Come Here °~Harry Styles~°

Hoofdstuk 13

Thuis aan gekomen, zat mama met glinsterende ogen naar me te kijken. Ik trok mijn neus op.
'Eemh hallo...?' Zei ik.
'Hai schat, wil je een ijsje?' Ze nam nog een grote lik van haar waterijsje.
'Hmm, klinkt goed.' Zei ik twijfelend en gooide mijn spullen op de gang.
'Eerst netjes opruimen!' Riep mama, ik draaide met mijn ogen en raapte toen toch maar mijn tas weer op en sjokte naar boven. Op mijn kamer zette ik gelijk het raam open. Emma deed echt raar, en mama ook al. Maar dat was opzich niks nieuws. Ik ruimde mijn spullen op en liep weer naar beneden, waar mama een bak met waterijs had staan. Ik pakte er random een uit en mama keek mij nog steeds schitterdend aan. Ik likte ongemakkelijk aan mijn ijsje, maar mama leek nergens last van te hebben.
'Nou, vertel. Hoe was het op school?' Gelukkig kon ik zeggen dat het niet zoals altijd was. Moet je nagaan wat voor ellende school dan was!
'Tja, wat anders dan anders.' Zei ik. Zou ik het vertellen? 'Nou, vertel.' Ach, wat kon het ook voor kwaad.
En dus begon ik mijn verhaal. Ik liet maar wel even achter wege wat er op het briefje stond en ook dat het briefje van Jennis en mij was.
'Emma heeft trouwens karateles genomen.' Zei ik. Mama fronsde.
'Huh, hoezo dat nou weer?' Ik pakte snel nog een koekje. 'Weet ik veel. Ze wil mijn bodyguard worden ofzo. Geen idee.'
'Ach, wat lief van dr!' Zei mam en deed de koekjestrommel dicht.
'Beetje triest is het ook wel.' Zei ik. Mama knikte.
'Dat absoluut, maar geheel onnozel is het ook niet. Dat weet je zelf ook.' Ik zuchtte. 'Daar hoeft u me echt niet aan te herrinderen hoor.' Mama haalde haar schouders op.
'Dan niet. Ik vind het trouwens echt lief dat ze het doet.' Ik zocht mijn mobiel in mijn tas.
'Ja. Zei u net ook al.' Mama stond op, de koektrommel in haar hand.
'Omdat ik oud word Lynn. Dan vergeet je soms wat.' Ik lachtte.
'Nou blijkbaar wel ja. Maar ach, u word straks ook oma hè. Oma's zijn gewoon oud.' Mama rechtte haar rug.
'Onzin. Ik ben een hartstikke jonge, hippe oma.'
'Tsss. Als je maar geen slechte invloed hebt.'
'Nou, dat zal wel mee vallen. Met jou is het ook prima in orde gekomen, toch?' Zei ze.
Ik knikte.
'Ja, hartelijk bedankt daarvoor.'
'Het was me een eer.' Zei mama buigend.
'Tjippie, dit lijkt wel een afscheid ofzo.' Zei ik. 'Griebeltje, inderdaad. Eng, bijna.'
'Bijna, ja.' Herhaalde ik.
'Goed, maar ik ga zo nog boodschapjes doen. Wat wil je vanavond eten?' Vroeg mam. Ik zette mijn puppyoogjes vast op.
'Pizza?' Mama zuchtte. 'Verzin is eens wat orgineels, joh. En was ook gezond is.'
'Pizza ís gezond. Er zitten allemaal groentes op.' Verdedigde ik de pizza.
'Ja vast.' Zei mama. 'Aaa, please. Een keerje.' Zeurde ik.
Even bleef het stil.
'Ach ja, waarom ook niet. Hoef ik ook niet meer naar de winkel. Weet je wat: goed idee. We bestellen wel pizza.'
'Bij Domino's?' Vroeg ik.
'Bij Domino's.' Zei mama.
'Met gevulde rand?'
'Met gevulde rand.'

Ha, had ik toch mijn zin.

'Goed. Maar dan wil ik wel dat je nu huiswerk gaat maken, tot we gaan eten.' Zei mama streng en liep de keuken in. Zuchtend pakte ik mijn tas en liep naar boven. Ik had zo geen zin in huiswerk! Maar voor pizza had ik bijzonder veel over. In mijn agenda stond niet veel voor morgen, alleen Engels woordjes en een SO van biologie. Ik startte met Engels. Met frisse tegenzin, wel te verstaan.
Ik had niet lang de tijd om geconcentreerd te werken. Mijn mobiel trilde en gelijk was ik afgeleid. Ik pakte hem en zag dat het Emma was.

Fav girl in the whole world💖💘💞💋👭😙
'Ey, nog even over karate. Die boy was echt leukk.'

Wow, thanks Em, met dit geweldig zinnige berichtje. Gelukkig was ik totaal niet afgeleid ofzo. Ik reageerde niet en besloot verder te leren. De terug weg had ze het ook alleen nog maar over karate gehad. Dat ik écht mee moest. Dat het écht leuk was. Dat Tijmen écht knap was. En natuurlijk ook, dat hij écht aardig was. Volgens mij zag ze al een hele vriendschap opbloeien. Nou, ik geloofde er niet zo in. Na alles wat ik van Emma had gehoord leek hij me zo'n typische gladjakker. En daar was ik niet persé dol op.
Genoeg gekletst, Engels. Focus.
Wat was breien ookal weer?

Na ongeveer een uurtje alleen maar Engels te hebben geleerd, hoorde ik mama roepen.
'Lynn! Welke pizza wil je?' Ik zuchtte, moest ze dat nou nog vragen?
'Wat denk je zelf?' Schreeuwde ik terug.
'Sorry, laat maar.' Hoorde ik mama nog zeggen. Het ging altijd zo vlotjes met ons.

Ik besloot nog even verder te gaan met bio. Een klein beginnetje moest nog wel lukken.
We hadden een bijzonder interesant onderwerp, namelijk: bloed. Witte en rode bloedcellen. Bloedplaatjes en bloedplasma. Maar dat was niet het enige. Aders of slagaders en wat je moest doen als je een bloeding kreeg. En het verschil tussen een 'aderbloeding' of 'slagaderlijke bloeding'. Welke vier vakken je had in je hart. En dat de linkerboezem eigenlijk aan de rechterkant zat. Te verwarrend allemaal. Het trieste was nu dat ik amper het verschil wist tussen links en rechts, dus gebruikt ik vaak mijn handen om te spieken. En ik moest zeggen, de laatste tijd ging daarover subtiel doen, me al een heel stuk beter af.
'Aders náar het hart. Slagaders uít het hart.' Mompelde ik en leunde met mijn hoofd voor over gebogen op mijn handen. Ik bleef dit voor mezelf herhalen, tot mama me alweer van beneden riep.
'Lynn, wil je water of chocomel bij het eten?' Verstoord keek ik op.
'Water, duhu.'
'Okeeey. Komt goed. Verder nog iets?'
'Ja! Stilte graag!' Riep ik terug.

De rustige pianomuziek vulde mijn kamer. Ik zat nog steeds voor over gebogen op mijn werk. Het raam stond open en een heerlijke koele wind waaide door het raam naar binnen. Vogels floten en de zon scheen. Maar in plaats dat ik nu buiten lag op in de hangmat om de laatste zonnestralen te voelen, zat ik aan bio. Ik keek op mijn wekker en zag dat het al 6 uur was geweest. Mama zou zo wel roepen. Verder ging ik weer. 'Bij een slagader meet je de hartslag. Daar stroomt het bloed het snelst. In de haarvaadjes minder en in de aders, terug naar het hart nog langzamer.'

Luke kwam binnen gestormd.
'Hey! Ik moet je echt zo veel vragen! En vertellen! En O My Dier!!' Zijn enthausiasme vulde mijn kamer.
Ik keek op. 'Ow oké, het is het super raar! En zelf snap ik er ook helemaal niks van, dat ik dit doe! Wat moet ik doen?! Ik bedoel, jij bent een meisje dus, ja. Jij kan het weten. Eemh, dat.' Ratelde Luke. Toen zag hij mij pas goed.
'Huh hè huh. Wat ben jij aan het doen?' Ik fronsde en schoof mijn bureaustoel naar achter.
'Eemh, aan het leren.' Ik wist dat luke druk was, maar dit was onverwachts. Hij begon door mijn kamer te springen.
'De krant! Ik bel de krant! 1-1-2!' Ik kuchtte hard. 'Dat is níet de krant. Dat zijn hulpdiensten.' Luke luisterde niet.
'Zit daar ook psychogie bij? Dat kan ik wel gebruiken.' Ik zuchtte grondig.
'Vertel waar je voor kwam en ga anders weg.' Gelijk werd Luke rustig .
'Tja. Eemh, als een meisje jou een berichtje stuurt, vind ze je dan leuk?'
Ik sprong op.
'Wat bedoel je? Heb jij een berichtje van een meisje? Hoe dan?' Luke was op school niet zo'n gaar kneusje met een veel te grote rugzak en 0 ervaring met meisjes, dus ik snapte het niet helemaal. Hij bloosde. Hij bloosde?! Ik werd gek in mijn hoofd. Wie was dat meisje? En wat deed zij met hem? Nooit, maar echt nóoit bloosde Luke. Altijd was hij een en al blanke expressie.
'Van wie is het?' Vroeg ik.
'Zeg ik niet.' Zei Luke. Ik deed een stap dicjter bij. 'Zég.' Eiste ik. Maar Luke schudde vast beraden zijn hoofd. 'No way.' Ok. Dan de gemene manier. 'Jij wilde dat ik je help toch?' Ik grijnsde zo griezig mogelijk. Het werkte niet helemaal.
'Tss.' Deed Luke. 'Dan niet. Ik vraag Annabel wel.' Er was één persoon op aarde die ik niet mocht. Annabel. En Luke wist dat drommels goed.
'Pff, zij kan je nooit zo goed als ik. Bovendien weet zij niks van liefde. Behalve dan hoe ze het kapot moet maken, door met iedereen te zoenen.' Luke grinnikte.
'Zal ze bij mij was niet doen. Wacht, ik bel dr wel.' Ik snoof, dit ging fout.
'Zoek het zelf maar uit.' Ik duwde Luke mijn kamer uit.
'Doei, veel succes met Annabel en Charelle.' Luke, die net bij de deur was, draaide zich met een ruk om.
'Hoe weet jij..?!' Begon hij. Ik begon keihard te lachen.
'Geen idee, joh. Gelukkig heb je jezelf ook totaal niet verraden.' Luke zuchtte en leunde met zijn lange lichaam tegen mijn deurpost, zijn hoofd naar achter geleund. Alsof hij nadacht.
'Goed. Maar je houd je mond tegen mama.' Ik knikte braaf.
'Deal. En kom nou maar op met dat apje.'

Hi hi
Ik herken mezelf echt te erg in Luke🤣
Zo zielig, wil je niks zeggen. Maar dan dwingt je beste vriendin je, maar je weigert. Loopt ze dus echt met te veel goals weg en voel jij je piep, dus zeg je het toch. Niet dat mijn beste vriendin mij ooooit dwingt.

Xx make_remember

Ps: ik wil dus ech ff zeggen dat we meer als 1600+ woorden hebben. Best wel een beetje trots😊