Come Here °~Harry Styles~°

Hoofdstuk 7

Zoals ik al had voorspeld, ik lag jankend in bed. Na het hele soepgedoe, hadden we het opgeruimd en kwam pap thuis. We hadden samen gegeten en hebben hem maar niks vertelt wat er gebeurd was. Ook niet dat we alle soep van de grond zo veel mogelijk weer hadden teruggeschept. Zelfs niet toen papa met een vies gezicht een haar uit zijn soep vist en ons wel heel bedenkelijk aankeek of wie niet stiekum een vermoorde muis er door hadden gegooid. Maar ach, wat zouden we noooit doen. Misschien alleen toen we 4 waren, maar dat lag ver, ver achter ons. 10 jaar, om precies te zijn.

Maar nu lag ik in bed en mijn kussen was nat geworden. Ik draaide hem op, maar nieuwe tranen maakte mijn kussen toch weer nat. Waarom moest ik nou weer zwanger worden? Waarom had ik dat terwijl ik viertien was? Waarom kon ik niet gewoon geacepteerd worden? Waarom schold iedereen mij uit? Ik had toch niks verkeerds gedaan? Ik legde mijn hand op mijn buik en draaide me om. Mijn kindje kon er niks aan doen, en dat zou die weten ook, ik zou het hem of haar elke dag vertellen als dat nodig had. Of als die me niet geloofde. En daar zou ik alles voor over hebben. Ik snuifte en veegde toen mijn tranen weg. Zo, genoeg gejankt. Zelfmedelijden was niet goed voor je, je schoot er niks mee op. Behalve je eigen leven te vergallen. En dat terwijl er genoeg mensen waren die dat graag voor je wilde doen.

Ik draaide mijn kussen weer om en ging lekker liggen. Die slaap was meer dan welkom, dus waarom liet tie me zo lang wachten? Nou, denk maar niet dat ik rustig ging afwachten. Ik ging die slaap lokken.
(Klinkt dat logisch, slaap lokken?)
Anyways, ik had een goeie truc gevonden.
Slaapverwekkende muziek. Je kent dat wel, muziek waar je bijna en soms helemaal van in slaap valt. Met piano, watervalletjes en rustgevende geluidjes. Je word dan helemaal zen. En dus val je in slaap. Zoals ik al zei: slaap lokkende muziek.
Pardon, slaapverwekkende muziek.

Genoeg daarover. Dat werd echt slaap verwekkend saai. En dat moest je niet hebben. O wacht Lynn, dat moest je juist wél hebben. Slaap verwekkende saaiheid. Dan val je sneller in slaap. En dat was je doel. Dan had je die slaapverwekkende muziek niet eens nodig. Er zijn op dit moment zo erg slaap problemen dat het gewoon slaap verwekkend word. Stel je voor dat de slaap...
Oké Lynn, nu is het echt klaar.

Val maar gewoon in slaap.

(Lynns droom)
Een mes. Een groot eng mes. De bloedspatten van de vorige moord zaten er nog op.
'Nee! Nee!' Gilde ik. Het mes kwam dichterbij.
'Stop! Doe het niet!' Ik legde mijn hand beschermend over mijn buik. De persoon die het mes vast had, grijnsde creepy.
'De keuze is gemaakt. Voor altijd.' Zei hij.
Ik probeerde te ontsnappen van het vreselijke witte, onsteriele bed. Maar hij greep me vast en slingerde me terug. Ik begon te huilen.
'Nee! Niet waar!' Ik zag de grijns veranderen.
Van creepy naar ontzettend sceary. Hij greep het mes steviger vast, hief het dreigend op om daarna het vol in mijn buik te steken.
'Neee! Mijn baby!' Gilde ik in wilde paniek.
Maar het was te laat. Voor altijd te laat.
Mijn baby was verloren. Gestorven, nee, vermoord door mijn schuld. Omdat ik me had laten over door die jongens bij de snackbar. Had ik inderdaad gedacht dat abortus de oplossing zou zijn?

Hijgend schoot ik overeind. Paniekerig keek ik om me heen. Maar alles was donker, ik zag niks. Ik ging gelijk met mijn handen naar mijn buik. Maar mijn buik was nog gewoon opgebolt.

Het was een nachtmerrie, Lynn. Je hebt gewoon gedroomd. Vreselijk gedroomd.

Ik legde mijn hand er over heen en wreef met mijn duim over mijn buik. En toen voelde ik een klein schopje tegen mijn hand. Maar gelijk was het ook weer weg. Toch wist ik het zeker, dat was mijn kindje die tegen mijn hand aanschopte! Ik had al wel vaker wat gevoeld, maar nooit wist ik of het de baby was of een vaag krampje. Ik durfte het gewoon niet te hopen. Maar hier, nu, wist ik het zeker. Het was mijn baby die contact met me zocht! Ik was helemaal in shock. Ik kreeg de neiging om naar pap en mams slaapkamer te rennen, mama uit bed te slepen en haar alles te vertellen. Maar waarschijnlijk kon ik niks zeggen aan gezien ik in shock was, dus zou ik gewoon haar hand op mijn buik duwen. Dan snapte ze het vanzelf wel. Of ik wilde Emma bellen en zeggen dat ze NU moest komen omdat ik haar 'neefje' of 'nichtje' voelde bewegen. En zij het zelf ook wel mocht voelen als ze het niet geloofde. Anders mocht ze het ook wel voelen. Maar mijn brein werkte niet helemaal 100% op dit moment, dus bleef ik verdoofd zitten met de hand nog steeds op mijn buik. Ik rende niet uit bed om papa of mama te halen en pakte niet mijn telefoon om Emma te bellen dat ze nu moest komen. Ik genoot gewoon van het moment dat ik zojuist had gehad. Ik had mijn baby gevoeld! Niet heel vreemd trouwens, aangezien ik al 16 weken zwanger was. Eigenlijk kon ik het een maand geleden al voelen. Zeker ik, aangezien ik nog niet uitgelubberd was van andere zwangerschappen en bij mij ook nog niet alles op dezelfde grootte was, als bij een volwassen vrouw. Ik wist niet precies hoelang ik daar zo had gezeten, maar dat ik er lang gezeten had, wist ik zeker wel. Mijn rug deed er namelijk pijn van. Met een zucht ging ik weer liggen. Maar slapen lukte niet meer. Van alles raasde door me heen en ik was veel te druk nog van binnen. En trouwens, na een nachtmerrie kwam ik sowieso moeilijk in slaap. Ik staarde naar de figuren en schaduwen op de wand van mijn kamer en sloot toen mijn ogen. Slapen was zo slecht nog niet, misschien moest ik het gewoon nog eens proberen.

Helloooo
Hoofdstuk 7 mensjes! 7 is een fatastisch getal aangezien Justin Bieber Hailey Balwin op 7-07-'18 ten huwelijk heeft gevraagt!! Ja, en dat is al lang geleden enzo maar ik moest er effetjes aan denken. I loveee Bieberrr❤
Maar goed, dit hoofdstuk was behoorlijk saai, oké, super saai en met slechte dromen, maar achhh. Dat heb je ook wel eens. Goed. Nu eindig ik ook met dit (alweer) slechte verhaal.
Xx make_remember