Τι κανεις όταν είσαι κλεισμένη μέσα σε ένα δωμάτιο απομακρυσμένη από τους πάντες και τα πάντα ;Πως αισθάνεσαι όταν σου λένε οι γονείς σου ότι θα πρέπει να μείνεις μέσα σε τέσσερις τοίχους για τα επόμενα χρόνια χωρίς να έχεις επαφή με κανέναν;Αυτη εί...
-«Βιολεττα στάσου!Συγγνωμη!Δεν ήθελα να σου μιλήσω έτσι εκείνη την ώρα.Δεν ξερω τι με έπιασε..»,είπε ο Λεον, ενώ εγω είχα γυρίσει για να τον κοιτάω. «Ή μάλλον ξερω...»,είπε λίγο πιο ψιθυριστά ελπίζοντας να μην τον ακουσω.Αλλα το ακουσα.. «Δεν είσαι τρελή σίγουρα...να ξέρεις.Οταν έφυγες,τρόμαξα... να δεν αφήσω μόνη,γιατί φοβήθηκα ότι κάτι θα σου συνέβαινε,για αυτό και σε ακολούθησα και σε βρήκα εδώ.Παλι καλά που σε βρήκα και εγκαίρως!»,είπε εξακολουθώντας να κοιταει κάτω.Αμεσως ήξερα τι έπρεπε και τι ήθελα σαν τρελή να κάνω.Τον αγκάλιασα.Μου φάνηκε τόσο σωστό.Αμεσως ανταπεδωσε.Μυριζει πολύ όμορφα και ένιωσα τόσο ασφαλής στα χέρια του.Ετσι όπως είχε τυλιγμένα τα χέρια του γύρω μου και το κεφάλι του χωμένο στον λαιμό μου ,ένιωσα σπίτι μου.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Υπεβολικο....ξερω..,εφόσον τον γνωρίζω τόσο λίγο ,αλλά νιώθω σαν να τον γνωρίζω τόσο καιρό! -«Εγω συγγνώμη...και εγω σου μίλησα άσχημα!Για την ακρίβεια πιστεύω ότι είσαι ένα πολύ καλό παιδι Λεον....και δεν υπάρχει περίπτωση καμία πριγκίπισσα να σε εγκατέλειπε ,γιατί δεν ήθελε να κάνει παρέα μαζί σου.Θυμωσα που είπες τέτοια λόγια για εμενα και αποφάσισα να σου πω και εγω κάτι εξίσου κακό με αυτά που μου είχες πει.». -«Όποτε ανακωχή;»,μου λέει με αυτό το χαμόγελο που τόσο μου αρέσει και δινοντας το χέρι του για χειραψία. -«Ανακωχή»,του το δίνω και εγω με την σειρά μου και τα κουνάμε.Ξαφνικα εστιάζουμε και πάλι,για δεύτερη φορά σήμερα,ο ένας στα μάτια του άλλου και σταματάμε να κουνάμε τα χέρια μας ,όμως συνεχίζουν να παραμένουν ενωμένα.Χαθηκαμε σε άλλους κόσμους! -«Εμμ..συγνώμη που διακόπτω αυτήν την όμορφη στιγμή,αλλά πρέπει να φύγουμε για την πολη.» ,πετάχτηκε από το πουθενά ο Σεμπαστιαν , ο οποίος τόση ώρα βρισκόταν από πίσω μας .Αμεσως ξεκολλησαμε τα χέρια μας και επανήλθαμε και οι δυο στην πραγματικότητα.Ειναι κακό που δεν ήθελα να σταματήσει να με κοιταει και να τον κοιτάω; -«Ναι σωστά,φεύγουμε!»,είπε ο Λεον και απομακρυνθήκαμε και οι τρεις από εκείνο το ξέφωτο ,το οποίο θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω και μαγικό ,καθώς έφερε κοντά δυο αδέρφια που ήταν μαλωμενα και δεν μιλούσαν ο έναν τον άλλον τόσα χρόνια.Απο τις σκεψεις μου με διέκοψε ο Λεον: -«Δυο στα δυο σήμερα.»,είπε γελώντας. -«Αυτό είναι αλήθεια!Τα βρήκες και με εμενα και με τον αδερφό σου!»,του είπα -«Και δεν θα μπορούσα να ειμαι μην ειμαι τόσο χαρούμενος»,είπε χαμογελώντας και εγω ξαναχαθηκα στις σκεψεις μου.Τελικα μπορεί και να υπάρχει μαγεία σε αυτό το δασος που χρόνια τώρα το θεωρούσα τρομακτικό . Διάβαζα στην εφημερίδα ,ότι χάνονταν ανθρώποι μέσα και μπορεί να παθαινες κάτι κακό αν το πλησίαζες πολύ.Τα οποία φυσικά και ήταν ψέματα ,αφού ειμαι τοσες ωρες εδώ και δεν έχω πάθει κάτι.Αρα,το συμπέρασμα είναι ότι όλα τα πράγματα έχουν από δυο όψεις:αυτή που θέλουν να δείχνουν και αυτή που πραγματικά είναι.
Τελικά ο Λεον τα βρήκε και με τους δυο και όλα φαίνονται να εκτυλίσσονται ομαλά .Θα παραμείνουν όμως έτσι για πολύ;Θα φτάσουν στην πολη και οι τρεις;Μην χάσετε την συνέχεια...💞🔜
