Come Here °~Harry Styles~°

Hoofdstuk 1

Jij klootzak. Jij vieze, oude, klote klootzak. 

Met mijn kaken op elkaar geklemd stond ik voor de spiegel mijn buik te bekijken. De lichte opbolling onder mijn shirt maakte duidelijk dat ik zwanger was, hoe jong en raar het ook was. 

Denk niet aan hem, Lynn. Denk voor al niet aan hem.

Ik haalde mijn hand van mijn buik en greep mijn rugzak. Tuurlijk, school ging gewoon door. Alles ging door, de hele wereld. En zelfs ik, aangezien ik in die wereld leefde. Ik roffelde de trap af, greep mijn spijkerjasje en trok mijn half struikelend mijn sneakers aan. 'doei!' riep ik naar boven waar mijn ouders nog lagen te slapen. 'Daag, fijne dag.' Hoorde ik terug. Ik klapte de deur achter mij dicht en genoot van het nu al warme ochtendzonnetje. Uit de garage haalde ik mijn fiets en zette mijn rugzak met een plof in mijn mand. Luid bellend reed ik de oprit af. Ik wist dat mijn vader daar een hekel aan had. Ik ging braaf op het fietspad fietsen en keek eens om me heen. Heerlijk, de zomer. Absoluut het favoriete deel van het jaar. Sommige vogels floten al en de zon werd warm.

 'Ey, Lynn. Lekker op tijd weer.' Riep Emma al uit de verte. Gelijk fietste ze weg van de wachtplek. Snel trapte ik door tot ik naast haar reed. 'Ja sorry, maar alles gaat nu niet meer zo snel als vroeger.' Emma lacht. 'Zegt mevrouw van tachtig.' Ik grijns en geef haar een stomp. 'Tachtig is overdreven, hooguit viertien.' 

Na een kwartiertje waren we op school. We hadden hard gefietst en dat mocht ook wel, aangezien ik weer te laat was vandaag. 'Zo, mevrouw komt ook weer binnen vallen.' Zei een leraar sacherijnig.  'Goedemorgen meneer.' zei ik veel te vrolijk. 'Mond houden en gaan zitten, ik ben al begonnen.' Ik zuchtte. 'Helaas wel, meneer. De bel is nog niet eens gegaan.' Boos keek de vent mij aan. Er trok een rilling langs mijn rug. Sinds die vreselijke dag dat ik alleen naar huis was gefietst, was ik bang geworden voor mannen. En zeker voor boze mannen. 'sorry.' Mompelde ik, en Emma keek me gerustellend aan. 'Betekend niks, joh.' fluisterde ze. Ik gaf haar een knikje en zweeg. De school was weer begonnen. Yay.

'Ey, ga je mee iets leuks doen, vanmiddag?' Vroeg Lize en trok aan mijn arm. Ik schudde mijn hoofd. 'Sorry, kan niet. Ik moet vanmiddag weg.'

 Naar de verloskundige om precies te zijn.

'Shit, dat is jammer.' Zei Lize teleurgesteld en liep weg. Emma bleef gelukkig wel bij mij lopen en haakte haar arm door die van mij. 'Ga jij, vanmiddag?' vroeg ik. Emma keek me raar aan. 'wat denk je nou zelf? Ik had toch met jou afgesproken mee te gaan.' Ik knikte, ze was het gelukkig niet vergeten. 'Ik ben echt blij dat je met me mee gaat.' Emma lachte. 'Tuurlijk. Ik hou van baby's en als ik tante word, moet ik mijn neefje of nichtje wel kennen natuurlijk.' Emma werd helemaal geen tante, maar ze voelde wel als een zus voor mij. 'Wanneer krijg je nou die echo?' Vroeg Emma. 'Die twintigweken echo, bedoel je?' vroeg ik. Emma knikte. 'Ja, die.' Ik haalde mijn schouders op. 'De volgende keer als ik moet. Vandaag hoor ik de datum.' Emma keek me opgewonden aan. 'Dan ben je al gewoon op de helft, hé. En dan kan je ook het geslacht weten, wil je dat?' Ze ratelde maar door. Ik voelde me een beetje ongemakkelijk, aangezien we midden door een drukke gang liepen.  'Wie gaan er wel vanmiddag?' Vroeg ik toen maar. Emma haalde haar schouders op. 'Marly. En misschien Sam en David.' Samen met Lize en ons erbij vormde we een hecht groepje. 'Gezellig.' Vond ik. Emma knikte. 'Klopt, maar wij gaan iets veel leukers doen. En nu heb ik zin een heerlijk frikandelbroodje.' Uit het niets Trok Emma haar portemonnee te voorschijn. 'Snel dan.' zei ik en samen liepen naar de kantine. 

Nadat we bij de verloskundige waren geweest, was Emma gelijk naar huis gegaan. Ze moest nog leren voor een hoofdstuk die ze morgen moest inhalen. Ik fietste samen met mijn moeder mee naar huis. Mijn moeder was ook bij de verloskundige mee geweest, dat deed ze altijd. Ze steunde me overal zo goed in. Altijd vond ze wel iets om positief over te zijn. Neem nou de keer dan ik moest vertellen dat ik zwanger was.

~10 weken geleden~

O nee. O nee. Ik kneep mijn ogen dicht. Please, laat het niet waar zijn. Nee. Nee. Nee. Emma's hand lag op mijn schouder en kneep er zachtjes in. 'Rustig maar. Het komt wel goed. Echt waar.' zei Emma sussend tegen mij, maar volgens mij moest ze zich zelf daar ook nog van overtuigen. 'Hoelang nog?' Piepte ik. 'Halve minuut.' Zei Emma en gluurde op haar timer. Een halve minuut, de langste uit mijn leven. Honderd procent. Toen de seconden wegtikten werd ik steeds zenuwachtiger. Stel je voor dat het echt zo was? Dat ik echt moeder op mijn 15e werd? De timer ging af. Even kneep ik mijn ogen stijf dicht en opende ze toen. 'Jij of ik?' vroeg Emma. 'Ik.'  zei ik. tjonge, mijn stem was ook niet helemaal wat het wezen moest. Ik strekte mijn hand naar het potje waar de zwangerschapstest instond. O my. Kon ik dit aan? Ik denk van niet. 'Kijk dan.' zei Emma. En ik keek. 

++

Wacht. Bijsluiter, waar was dat ding?  Mijn ogen gleden razendsnel over het papiertje. En daar stond waar ik zo voor vreesde. Twee plusjes waren niet namelijk zomaar wat. Ze brachten me de grote boodschap: Ik was zwanger. 

First hoofdstukje en gelijk al dikke dramaa ;)

Xx

Ps. Mijn feelings zijn dus echt als die van Harry op de foto😅❤