In A Way Of Knowing The Truth.

«Ο κοσμος ειναι κακος..»

Βάλτε το τραγούδι να παίζει και αν τελειωσει ,βάλτε το και πάλι από την αρχή.Καλη αναγνωση💗

Περπατάω τόση ώρα σε αυτό το μονοπάτι.Τελικα είναι καπως πιο τρομακτικό σε σχέση με το προηγούμενο.Μπροστα μου βλέπω ένα κορίτσι,το οποίο με κοιταει και την κοιτάω και εγω με την σειρά μου.Φοραει κουρελιασμένα ρούχα και έχει παρά πολλές γρατζουνιές σε διαφορα σημεία του σώματός της,όμως είναι πολύ όμορφη.Κατω,μπροστά στα πόδια της,είναι πεταμένη μια κουκούλα...Και αν είναι αυτή που επιτέθηκε στον Λεον;Την πλησιάζω και αυτή πέφτει κάτω,κρύβοντας το πρόσωπό της στα γόνατά της.Ειναι πλέον κουλουριασμένη στο έδαφος και κλαίει ασταμάτητα.
-«Σε παρακαλώ μην με πειράξεις»,λέει η κοπέλα κλαίγοντας. «Συγγνώμη για τον φίλο σου,απλά ήθελα να πάω σπίτι»
-«Μην φοβάσαι»,της είπα πιάνοντας τον ώμο της «Δεν θα σου κάνω κακο....Και εγω χάθηκα μαζί με εσένα».Αμεσως, σηκώνει το κεφάλι της. «Έλα»,της δίνω το χέρι μου.Αυτη το πιάνει και έτσι την σηκώνω από το πάτωμα.
-«Ευχαριστώ»,μου είπε
-«Γιατί τον χτυπησες;»,την ρώτησα
-«Ήθελα απλά να πάω σπίτι μου...»,είπε και δάκρυσε. «Νόμιζα ότι δεν θα με άφηνε,για αυτό τον τραυμάτισα...Και από τον φόβο μου ακολούθησα αυτό το μονοπάτι,χωρίς να ξερω ότι δεν βγάζει πουθενά»
-«Μην στεναχωριέσαι...θα βγούμε από εδω μέσα και θα σε πάω σπίτι σου.Ετσι και αλλιώς και εγω στην πολη πηγαίνω»,της είπα
-«Ευχαριστώ και πάλι.Δεν είσαι μαζί με αυτόν;Ξέρεις...αυτόν που χτύπησα;»,με ρώτησε
-«Όχι πια»,της είπα και θυμήθηκα τον καβγά μας και την περίεργη συμπεριφορά του. «Έτσι και αλλιώς έχει και τον αδερφό του.Δεν με χρειάζεται...»
-«Αα που είναι οι τρόποι μου;Αντριάνα»,είπε δίνοντας το χέρι της.(στην φωτο επάνω η Αντριανα⤴️😍)
-«Βιολέτα.Χαρηκα.»,της έδωσα και εγω με την σειρά μου το χέρι μου.
-«Από που να πάμε τώρα;»,με ρώτησε
-«Κοιτά...Εγω λεω να πάμε προς τα πίσω,από εκει από όπου ήρθα...Αν βρούμε που είναι αυτό το "πίσω"»,της είπα και γελάσαμε.
-«Ωραία,πάμε και όπου μας βγάλει.Ειναι και λίγο τρομακτικά εδώ..»,μου είπε
-«Μόνο λίγο;»,την ρώτησα
-«Ναι..ΠΟΛΥ!»,μου λέει.Τελικα καλή φαίνεται.Την συμπάθησα από την πρώτη στιγμή.Μου θύμισε εμενα ,που θέλω να φτάσω στην πολη.Ετσι και αυτή θέλει να φτάσει στο σπίτι της.Δεν μοιάζει μεγαλύτερη από δεκαοκτώ χρονών.Σαν και εμενα δηλαδή...Θέλω να μάθω περισσότερα για αυτήν.
-«Πως βρέθηκες εδώ;»,την ρώτησα
-«Ασε..μεγάλη ιστορία.Με έδιωξαν οι γονείς μου από το σπίτι ένα βράδυ,επειδή τους έφερνα συνέχεια αντίρρηση.Μικρη ήμουν όμως...Είναι φυσικό να μην ήθελα να κάνω αυτά που μου λέγανε.Ετσι όπως με έδιωξαν,πολλοί χωρικοί με κυνήγησαν ,γιατί νόμιζαν ότι ήμουν ο κλέφτης που έψαχναν...!Στην πολη καταζητείται ένας κλέφτης και νόμιζαν ότι ήμουν εγω,καθώς φορούσα και κουκούλα. Με χτύπησαν ανελέητα,μέχρι ως ότου ένα βράδυ το έσκασα από εκει,όπου με είχαν δεμένη ,και κατέφυγα στο δασος...Και από τοτε προσπαθώ να γυρίσω σπίτι.Ή γενικά κάπου,που να μην χρειάζεται να κρύβομαι.Λιγο δύσκολο ,βέβαια ,αφού ειμαι "καταζητούμενη"», μου είπε και άρχισε να κλαίει.
-«Τελικά υπάρχουν και γονείς,χειρότεροι από τους δικούς μου.Οι δικοί μου με κρατούσαν κλειδωμένη και δεν με άφηναν να βγω από το σπίτι.Ενα βράδυ,ομως,εμφανίστηκε ο Λεον,αυτός που χτυπησες,και με βοήθησε να το σκάσω.Για αυτό βρίσκομαι εδώ.»
-«Πολύ άσχημο αυτό»
-«Όχι Αντριάνα!Το δικό σου περιστατικό είναι ακόμα πιο άσχημο!Μα γιατί να σε διώξουν οι γονείς σου,επειδή έφερνες αντίρρηση;Ήσουν μικρό παιδι...Επίσης,όλα αυτά που πέρασες,που σε χτύπησαν,είναι παρά πολύ φρικτά.»,της είπα
-«Το ξερω.»
-«Και τώρα;Αν πας στην πολη τι θα κανεις;Θα σε αναγνωρίσουν..»,της είπα.
-«Κάτι θα βρω..»,είπε ξεφυσώντας
-«Και δεν έχεις φταίξει σε τίποτα.Αυτο είναι τόσο άδικο.»
-«Προς το παρόν,ας βγούμε από εδώ και θα δω πως θα μπω στην πολη»,μου είπε με μια έκφραση λύπης χαραγμένη στο πρόσωπό της.
-«Σου υπόσχομαι,θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου,για να καταλάβουν ότι δεν είσαι αυτή που ψάχνουν.Στην τελική θα βρω και τους γονείς σου,για να αποδείξουν ότι δεν το έχεις κάνει αυτό και δεν είσαι υπαίτια για κάτι τέτοιο.Δεν έχεις κλέψει...»
-«Βιολέτα...Ο κόσμος είναι κακός..»
-«Τι εννοείς;Αποκλειται να μην πουν την αλήθεια οι γονείς σου.»
-«Δεν θα την πουν την αλήθεια»,μου είπε απογοητευμένη.
-«Μα γιατί;»,την ρώτησα
-«Αυτοί κατεδωσαν,ότι ειμαι εγω αυτή που έκλεψε.»

-«Τι πράγμα;»,την ρώτησα ενώ παράλληλα είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό.Τι σόι γονείς είναι αυτοί;
-«Ναι..ΕΠΡΕΠΕ να φύγω από εκει.Αν με βρουν θα με σκοτώσουν,αφού ειμαι καταζητούμενη.»
-«Δεν είναι σωστό!»,της είπα χαμηλώνοντας το καφαλι μου. «Τώρα που μου το είπες,νομίζω καλά έκανες και το έσκασες.Αλλα γιατί να το κάνουν αυτό οι γονεις σου;Γιατί να πούνε ψέματα ;
-«Για αυτό σου είπα Βιολέτα...Ο κόσμος είναι κακός.Δεν ξέρεις ποιον πρέπει να εμπιστευτείς.Ή μάλλον ξέρεις μέχρι που σε "μαχαιρώνει πισώπλατα". Σε αυτόν τον κόσμο,ανήκουν και οι γονείς μου.Δεν ξερω γιατί το έκαναν,αλλά ειμαι τόσο πληγωμένη,που δεν πρόκειται να τους ακουσω»,μου είπε και άρχισα να δακρύζω και εγω.
-«Ενταξει,καταλαβαίνω.»,της είπα πιάνοντάς της τον ώμο συμπονετικά.
Ξαφνικά ακούγεται ένας περίεργος ήχος.Βηματα που πλησιάζουν...Η Αντριάνα κρύφτηκε κατευθείαν από πίσω μου..Και νομίζω είναι φυσικό μετά από τόσα που έχει περάσει..Φοβάται μην την βρουν.Αρχιζουν να πλησιάζουν ακόμα περισσότερο..Και μιας και δεν υπήρχε κάποιο μέρος να κρυφτώ,στάθηκα εκει,περιμένοντας για το τι θα αντικρίσω..
Δεν το πιστεύω....!

Ο Σεμπαστιαν αλλάζει και την θέση του παίρνει......

Ο Francisco Lachowski 😍⤴️

Από που προέρχονται αυτά τα βήματα;Πως σας φάνηκε η Αντριάνα;Η συνέχεια σε πολυ λιγο🔜🔜🔜💕💕