KIZIL HAYAL

-1-

Gözlerimi açtığımda,herkes ayaklanmıştı.Sanırım yeni bir hayat artık benim için başlıyordu.Buranın sokakları,semtleri ve daha fazlası hakkında en ufak bir bilgim yoktu.Dağılmış ve berbat olmuş saçlarımla koltuğumdan kalktım.İçi geçmiş teyzeler çoktan kalkıp gitmişti.İçimden şükürler ediyordum.Basamaktan adımımı atmamla halamı görmem bir olmuştu.Güleryüzüyle bana doğru sırıtıyordu.Ailemizde en mutlu kişi halamdı.Bazen onu polyannaya benzetirdim.Ama Ecrin,her şeyden bir şikayet her şeyden bir bıkkınlık.Küçükken bize geldiklerinde,ikram ettiklerimi beğenmeyince zıkkım ye dediğim için üç gün oda cezası almıştım.Aslında haklıydım.O günden beridir birbirimize gıcık olurduk.Ecrin bir kolejde okuyordu ismini telaffuz bile edemiyordum daha.Yani benim de orada okuyacağımı öğrenene kadar.

Aynı okulda olduğumuzu düşündükçe nefesim daralıyordu.Ecrinle 4 yıldır görüşmüyorduk ama onun hala gıcık olduğuna garanti verebilirdim.

Otobüsten inince valizlerimi alıp halama doğru yürüdüm.Zaten iki tane valizim vardı.Etrafıma boş gözlerle bakarken bir yandan da valizlerimi sürüklüyordum.Nezaketen halama gülümsedim.Valizlerimi arabaya koymak için arkasını döndüğünde yine eski bıkkın yüz ifademe döndüm.Burası güzeldi ama burada kimseyi tanımıyordum ki.Hiç sevmediğim arkadaşlarımı bile şimdiden özlemeye başlamıştım.Aşırı derece uykuluydum.Eve gidip Ecrin'in suratını göreceğimi düşündükçe daha da çıldırıyordum.

Halam sanki neden onlara getirildiğimi bilmiyormuşçasına,havadan sudan konuşmaya çalışıyordu.Hiçte beceremiyordu.En sonunda "Saçların ne güzel olmuş Hayal" Dedi.Bunu çok içten söylemişti.Halamı küçüklükten beri çok severdim.Saçlarıma edilen ilk iltifattı.Birden istemsizce gülücükler saçmaya başladım."Teşekkürler hala" Dedim.Yüzümdeki gülücükleri fark edince halamda gülümsedi.

İki  yıl önce eniştemi trafik kazasında kaybetmişti.Ona rağmen bir yandan hayata tutunmaya çalışıyordu.

"İşte bizim evimiz" Dedi halam yarı gülümseyerek.Evleri muhteşem derece büyük bir villaydı.Bizim Ankaradaki evin yanında saray gibi duruyordu. Ankara da içinde kıpırdayamayacağım kadar küçük bir odam vardı fakat şimdi hepsinden kurtulmuş görünüyordum.Valizlerimi alıp harika derecede güzel olan evin bahçe kapısına doğru yürüdük.Bizi bir kadın karşıladı.Orta yaşlardaydı.Çok güleryüzlüydü.Burayı sevmiştim. "Ben Sevinç" dedi kadın içten bir gülümsemeyle."Hayal." dedim.

Her şey güzel gidiyordu.Gülümsüyordum en azından.Yani Ecrin'i görene kadar.Saçlarıma bakıyordu ve gülmemek için kendini zor tuttuğu belliydi.Halamın hatrı olmasa onu orada yolacağıma yemin bile ederdim.

"Hoş geldin,Hayal" Dedi gıcık bir tavırla.Soğuk bir bakış attıktan sonra halamın benim için hazırlattığı odaya çıktım.Sanırım benim odamın yirmi katı falan büyüklüğündeydi.Odanın içinde at bile koşturabilirdim.Oda tam isteğime göre dizayn edilmişti.Cennete geldiğimi düşünüyordum.Ama zebanisi olan bir cennet.Zebani odamın kapısında dikilmiş bana doğru bakıyordu.Onu gördüğümü fark edince odama girdi.

"Aynı okula gidecekmişiz." Dedi

Lanet olsun ki evet demek isterdim.Ama diyemedim.

"Evet" Dedim soğuk bir bakışla.

Ne kadar psikopat olduğumdan bir haberdi.Sanırım beni hala "Zıkkım ye" Diyen masum kız sanıyordu.Özlem,nefret,sinirle karışık duygular yaşıyordum.Dünyada bağımlısı olduğum tek şey sigaraydı.Ona da sanırım artık bağımlı değildim.Odamın duvarında bir boy aynası vardı ve sevdiğim müzik gruplarının posterleriyle süslenmişti.Saçlarıma baktım.Çokta kötü görünmüyorlardı.En azından farklıydım.Sanırım fazlasıyla farklıydım.