Come Here °~Harry Styles~°

Hoofdstuk 6

Ik wist dat Emma dit absoluut niet leuk vond, maar het was niet anders. Ze vroeg hoe ik me voelde. Nou ik kon je dat best vertellen: bijzonder depressief, boos, kwaad, woest en ook verdrietig. Ik ging nu eerst nog wat meer verzinnen, maar echt. Ik was op mijn hart getrapt. En de baby net zo goed. Baby's kunnen ook gewoon horen, ze leven immers. Ik liep de trap op naar boven en nam een grote reep chocola mee. Ik had honger, en bovendien kon ik wel wat chocola gebruiken. Chocola hielp altijd. Ik plofte op mijn bed en scheurde het papier er af. Dit was zeker een voordeel van zwanger zijn: je kon zoveel eten als je maar wilde, want je gaf je zwangerschap gewoon de schuld. En ja, na de bevalling moest je dan gaan afvallen, maar dat moest je toch wel. Zo'n baby buik is niet niks. Ik opende Netflix en starte Hannah Montana op. Nog voor ik er ook maar aan was begonnen, wist ik al precies wat er ging gebeuren. En dat terwijl ik helemaal geen goeie voorspeller ben. Toch bleef ik de film kijken. Ik had gewoon er gewoon zin in een clicé film. Wat zo'n zwangerschap wel niet met je kan doen. Pas ook al Mean Girls. Maar hé, je kan niet ontkennen dat het een goeie film was.

Tot mijn schrik zag ik dat het kwart over vijf was. Oeps. Misschien moest ik maar eens aan het eten beginnen. Na Hannah Montana was ik aan Hollands Next TopModel 2017 begonnen. Of eigenlijk, alweer. Ik had hem al gezien toen die nog op TV was en er elke week nog een nieuwe kwam. Nu waren ze bezig met HNTM 2018 op te nemen. En Anna deed weer mee! Zij kon echt goed presenteren. Het was gewoon hetzelfde team of jury als in 2017, maar ik vond ze wel leuk. Met een zucht kwam ik van mijn bed af en rekte me uit. Soep, soep waar stond dat. Ik liep de trap af en liep en de keuken in. Ik gaf Luke en duw tegen zijn schouder en begroette hem.
'Zo meneer, wat aardig dat je me komt helpen met soep koken. Waar staat het?'
'Denk het niet, dat kan je prima zelf.' Zei Luke en keek me streng aan.
'Ook niet aardig.' Pruilde ik. Luke haalde zijn schouders op en verborg zich weer achter zijn mobiel. In de kastjes ging ik opzoek. Meestal stond het hier wel.
'Gevonden!' Zei ik triomfantelijk en hield het pakje soep omhoog.
'Zie je, je kan het best zelf.' Zei Luke. Ik draaide met mijn ogen en pakte een soeppan uit de onderste la. Op de achterkant las ik hoeveel water ik nodig had en deed dat een maatkan en voegde de inhoud van het pakje erbij en begon te roeren. Daarna deed ik het in de pan. Het was tomatensoep, mijn lievelingssoep. Uit een la haalde ik een open pak macaroni en deed een grote scheut in de pan. Ik bleef wat stom roeren en riep Luke dat hij maar even de tafel moest dekken. Hij deed het nog ook. Soms was hij echt een leuke grote broer. De soep kookte en ik zette hem zachter. Eerst maar eens wachten tot mam terug was. Ik ging naar de bank en zette de Tv aan. Luke kwam naast me zitten, maar bleef druk bezig op zijn telefoon. Okeey, had hij soms een vriendinnetje?! Ik probeerde heel subtiel mee te kijken, maar Luke had me door en sloeg me weg. Een vriendinnetje, sowieso. Op dat moment ging de telefoon.
Het was mam. Ik nam op.
L: hoiii.
M: hey schat. Ja sorry, ik ben veel later. Ik ben nu nog bij een klant en moet dat ook nog uitwerken en dat doe ik het liefst op kantoor. Het duurd nog even.
L: oké, en wat moeten wij?
M: gewoon gaan eten.
L: moeten we op papa wachten?
M: ja, dat kan wel.
L: hoelaat komt hij thuis dan?
M: geen idee. Gewone tijd?
L: we zien wel. Moeten we wat overhouden?
M: nee, ik eet wel op kantoor of haal ergens eten. Ik kijk wel.
L: Mac bedoel je.
M: ik moet ophangen, de klant wacht.
L: jaja.
M: doei schat.

Ik grinnikte. Dat zomaar ophangen had ik dus niet van een vreemde. Mijn humeur was al heel wat omhoog geschoten, sinds ik thuis was gekomen. Gelukkig wel, dus klootzakken konden me op dit moment niet meer zoveel boeien. Waarschijnlijk dacht ik er vanavond weer anders over en ging ik in bed een potje janken. Maar dat mocht ik.
'Luke, we moeten gaan eten. Mama is toch nog lang niet thuis en pap geen idee.' Zei ik.
'Best.' Zei Luke sloom. Ik stond op en sloeg zijn telefoon uit zijn handen.
'Doe eens effe gezellig.'
'Hé!' Riep Luke en sprong op. Ik rende weg, Luke's mobiel in mijn hand. Luke rende achter me aan. Ik lachte. Vergeet wat ik gezegt heb over een vriendinnetje. Dit was gewoon zijn Geheime Ware Liefde.
'Lynn! Kappen nu!' Hijgde Luke. Hij had me bijna te pakken. Helaas nog niet helemaal. Voordeeltje van een groot huis.
'Als jij zegt wie het is.' Zei ik.

Cantage maakt je een vrouw.

Oud gezegde, of zoiets.
Ahum, net verzonnen door mij, maar het klonk wel heel... professioneel? Wijs? Echt waar? Whatever. Ik voelde Luke's adem in mijn nek. Tjippy, hij had me echt bijna. Bijna. Ik maakte plotseling een bocht en rende naar de kamer. Luke was net niet snel genoeg en botste volhard tegen de muur.
'Auww.' Hoorde ik Luke kreunend zeggen. Ik grijnste en verstopte me snel achter de kast. Niet dat ik daar nog tussen paste, dus ik ging maar op de bank zitten en keek op Luke's mobiel. Hij stond nog open op WhatsApp.
Charelle♡
Stond er. Okey, nu werd het interessant. Er kwam een appje binnen.
'Oeeee. Je hebt een berichtje van Charelle!' Joelde ik en las snel terug. Luke kwam snel aangestrompeld. Half hinkelend, eigenlijk.

(Schuin is Charelle, normaal is Luke.)
Ik mis je💔
Ik jou veel meer😣😣
Haha. Dan is het wel heel heavy.
Sws😊
Okii. Maar t was leuk vandaag❤
Ja. Vond ik ook. Zullen we het nog een keer over doen?
??
Samen.
Meen je deez
Tuurlijk.
Jaa, lijkt me echt superr
Ik wil je wel ophalen.
Sweeeeet💓
Haha. I am.
I know😍

Verder kwam ik niet. Luke kwam nu als een razende aangestormd. Zijn hoofd was knalrood. Zijn botsing was vergeten.
'Vertel.' Gebood ik.
'Wat moet ik nog vertellen. Je hebt alles al voorgelezen.' Zei Luke en keek me aan.
'Niet waar. Wanneer gaan jullie? Waarheen?' Vroeg ik belangstellend.
'Eemh, ja daag. Dat ik jou mooi niet vertellen. Ik ken jou lang genoeg om te weten dat jij dan heel opeens dan daar ook moet gaan drinken of winkelen.' Zei Luke.
'Aha, dus je gaat niet uit eten?' Viste ik.
'Of eten.' Voegde Luke er snel aan toe. Jammer. Nu wist ik nog niks. Opeens bedacht ik me iets. Eten. Soep.
'Whaaa.' Riep ik geschrokken en rende naar de keuken. Luke keek me raar na. In de keuken was het een bende. De tomatensoep was overgekookt. En niet een klein beetje ofzo, nee, het lag zelfs op de grond. Kreun.
'Luke! Help me!' Riep ik. Luke kwam binnen en rolde met zijn ogen. Hij mompelde iets van:
'Vrouwen ook altijd.' Zoiets. Misschien had ik het niet goed verstaan. Luke kwam dapper naar voren en begon stoer weer in de soep te roeren. Maar... hij gleed uit over de soep op de grond. Ik barste in lachen uit. Wat nou; "vrouwen ook altijd." Mannen, bedoel je. Ahum, jongens. Beiden. Luke lag languit op de grond. Zijn rug was rood van de soep. Net als mijn hoofd. Ik ging helemaal stuk van het lachen. Ik klonk waarschijnlijk als een naar adem happende vis met astma op het droge, die iets ontzettends grappigs had gezien. En ondertussen ook nog bijna stikte en bijna zelf ook nog uitgleed in dezelfde soep.
Zo, nou jij.

Helloooo. Heeft Luke echt een vriendinnetje?! Ja of nee? Choose!!! Anyways, wat vinden jullie ervan. Beetje saai, dit hoofdstukkie. Maar jaaaaa.
Love youu
Xxxx make_remember