητη είναι.
-«Σε λίγο φτάνουμε στην πολη...»,είπε ο Λεον από πίσω μας,με πήρε από το χέρι και με ανέβασε σε έναν ψηλό λόφο.Με ανέβαζε με πολύ προσοχή,μην πέσω.Ακομα δεν καταλάβαινα τον λόγο,που με πήγαινε εκει.Μολις φτάσαμε στην κορυφή,είδα όλη την πολη από ψηλά.Αχ είναι φανταστική!Φωτα,κτήρια,πολυκοσμία ,το παλάτι...!Ειναι ολα τόσο όμορφα!Σαν να βγήκαν από παραμύθι.Ο Λεον ήρθε από πίσω μου και μου ψιθύρισε: «Ειδες που τελικά το όνειρό σου γίνεται πραγματικότητα;».Μου χαμογέλασε και μείναμε έτσι αγκαλιασμένοι κοιτωντας αυτήν την πανέμορφη θέα.Μετα από λίγα λεπτα ανέβηκε και η Αντριάνα συνοδευόμενη από τον Σεμπαστιαν.Φανηκαν και οι δυο πολύ χαρούμενοι,που επιτέλους ήμασταν τόσο κοντά στο να φτάσουμε.Η Αντριάνα,έτσι όπως την είδα,κατάλαβα πως ξέχασε για μια στιγμή ότι ήταν "καταζητούμενη" και ότι αν έμπαινε μέσα στην πολη υπήρχε κίνδυνος να την αναγνωρίσουν και να την σκοτώσουν.Φανηκε χαμένη σε αυτήν την θέα και τα ξέχασε όλα.Ημασταν όλοι μαγεμένοι και δεν σκεφτόμασταν τα προβλήματά μας....Μόνο το ποσό τυχεροί ήμασταν που βρήκαμε την πολη και φυσικά που ήμασταν όλοι μαζί. Τυχεροι ,που γνωριστήκαμε,συνδεθήκαμε,αγαπηθήκαμε.Έτσι αγκαλιαστήκαμε και οι τέσσερις και κοιτούσαμε αυτήν την εκθαμβωτική θέα από εκει πάνω.Τιποτα δεν μας σταματούσε πλέον!

Ένα πιο χαλαρό και χαρούμενο παρτ..💗Σήμερα θα ανεβεί αλλο ένα🔜😊.Τι πιστεύετε ότι θα γίνει στην πολη και το κυριότερο: θα κρατήσει αυτή η χαρα τους για λίγο ακόμη;Η συνέχεια στις οθόνες σας!Φιλακιααα😘💞💕