In A Way Of Knowing The Truth.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

(Επιτέλους έφτασε η στιγμή.Σαουντ ον😉💞 και επειδή θα τελειωσει σύντομα βάλτε το ιδιο να ξαναπαιζει.Επισης έχω κολλαζ επάνω με όλους τους πρωταγωνιστες σαν δώρο💞)

Μετά από 7 χρόνια.

  Τι όμορφη που είναι η φύση!Αυτην την στιγμή την απολαμβάνω από κοντά όπως όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι.Βρισκομαι στο παράθυρο του δωματίου μου.Στο παλάτι.Το δωμάτιο είναι τεράστιο με παρά πολλές λεπτομέρειες στους τείχους και τόσο όμορφο.Ειδικα η θεα από εδώ πάνω είναι φαντασμαγορική.
     Η ζωή ως πριγκίπισσα δεν ήταν τόσο εύκολη τα τελευταία επτά χρόνια. Έπρεπε συνέχεια να παίρνω μέρος σε διάφορες συνεδριάσεις μαζί με τους γονείς μου, για να μπορώ να αναλάβω με επιτυχία την θέση τους αργότερα,όταν θα κατέβουν από τον θρόνο. Πολλοί εκπρόσωποι σε αυτές τις συσκέψεις που πραγματοποιούμε,δεν πιστεύουν σε εμενα και όλο κάνουν παράπονα στους γονείς μου,καθώς ισχυρίζονται ότι όσες συνεδριάσεις και να παρακολουθήσω, όσα πράγματα και να μάθω, δεν θα μπορέσω ποτέ να διοικήσω με επιτυχία το βασίλειο.Αυτο,διότι,σύμφωνα με τα λεγόμενά τους, έχω χάσει αρκετά χρόνια εκπαίδευσης ,επειδή δεν έχω μεγαλώσει στο παλάτι και δεν έχω ακόμα προσαρμοστεί. Οι γονείς μου όμως πιστεύουν σε εμενα και στις ικανότητές μου. Μαλιστα, ανακάλυψα την τρομερή ομοιότητά μου με τον πατέρα μου. Στον τροπο που μιλάμε ,στο πως διαχειριζόμαστε τις καταστάσεις,στον δυναμικό μας χαρακτήρα.Ωστοσο,και με την μητέρα μου έχουμε μια ομοιότητα : είμαστε και οι δυο ευσυγκίνητες. Μπορούμε να κλάψουμε με το παραμικρό.Ειναι πολύ αστείο που κάποιες φορές αρχίζουμε και κλαίμε και οι δυο ταυτόχρονα και μόνο ο πατέρας μου παραμένει βράχος. Έχουμε αναπληρώσει τον χαμένο χρόνο μας μαζί,βγαίνοντας βόλτα στην πολη,παίζοντας στον κήπο όπως τοτε, και συζητώντας με τις ώρες.Πολλες φορές με αφήνουν να παίρνω και να οδηγώ την άμαξα που έχουμε.Σταματησαν όμως να μου το επιτρέπουν,όταν μια μέρα με παρέσυραν τα άλογα μέχρι ένα άγνωστο σημείο και δεν ήξερα πως να γυρίσω πίσω.Λογω της ανησυχίας τους μου απαγόρεψαν να την χρησιμοποιώ μόνη μου χωρίς σύνοδο. Έτσι, ανέθεσαν στον Αλμπέρτο ,έναν πολύ ώριμο κύριο, να με προσέχει και να με πηγαίνει βόλτες με αυτήν όποτε θέλω. Με τον Αλμπέρτο μοιραζόμαστε τα πάντα.Τον έχω σαν δεύτερο πατέρα μου.Ειναι πραγματικά απίστευτος.Ακομα,ο πατέρας μου τοποθέτησε φρουρούς παντού,για να μην υπάρχει ο κίνδυνος να με ξαναπάρουν,παρόλο που έχουν μπει στην φυλακή οι υπαίτιοι της δυστυχίας μου. Είναι τόσο γλυκο που δεν θέλουν να με χάσουν και με προστατεύουν με όλα τους τα όπλα. Επιτέλους,βρήκα την ζωή που μου ανήκει και με κάνει ευτυχισμένη.Τελος, οι θετοί μου γονείς  δεν ξέρει τι απέγιναν από τοτε και ούτε και θέλω να μάθω.Αρκετα βάσανα μου προσκάλεσαν στο παρελθόν.Το παρελθόν παραμένει παρελθόν.
   Όσον αφορά τον Σεμπαστιαν, έκανε τα ταξίδια που τόσο ονειρευόταν,καθώς με την συνοδεία φρουρών ανακάλυψε τον θησαυρο,ο οποίος τελικά βρισκόταν κάτω από το παλιό μου σπίτι.Μαλλον,ο πατέρας τους,ήθελε να με βρουν και να με οδηγήσουν πίσω στο παλάτι, τοποθετώντας τον θησαυρό σε εκείνο το σημείο. Ο Σεμπαστιαν πήρε τα χρήματα και την Αντριάνα και γύρισαν όλο τον κόσμο.Απεκτησαν νέες εμπειρίες ,ερωτεύτηκαν περισσότερο, τόσο ώστε μόλις επέστρεψαν, να της κάνει πρόταση γάμου έξω στον κήπο του παλατιού.Η ίδια φυσικά και δέχτηκε και από τοτε μένουν σε ένα δικό τους σπίτι λίγο πιο δίπλα από το παλάτι.Δεν ήθελαν να απομακρυνθούν πολύ από εμάς.
     Η Αντριάνα εκτός από τον γάμο της, ο οποίος συνέβη πιο μετά, έπειτα από πρόταση του Σεμπαστιαν πήρε τον πατέρα της και ζούσανε για λίγα χρόνια με εμάς.Στο παλάτι!Συναντιομασταν κάθε μέρα και ακόμα συναντιόμαστε αφού πηγαίνουμε στο σπίτι τους ή έρχονται αυτοί σε εμάς για να δει και τον πατέρα της. Την βλέπω σαν την αδερφή που ποτέ δεν είχα.
   Ο πατέρας της Αντριάνας έκλεψε τις εντυπώσεις με τις ιδέες του σε μια σύσκεψη που είχαμε και ο πατέρας μου τον έθεσε προσωπικό του σύμβουλο, με λίγα λόγια το δεξί του χέρι.Παντα έπαιρνε την γνώμη του πριν πράξει.
   Ο Λεόν μόλις βρήκαν τον θησαυρο τον έδωσε στον Σεμπαστιαν, καθώς δεν τον ήθελε από τον στιγμή που βρήκε εμενα .Ετσι έλεγε και συνεχίζει να λέει κάθε φορά που τον ρωτάνε για αυτόν. Μια μέρα μου έκανε πρόταση γάμου πάνω σε ένα σκάφος και ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου
Flashback
  -«Που με πας;»,τον ρώτησα ενώ μου είχε κλείσει τα μάτια μου με ένα μαντήλι.
-«Θα δεις!Μην ρωτάς πολλα..!Μου έχεις εμπιστοσύνη;»
-«Σου έχω φυσικά.»
-«Ωραία φτάσαμε!»,μου είπε και μου έβγαλε το μαντήλι από τα μάτια μου.
Μπροστά μου έβλεπα την θάλασσα.Ηρεμη όπως πάντα.Και εγω ήμουν ανεβασμένη σε ένα σκάφος.ΣΚΑΦΟΣ; Ποτέ με ανέβασε εδώ;
-«Λεον, τι κάνουμε εδώ;»,τον ρώτησα καθώς αυτός με τραβούσε προς μια άγνωστη για εμενα κατεύθυνση.
-«Θα δεις αγαπη μου.Απλα κάνε λίγο ακόμα υπομονή.».
Με τοποθετεί στην άκρη του σκάφους να κοιτάζω την θάλασσα και μόλις γυρίζω πίσω αντικρίζω τους γονείς μου,τον Σεμπαστιαν,την Αντριάνα και τον Αλμπέρτο.Τι κάνουν αυτοί εδώ και ο Λεον που είναι;Ξαφνικά σκύβω το κεφάλι μου και διαπιστώνω ότι είναι γονατισμένος στο πάτωμα με ένα δαχτυλίδι στο χέρι του.Δεν το πιστεύω;!
-«Βιολέτα,φως μου,ζωή μου,αλλο μου μισό. Αυτήν την στιγμή τα λόγια είναι περιττά.Δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια πως με κανεις να νιωθω.Δεν ξερω πως να τα εκφράσω.Αυτο όμως που ξερω είναι ότι θέλω να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου μαζί σου.Βιολετα,θα μου κανεις την τιμή να γίνεις γυναίκα μου;».
                End of flashback
Και ναι αυτήν την στιγμή ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στην κόσμο.Ακομα θυμάμαι τον Σεμπαστιαν να λέει τοτε:
-«Αντε βρε Βιολέτα ,θα πεις το ναι να      τελειώνουμε;Πάγωσα!»,και όλοι γελάσαμε.
Σε εκείνη την στιγμή,φυσικά,δεν έλειπαν ο αδερφός του με την Αντριάνα,οι οποίοι τοτε μόλις είχαν παντρευτεί και οι γονείς μου με τον  Αλμπέρτο. Εννοείται πως δέχτηκα αμέσως και μόλις είπα το : «ΝΑΙ!» συγκινημένη ,όλοι χειροκρότησαν και φιληθηκαμε κάτω από το ηλιοβασίλεμα. Παντρευτήκαμε,πήγαμε ταξίδι του μέλιτος στην Καραϊβική και αυτήν την στιγμή ειμαι έγκυος στο παιδι του Λεον. Είναι αγόρι! Όταν το έμαθε ο Λεον,ότι θα γινόταν πατέρας,πέταξε στα ουράνια και έλεγε συνέχεια ποσό ευτυχισμένος ήταν και ποσό ευτυχισμένο τον έκανα με αυτήν μου την ανακοίνωση.Σαν χθες το θυμάμαι...
Flashback
-«Λεον πρέπει να σου πω κάτι που δικαιούσαι να ξέρεις»,του είπα αγχωμένη μετά την επιστροφή μας από την Καραϊβική.Φοβομουν για το πως θα μπορούσε να αντιδράσει.
-«Βέβαια αγαπη μου.Πες μου!»,μου είπε με ένα χαμόγελο. «Εσυ τι θες εδώ;»,ρώτησε τον Σεμπαστιαν, ο οποίος μόλις είχε μπει μέσα. «Και μαλιστα με ένα ποτήρι νερό και ένα χάπι;»
-«Εμ..θα δεις σε λίγο.»,είπε και άρχισε να γελάει σιγανά για να μην τον ακουσει.Εγω του έκανα νοήματα να σωπάσει.
-«Όχι!Κατι αλλο είναι και θα μου πεις τώρα»,είπε στο αδερφό του.Αχ,όχι τώρα!Ας μην αρχίσουν να μαλώνουν πάλι και μαλιστα αυτήν την στιγμή.
-«Τι πρόβλημα έχεις;Κάτσε πρώτα να ακούσεις αυτό που θα σου πει και ασε με εμενα.»
-«Αα ώστε και εσυ το ξέρεις.Καλα Βιολέτα!Φυσικα όλα να τα πεις στον Σεμπαστιαν!Ολα τα προβλήματα αντί να τα μοιράζεσαι με τον άντρα σου τα μοιράζεσαι με τον αδερφό μου.Τι να πω;Δηλαδή αργότερα που....»
-«ΕΙΜΑΙ ΕΓΚΥΟΣ!»,τον διέκοψα φωνάζοντας.Δεν άντεχα αλλο.Θα ξεκινούσε το δραμα του πάλι.
-«Τ-Τι;Κ-Και ποιανού είναι το παιδι ;»,ρώτησε ενώ χλώμιασε.
-«Ποιανού να είναι βλάκα;Του γείτονα;Δικό σου είναι»,είπε ο Σεμπαστιαν γελώντας. «Και τρία, δυο,ένα...Παρτον κάτω.»,είπε ο Σεμπαστιαν γελωντας ,αφού από την στιγμή που ήρθε δεν σταματησε να γελάει ,και ο Λεον οντως έπεσε στο πάτωμα.Παναγια μου! «Μην φοβάσαι!Πηρα δραστικά μέτρα επειδή ξερω τον αδερφό μου.».Του έδωσε ένα χάπι μαζί με το νερό που κρατούσε στο χέρι του.Αα για αυτό τα πήρε...!
Ο Λεον συνήλθε απότομα και μόλις συνειδητοποίησε τι είχε γίνει με σήκωσε στην αγκαλιά του και με έκανε σβούρες.
-«Σε αγαπώ, σε αγαπώ,σε αγαπώ.»,έλεγε μέσα από την αγκαλιά μας.
-«Αντε και θα μας έμενες στον τοπο»,είπε ο Σεμπαστιαν γελώντας και ο Λεον του πέταξε ένα μαξιλάρι,το οποίο προσγειώθηκε στην πόρτα ,αφού αυτός πρόλαβε να φύγει γρήγορα από το δωμάτιο .Και αρχίσαμε να γελάμε.
                  End of flashback
   Έλεγε ότι θα του μάθαινε να κάνει τα πάντα μόλις γεννιοταν και μεγάλωνε. Από ποδόσφαιρο ,μέχρι και το πως να γίνει σωστός Βασιλιάς μια μέρα.
     Η αδερφή του Σεμπαστιαν και του Λεον, η Κάρα , αρχικά έμενε μαζί με όλους εμάς στο παλάτι.Χαρηκε τα αδέρφια της ,καθώς αναπλήρωσε και με αυτός όλον τον χαμένο χρόνο. Μετά από λίγα χρόνια, έφυγε να σπουδάσει εκτός πόλης.Αρκετα συχνά μας επισκεπτόταν,αλλά επειδή έμενε πιο μακριά,τις περισσότερες φορές επικοινωνούσαμε με γράμματα. Ήταν λυπημένη που δεν μπορούσε να παρευρεθεί στον γάμο του Σεμπαστιαν και του Λεον,όμως η δουλειά της σαν γιατρός ήταν αρκετά δύσκολη. Μας είπε, ωστόσο, ότι θα μας το ξεπληρώσει σύντομα. Τα αδέρφια της,αρχικά, στεναχωρήθηκαν που έφυγε τόσο μακριά και δεν μπόρεσε να έρθει στους γάμος μας ,όμως, κατανόησαν το αρκετά δύσκολο έργο που της είχε ανατεθεί και ότι η ίδια το είχε επιλέξει, όποτε σεβάστηκαν τις επιλογές της.
   Κάποια στιγμή τις σκεψεις μου διέκοψε ο Λεον, ο οποίος ήρθε από πίσω μου.
-«Πως είναι η γυναίκα μου και το αγόρι μου;Δεν πιστεύω να κουράζεις την μαμά;!»,με ρώτησε και μετά απευθύνθηκε στον γιο μας ακουμπώντας την κοιλιά μου.
-«Δεν με κουράζει καθόλου.Αα κλώτσησε Λεον!»,του είπα με ευτυχία και αυτός έβαλε το αυτί του στην κοιλιά μου.
-«Θα μου έχει αδυναμία!»,είπε γελώντας
-«Ώστε έτσι ε;»,τον ρώτησα γελωντας και εγω ,αλλά αντί να μου απαντήσει, με φίλησε.
Μετα,γυρίσαμε προς το παράθυρο και κοιτούσαμε αυτήν την τόσο εκθαμβωτική θεά.Θα γινόμασταν γονείς.Ηξερα τοτε,εκείνη  την στιγμή ,ότι η ιστορία μας δεν είχε τελειωσει, αλλά μόλις τώρα άρχιζε....

                             ΤΕΛΟΣ
 

Δεν το πιστεύω ότι ιστορία μας έφτασε στο τέλος της.Σαν χθες το θυμάμαι που σκεφτόμουν ιδέες και πως να την ξεκινήσω.Τι θα ήθελε δηλαδή ο κόσμος να δει και να διαβάσει.Οταν βρήκα την ιδεα και την έφτιαξα την ιστορία μου,πολλοί μου πρότειναν να την ανεβάσω στο Wattpad.Και δεν τον μετανιώνω καθόλου.
Ένα ΜΕΓΑΛΟ ευχαριστώ στα άτομα του Wattpad που με υποδέχτηκαν με ανοιχτές αγκαλες.Τα υπόλοιπα άτομα που αφιέρωσαν τον χρόνο τους και διάβασαν την ιστορία μου.Αυτους που με ψήφιζαν και φυσικά αυτούς που με τοποθέτησαν ψηλά στην κατάταξη.
Ένα ακόμα ΜΕΓΑΛΟ ευχαριστώ στα άτομα από το εξωτερικό μου στενό περιβάλλον.Την οικογένεια μου ,τους φίλους μου,τις κολλητές μου.Χωρις αυτούς δεν ξερω τι θα έκανα.Μου έδωσαν ιδεες,συμβουλές και με υποστήριζαν μέχρι τέλους.Δεν τους ένοιαζε αν θα έβγαινα πρώτη σε διαγωνισμούς ,αλλά ήμουν νικήτρια στις καρδιές τους.Ολα αυτά που μου πρόσφεραν θα τα χαρακτήριζα « κομμάτια από παζλ» ,τα οποία αν τα ενώσω θα βγει ένα επιθυμητό αποτέλεσμα.
  Για να μην στεναχωριέμαι που έφτασε το τέλος αλλά και να μην στενοχωριέστε και εσείς σκέφτομαι με τον εξής τρόπο : Φανταστείτε ότι το διήγημα μου είναι ένα καράβι.Ενα καράβι που ταξιδεύει στην θάλασσα.Ξεκινησε από την αρχή και στην διαδρομή αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες και φουρτουνιασμένες θάλασσες ,αλλά παρόλα αυτά έφτασε στο τέλος.Τα κατάφερε και έφτασε στον τελικό του προορισμό.Πολλα καράβια ξεκινούν από την αρχή, όμως πολύ λίγα καταφέρνουν και φτάνουν εκει που θέλουν. Και ειμαι πολύ χαρούμενη που το δικό μου έφτασε,παρολες τις δυσκολίες που πέρασε.Δεν λεω όμως Αντίο,γιατί το αντίο σημαίνει ότι δεν θα σας ξαναδώ ,θα φύγω και θα σας ξεχάσω.Και εγω δεν έχω καμία πρόθεση να το κάνω αυτό.Μπορειτε να το πάρετε και σαν υπονοούμενο για κάτι που θα ακολουθήσει😉
Για αυτό και λεω: «Τα λεμε σύντομα!»💋