Teachers//Luke Hemmings//☑

Vingt-six

Sorry voor het lang niet uploaden. Ik had de afgelopen weken examens en daar had ik even wat meer aandacht aan besteed. Sorry daarvoor! Hopelijk kan ik het goed maken met dit hoofdstuk.

'Al bijna klaar?' schreeuwde Calum vanuit de gang. 'Laat me maar gewoon even,' schreeuwde ik terug. Het besefte hem toen pas dat ik allang klaar was en dat het nog maar een paar seconden zou duren tot de uitslag. 'OH JE BENT AL LANG KLAAR! DOE DIE DEUR OPEN!' Hij deed expres overdreven, om mij aan het lachen te krijgen, wat hem tevens lukte. Het was nu 2 weken geleden dat Luke was gearresteerd. Ik had nog niks van meneer Bos gehoord. Ik hield rechtspraak continu in de gaten om te zien of zijn rechtszaak aangekondigd was, maar dat was het nog niet. Calum had me de hele periode lang overdag lastig gevallen. Het ging steeds beter met mij en na lang zeuren is het Calum eindelijk gelukt om mij een zwangerschapstest te laten doen. Ik verwachtte dat ik ondertussen al een miskraam van stres gehad zou hebben, alleen toen de twee streepjes op de test verschenen was alle hoop weg. Ik stond op, draaide de deur van het slot en opende hem. Ik drukte de test in Calums handen en liep de tuin in. 'Wouw! Je bent zwanger, Mel! JE BENT ZWANGER!' Ik bedacht me niet en belde meneer Bos. Toen hij opnam, was het eerste wat ik zei: 'Is het al gelukt?' Hij zuchtte luid. 'Ik ben er mee bezig, maar..,' Hij stopte even met praten. 'Maar wat?!' kwam er agressiever uit dan verwacht. 'Maar het wordt lastiger dan verwacht. Getuigen hebben bevestigd dat het dus wel met opzet was.' Alle moed die ik nog over had, waren ineens weg. 'Haal hem eruit, meneer Bos.' Hij kuchte. 'Ik doe mijn best.' Met die woorden hing ik op. Ik draaide me terug naar Calum, die nog enthousiaster was dat ik ooit zou kunnen zijn. Ik was zwanger en mijn vriend, en tevens de vader van mijn kind, zat nu in een cel te wachten op meneer Bos. Ik was gestrester dan ooit en liet me daardoor ook op mijn knieën zakken. Toen ik op de grond viel, schoot me wat te binnen. Stres kan leiden tot een miskraam. Ik wilde Luke geen miskraam aan doen? 'Wat is er?' Calum kwam tegenover me zitten. 'Ik wil niet zwanger zijn.' Ik keek hem kort aan. 'Maar ik wil Luke ook niet te kort doen.' Calum moest grinniken. 'Wat?' Hij keek weg. 'Je kan altijd nog zeggen dat je niet zwanger bent en een abortus plegen, maar als meneer er achter komt dat je dat hebt gedaan, wordt hij wel heeeeel boos.' Ik grinnikte ook. 'Ik wil je wel helpen zolang Luke nog vast zit.' Ik keek hem kort aan. 'Waarom doe je dit allemaal?' Hij haalde zijn schouders op. Hij glimlachte weer en de kuiltjes in zijn wangen werden zichtbaar. 'Ik wil de hele tijd al voor iemand zorgen, alleen niemand accepteert het.' Ik keek hem vragend aan. 'Waarom zoek je dan niet een leuk meisje. Ga daten, Cal!' Hij moest weer lachen en schudde zijn hoofd. 'Ik wil eerst graag mijn spullen voor elkaar hebben. Ik ga binnen kort terug verhuizen naar Australië en als dat is gelukt, wil ik misschien denken aan een vriendin.' Ik knikte. 'En je hond dan?' Hij schudde zijn hoofd. 'Ik wil nu eerst voor jou zorgen.' Hij streek met zijn hand over mijn arm en knipoogde naar me. Daarna stond hij op en vroeg: 'Lus je een kopje thee?' Ik hoefde alleen maar te knikken.

Die avond lag ik alleen in bed. Ik kon niks anders dan huilen. Ik was kapot. Ik wilde zo graag slapen, wegdromen en wakker worden met Lukes knappe gezicht naast me, maar ik wist dat dat niets ging worden. Ik besloot om maar Lukes laptop op te starten en zijn foto's door te kijken. Ik zag de lach op zijn gezicht op de foto's van 5 seconds of summer. Zijn gitaar maakte hem blij. Ik klikte snel verder en kwam een van onze selfies tegen. Hij kuste me op mijn wang. Een steek in mijn torso en tranen over mijn wangen lieten me de galerij snel wegklikken. Op eens kwam er een melding binnen van een mailtje. Het was van school. Ik kon het niet laten en opende het mailtje.

Geachte heer Hemmings,

Aangezien u al 2 weken vast zit, zijn wij genoodzaakt om de arbeidsovereenkomst te beëindigen. Dit op basis van artikel 678 van boek 7 van het burgerlijk wetboek.

Voor vragen kunt u binnen 2 weken bij mij langs komen op kantoor.

Met vriendelijke groet,

Dh. V. van Rooij.

Ik las de mail over en over. Het eerste wat ik me kon bedenken is dat dit ontslag niet geldig was. Per mail is niet schriftelijk. Het moet in een brief vermeld wordt aan de ontslagen partij. Mijn eerste impuls was meneer Bos bellen, maar besefte me dat hij het al te druk had. Ik had hem gedwongen om mijn vriend aan te nemen als cliënt en sommige advocaten hadden dit echt niet geaccepteerd. Het enige wat ik kon doen was meneer Van Rooij opzoeken en hem vertellen dat ik Lukes lessen wel overnam.

En dat was precies wat ik die dag daarna had gedaan. Ik stond voor zijn kantoor te wachten tot hij toestemming gaf om binnen te komen. 'Ah, Mel. Waar kan ik je mee helpen?' Ik ging zitten op de stoel tegenover hem en bedacht me niet. 'Ik neem Lukes lessen wel over tot hij terug is. U kunt en mag hem niet via een mail ontslaan.' Meneer van Rooij keek me bedenkelijk na. 'Ik kan me nog herindelen dat jij altijd hele slechte cijfers voor wiskunde haf.' Ik knikte. 'Maar ik heb geleerd en even terugkomend op zijn ontslag. U moet dit schriftelijk doen en digitaal is niet schriftelijk.' Hij keek naar zijn laptop en begon te typen. 'Ik ga niet mee met dit onzin gesprek, Melanie.' Ik lachte kort. 'Dan zit u vanaf nu zonder wiskunde docent en gaan we dit ontslag aanvechten.' Hij moest op zijn beurt lachen. 'Meneer Timmer komt wel terug en je kan het ontslag alleen aanvechten als hij uit de gevangenis is.' Hij keek me kort aan, met zijn ogen over zijn bril en zei nog: 'Doei Mel.' Boos was ik weggelopen. Ik belde meneer Bos, maar zijn voicemail ging over. Daarna belde ik Calum, die gelukkig de telefoon wel op nam. 'Waar de hel ben je?' Ik werd eigenlijk alleen maar bozer door die vraag. 'Pardon. Moet ik me nu gaan verantwoorden?' Hij mompelde wat en zei: 'Vertel nu waar je bent. Ik heb nieuws.' Ik zuchtte en drukte hem meteen weg. Ik had helemaal geen behoefte aan een Calum die me allemaal verplichtingen oplegde. Ik pakte de fiets en fietste zo snel als ik kon richting het crematorium. Ik gooide mijn fiets in de bosjes en rende het pad op. Ondertussen was ik zo boos en teleurgesteld dat de tranen over mijn wangen liepen. Ik rende zo hard als ik kon en ik had geluk dat er niemand anders was, anders was ik zo tegen hun opgebotst. En als het niet erger kon, begon het ook nog te regenen. Ik rende door, helemaal naar achteren, en zakte neer bij de grijze steen met zijn naam erop. Gerrit Krijnen. Papa. En daar zat ik. In de regen. Ik zat er ongeveer een uur tot ik honger kreeg. Ik besloot om maar weer terug te lopen naar mijn fiets. De tranen waren ondertussen gestopt, maar ik voelde me nog steeds ellendig. Ik fietste zo langzaam als mogelijk, okal groeide de honger steeds meer. Ik parkeerde mijn fiets tegen de muur en zag Calums auto staan. Ik draaide de deur los en stapte naar binnen. Schopte mijn schoenen uit en liep linea rekt door naar de keuken. Waar ik een pakje sultana's uit de kast pakte. Ik had geen zin in een gewone lunch. 'Mel?!' hoorde ik Calum ineens roepen. Ik schrok kort en snelde me daarna de trap op. Ik hoorde hem me nog na roepen, maar hij kwam niet naar boven. Ik hoorde hem nog iets zeggen voordat ik de deur dicht gooide en niet veel later hoorde ik voetstappen. Ik hoopte toch echt dat het Calum niet was.