Come Here °~Harry Styles~°

Hoofdstuk 8

Ik zat op school. En zo als we allemaal wel weten: school is saaai. Telkens viel ik bijna om van de slaap en kreeg ik bij elke keer dat ik mijn hoofd tegen de tafel legde, een harde stoot in mijn zij. Boos keek ik Emma aan. 'Kap nou eens!' Ze grinnikte vals.
'Nope.' Ik zuchtte en legde mijn hoofd nogmaals op tafel. Het ging weer lekker. Weer kreeg ik een stoot. 'Kappen!' Zei ik pissig. Maar Emma deed net of ze niks hoorde. Prima, dan niet. Maar dan zou ik ook niet meer reageren. Ik ging voor de zoveelste keer weer liggen en deed mijn ogen dicht. Ik was zo moe. Maar wat wil je ook, ik moest veel gewicht mee sjouwen en bovendien deed mijn rug belachelijk veel pijn. Ik zou er bijna krom van gaan lopen. Ahum, nee zo erg was het dan ook weer niet.
'Mevrouw Lynn, ik zou het bijzonder waarderen als u even op zou letten. Deze stof is zeer belangrijk voor het aankomende PTA. De keuze is aan u.' Zei de leraar streng. Zuchtend en steundend kwam ik overeind. 'Jaja, ik zal m'n best doen.' De leraar knikte goedkeurend en ging door met zijn saaie les.
'Goed waar ik was gebleven; wat er gebeurde in 1968. Er breken rellen uit onder de Franstalige studenten. ... van een haven voor schepen tot 40.000 ton, wat later uitgebreid zou kunnen worden naar 70.000 ton. Blablabla.' Ik begon te seinen naar Emma, maar die vond geschiedenis heel interesant en dus lette ze erg goed op. Mijn seinen hielp niks. Behalve dat ik wéer een waarachuwing kreeg.
'Lynn, nu is het echt de laatste waarschuwing.' Ik knikte braaf en stak toen mijn vinger op.
'Ja, Lynn.' Zuchte de leraar vermoeid.
'Eemh, mag ik naar de wc?' Vroeg ik opgewekt.
'Moet dat echt?'
Ik snuifte. 'Eemh hallo. Ooit gehoord dat ik zwanger ben en dat de baby op je blaas kan trappen?' De leraar werd vuurrood. 'Tuurlijk, ga snel.' Stamelde hij. Ik rolde met mijn ogen. Zó ongemakkelijk was dat nou toch ook niet? Ik stond op en liep sloom het lokaal uit. Expres hard kreunend dat mijn buik zo zwaar was en mijn rug zo pijnlijk. Ik zette ook mijn handen in mijn rug en keek de leraar zielig aan. Snel keek hij een andere kant op. De klas grinnikte en ik sloot de deur achter mij.
Op de gang haaste ik me naar de wc, die helemaal vol stond met bruggers. Ik baande me een weg naar de wc. Dat ging best lastig aangezien de bruggers als bevroren bleven staan en ik natuurlijk ook een dikke buik had. Maar daar hoef  ik jullie niet aan te herrinderen. Toen ik mezelf in een hokje had gepropt, fluisterde er een ietsjes te hard.
'Jakkes, zij is zwanger!' Er klonk zo veel walging in door dat ik mijn wenkbrauwen fronste. 'Zag hoe jong ze was, echt te zielig.' Pardon? Het was pas zielig dat hun zo jong en dom waren dat ze daarom maar over mij gingen roddelen. Ik deed de deur weer open en kuchte hard. Ze keken allemaal verschrikt op. Ik wrong me er weer tussen en waste mijn handen omdat daarna snel weer terug naar het lokaal te gaan. Niet dat het daar veel beter was, maar er werd in ieder geval niet geroddeld. Niet dat ik wist, tenminste. En mijn klasgenoten zag ik er niet voor aan. Zelfs de 'badboys' deden normaal tegen me. Dat was  na een klein incident gekomen. Ik zal het je vertellen.

Ik liep door de gang, mijn buikje kon je net zien aangezien ik best een strak jurkje aanhad. Het nieuws was dé roddel op school, iedereen praatte er over. Want ja, verkracht én zwanger, dat was zo bijzonder. Maar goed, terug naar het verhaal. Ik liep met Emma door de gangen. We zagen Lize lopen en Emma maakte een praatje met haar. Ik liep alleen verder omdat ik naar mijn kluisje moest. Tot ik plotseling werd aangesproken door een groepje jongens. 'hallo.' zei ik en keek de jongens vragend aan. Ze reageerde niet en staarde me alleen maar aan. Nou, dat kon ik dus ook prima. Ik keek terug en moest opeens grinniken. 'Bek houden, mama.' Zei er een. Verschrikt hield ik mijn mond. 'pardon?' vroeg ik. En toen begon het, dat typische gepest van de basisschool. Schelden, duwen, slaan, vechten. Je kent dat wel. Ik was zo in shock en werd bovendien ook nog eens door vijf jongens 'aangevallen', dat ik niet in staat was om te reageren. Gelukkig hoefde dat ook niet, want een groepje jongens uit mijn klas, schoten uit het niets tevoorschijn. Ze begonnen met de andere jongens te vechten. Het moesten er een stuk of zeven geweest zijn, want de andere jongens waren zo verdwenen. Ik, plus de halve school staarde ze allemaal aan. Wat. Was. Hier. Zonet. Gebeurd. Ik begreep het niet, en ik was niet de enige. Er werd gevochten?! Voor mij?! Net toen ik genoeg woorden had gevonden om goeie zinnen mee te maken als dankbetuiging, gaven mijn klasgenoten mij een klein knikje en verdwenen toen snel weer. Ik gaapte ze na. Plus de rest van de menigte. De rest van de school keek me aan en ik wist even niet zeker of ik hun nu moest bedanken of toch de jongens. Emma en Lize redden mij door me aan me arm mee te sleuren, weg van iedereen. Dat was een goed idee geweest, want nog geen tijd later stond ik te huilen tegen de schouders van mijn vriendinnen. Ik denk nu dat het aan mijn hormonen lag, maar toen wist ik vrij zeker dat het door Jennis kwam, een van de klasgenoten die me zo juist had gered. Sinds de brugklas had ik al een enorme crush op hem, dat ik zelfs nu nog twijfel of het geen ware liefde was geweest, want jongens jongens! Toen had je me echt niet mee willen maken. Jennis dit. Jennis dat. Jennis zus. Jennis zo. En als je het nu nog niet snapt, dit zijn de harde beelden. Ahum, gebeurtenissen. 

Ik zat lusteloos te prikken in mijn bord bloemkool. Ja, je leest het goed. Bloemkool. 'Lynn,  eet nu eens door.' Zei mama geïrriteerd en zuchtend. 'maar mama, hoezo moet ik het eten? Als ik trouw eet ik dit toch nooit meer.' Luke draaide met zijn ogen. 'Je trouwt nooit, maak je geen zorgen. Geniet eerst nou maar eens van het leven als brugpieper.' Ik rolde ook eens met mijn ogen en zuchte. 'Maar mama,' probeerde ik weer. 'Mijn toekomstige man lust dit ook niet.' Mama fronste haar wenkbrauwen. 'Pardon, hoe weet je dat nu al.?' Ze nam een grote hap bloemkool. Ik griezelde. 'Nou, gewoon. Ik ken jongens toevallig.' Ik ging mooi niet zeggen dat het Jennis was. Ik kende mijn broer. En hij mij ook. Helaas. 'Goed baby-sis, eet door. Dromen doe je 's nachts maar over Jennis.' En dat was het moment dat mijn moeder opsprong.

Er zijn natuurlijk veeel meer momenten, maar daar draait het nu allemaal niet om. Het ging nu om dat ik mijn klasgenoten vertrouwde. Dat ze niet over mij roddelde. Dat ze me misschien zelfs wel een beetke respecteerde. Zelfs Jennis, ook al had hij me pijnlijk duidelijk gemaakt dat ík niet zijn toekomste vrouw zou worden. Vooruit, nog één herindering.

Ik staarde Jennis nog met open mond aan. Hoe hij daar stond! Zo dapper. En zag dat shirt, die was zóo stoer. En die lach dan. Ik hoopte dat het kwijl niet letterlijk uit mijn mond liep en glimlachte liefjes naar Jennis, de boodschap overduidelijk. Jennis keek me aan. HIJ KEEK ME AAN! Wow, oké Lynn. Keep calm, you can do it! Ik viel bijna om en half struikelend liep ik naar Jennis. Om het te zoenen. Duhu. Het was alsof hij het door had, want gaf me een ienimini knikje en draaide zich om. En toen hij tussen al de mensen verdween, nam hij gelijk ook maar al mijn dromen mee.

Guyss, het spijt me verschrikkelijk erg voor dit ont-zet-tend saaie hoofdstukje.
#geeninspiratiemeer
#bah
Groetjesss