Τι κανεις όταν είσαι κλεισμένη μέσα σε ένα δωμάτιο απομακρυσμένη από τους πάντες και τα πάντα ;Πως αισθάνεσαι όταν σου λένε οι γονείς σου ότι θα πρέπει να μείνεις μέσα σε τέσσερις τοίχους για τα επόμενα χρόνια χωρίς να έχεις επαφή με κανέναν;Αυτη εί...
(Το τραγούδι αυτό το άκουγα όσο έγραφα το παρτ αυτό.Και το πρώτο και το δεύτερο μέρος του.Ειναι λίγο στενάχωρο, αλλά βάλτε το να παίζει ,γιατί ταιριάζει απίστευτα!Καλη αναγνωση❤️)
Φτάσαμε κάποια στιγμή στην πολη.Επιτελους!Αχ!Ειναι τόσο όμορφη!Ανθρωποι να περπατούν στον δρόμο,γέλια,φωνές,χαρές!Ημουν τόσο ενθουσιασμένη που ξέχασα την φυλακή στην οποία βρισκόμουν πριν από μερικές μόνο μέρες.Τα παιδιά φαινοντουσαν πολύ ικανοποιημένα που τα καταφέραμε.Παρατηρω γύρω μου,μέχρι ως ότου βλέπω ένα ζευγάρι που μας κοιτάζει.Δειχνουν προς το μέρος μας και κατόπιν ειδοποιούν έναν φρουρο.Ωχ όχι! -«Παιδιά κάτι δεν μου αρέσει..!Αυτοι μας κοιτάνε πολύ έντονα.»,τους είπα ψιθυριστά και αμέσως γύρισαν όλοι προς τα εκει.Η Αντριάνα μάλλον τους αναγνώρισε,για αυτό και γουρλωσε τα μάτια της. -«Η καταζητούμενη!»,φώναξε η γυναίκα.Ο άντρας δίπλα της είχε σκύψει το κεφάλι του.Μετανιωμενος έδειχνε.... -«Μαμα!»,ούρλιαξε η Αντριάνα. -«Δεν θα σε πάρουν!Οχι!»,φώναξα κλαίγοντας και έτρεξα προς το μέρος της,ενώ οι φρουροί την κατευθυναν προς μια άγνωστη για εμενα κατεύθυνση.Ο Λεον με τραβηξε πάνω του και έκλαιγα πλέον εκει...Στην αγκαλιά του. -«Πάνω από το πτώμα μου!»,φώναξε ο Σεμπαστιαν και επιτέθηκε σε έναν από τους δυο φρουρούς.Ξαφνικα,εκείνος ο φρουρός με τόσο γρήγορα αντανακλαστικά τον μαχαίρωσε στο χέρι. -«Σεμπαστιαν!»,φώναξε ο Λεον και έσπευσε προς το μέρος του αδερφού του.Εγω είχα μείνει να κλαιω με αναφιλητά στο κρύο πάτωμα.Γιατι;Γιατι να τους κάνουν κάτι τέτοιο;Όχι σε αυτούς..... -«Καλά ειμαι αδερφέ μου,μια γρατζουνιά είναι μόνο.»,είπε ο Σεμπαστιαν ,ενώ ήταν ξαπλωμένος κάτω.Ο Λεον τον σήκωσε με προσεκτικές κινήσεις. -«Δεν ξέρεις ποσό φοβήθηκα»,του είπε ο Λεον.Μολις βεβαιώθηκα ότι ο Σεμπαστιαν ήταν καλά γύρισα το βλέμμα μου προς την Αντριάνα. -«Αντριάνα!»,είπα και έτρεξα γρήγορα προς το μέρος της,καθώς ήταν έτοιμοι να την αποκεφαλίσουν επι τόπου.Ο Λεον,όμως,με πρόλαβε και εγω τον χτυπούσα στον θώρακα έτσι όπως με είχε αγκαλιά.Ειχαμε γίνει θέαμα σε όλη την πολη...Αλλά δεν με ένοιαζε.... «Κάνε κάτι!Σε παρακαλώ!Ξέρεις ότι δεν έκανε κάτι!Μην...!»,είπα στον Λεον και έκλαιγα ασταμάτητα στην αγκαλιά του.Χωρίς να τον χτυπάω πλέον, καθώς αυτός με είχε ακινητοποιήσει και εγω ,επίσης, ένιωσα και τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν χτυπώντας τον συνέχεια. «Σας παρακαλώ ,μην κάνετε κάτι!Αυτοι φταίνε για όλα!»,είπα στον κόσμο και έδειξα αυτό το αντρόγυνο,τους γονείς της. Όλοι άρχισαν να γελάνε. Ο Σεμπαστιαν ήταν τόσο θυμωμένος και ο Λεον είχε κατεβάσει το κεφάλι του λυπημένος και απογοητευμένος. Η Αντριάνα με κοιτούσε με ένα βλέμμα του τύπου: "Στο είπα ότι ο κόσμος είναι κακος" και άρχισε να κλαίει βουβά. -«Ηλίθιοι!Δεν καταλαβαίνετε ότι σας λεμε την αλήθεια;»,πετάχτηκε ο Λεον φωνάζοντας. -«Μα γιατί γελάτε;»,τους ρώτησα και όλοι συνεχίζανε.Οσο αυτοί γελούσαν,εγω έκλαιγα περισσότερο.Τετοια κακία υπάρχει στον κόσμο;Αυτοί δεν λέγονται άνθρωποι ,αλλά τέρατα!
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
-«Ωραία...Θέλετε να σκοτώσετε κάποιον;Σκοτώστε εμενα!ΕΓΩ το έκανα!»,τους είπα.
😱😱😭Τι λέτε ότι θα συμβεί στην συνέχεια; Είπα να χωρίσω αυτό το παρτ σε δυο μέρη ,από τα οποία το επόμενο θα ανεβεί αυριο,για να έχει μεγαλυτερη αγωνία.Συγγνωμη και καλή συνέχεια🙃😞🔜💗💕
