Teachers//Luke Hemmings//☑

Vingt-sept

De deur schoof een beetje open en ik kon nog steeds niet zien wie het was. Tot hij de deur verder open schoof. De vertrouwde blauwe ogen kwam me toegevlogen en ik kon niets anders dan op hem af rennen. Hij duwde de deur verder open en sloeg zijn armen om me heen. Zijn vertrouwde geur liet me huilen en hij suste dat dat niet hoefde. 'Ik ben terug. Het is goed zo.' Hij bleef maar sussen en trok me steviger tegen hem aan. Op een gegeven moment liet hij me voorzichtig los en tilde me op. Hij zoende me heftig en liet me op bed vallen. Hij bleef me zoenen en zijn handen verkende mijn lichaam. Mijn handen gierde door zijn haar. Op een gegeven moment stopte hij me zoenen en trok zich langzaam terug. 'Ik ben er weer,' was het enige wat hij zei. Hij verplaatste zijn hand naar mijn hoofd en begon mijn kaaklijn te strelen. 'Heb je gehuild?' Ik knikte. 'Ik heb geprobeerd om je baan te redden.' Hij rolde van me af en keek me vragend aan. 'Je bent per mail ontslagen.' Luke lachte en knikte. 'Ja, dat is echt wat voor Vincent.' Hij bleef mijn wang strelen. 'Gaat alles verder wel goed met je?' Ik wilde weer gaan huilen en hij zag het, want hij trok me meteen terug in zijn armen. 'Ik ben zwanger. Ik heb meneer Bos gestalkt. Ik heb Calums hulp afgewezen. Ik wil gewoon weer een normaal leven. Met jou en pap...' Mijn stem viel zachtjes weg. Een normaal leven met Luke en pap kreeg ik niet meer. De tijd die ik daar voor had, heb ik weggegooid aan Ashton en Elise. Het besef overviel me meer dan ik had verwacht. Tranen vlogen weer over mijn wangen, maar het was oké. Het was oké om te huilen bij Luke Hemmings.

Toen we uren later besloten om maar wat te eten, want de sultana's waren niet goed genoeg, kwamen we tot de conclusie dat Calum al was vertrokken. Het verbaasde me echter niet en ik vond het ook helemaal niet erg. Mijn hoofd was nat van de tranen, okal had ik geprobeerd om het ergste weg te vegen, en mijn ogen waren zo rood. Het leek net alsof ik stoned was. Ik wilde gewoon even gelukkig zijn. Natuurlijk was ik wel blij dat Luke terug was, maar alles erom heen maakte me intens ongelukkig. Ik stond voor de koelkast terwijl Luke zijn armen om me heen sloeg. 'Hou van me, Mel.' Ik moest lachen en ik voelde dat hij grinnikte. 'Dat doe ik, mister Hemmings.' Hij liet me los en liep naar de tafel toe, waar hij op ging zitten. 'Dat klonk kinky.' Ik pakte een doosje eieren en boter. Ik had zin in een broodje ei. 'Ik heb helemaal niet gevraagd hoe je bent vrijgesproken? Ontslag van rechtsvervolging?' Hij knikte. 'We hebben beroep gedaan op noodweer. En meneer de officier kon er niets anders van maken dus heeft de zaak meteen laten gaan.' Ik liep naar hem toe. 'Dan is de zaak geseponeerd, lieve schat. Ontslag van rechtsvervolging is een uitspraak van de rechter.' Hij moest lachen. 'Oops.' Hij legde zijn handen op mijn kaak en begon mijn wangen te strelen. Ik kon niets anders dan lachen. 'Het komt wel goed met ons, Mel.'

Calum had me gebeld en vroeg of ik met hem mee wilde naar starbucks, alleen. Luke vond het niet erg. Dan kon hij eindelijk rustig netflixen en even goed douchen. Dat was ook wel nodig. Toen ik bij Starbucks aankwam, stond Calum al op me te wachten. 'Het spijt me, Mel.' Ik keek hem vragend aan. Ik had ondertussen andere kleren aangedaan. Een zwart broekje met een roze hemdje. 'Ik moest weg gaan. Ik kon het niet aanhoren.' Ik bleef hem vragend aankijken. 'Ik kon het niet aanhoren hoe jij daar boven lag te huilen en hoe hij je troostte. Ik kan dit niet meer aan.' Voor het eerst durfde ik wat te zeggen, maar hij was me weer voor. 'Ik ga naar Ashton toe. Hij is samen met Harry. Ik moet mijn oude leven weer opbouwen.' Dit kwam me echter wel als een verrassing. 'Waarom?' Hij zakte neer op de stoeprand. Gelukkig was dit geen drukke weg. 'Ik ben gewoon erg jaloers op jou en Luke. Ik wil ook een vriendin. Ik wil ook een meisje, die alles voor me zou doen, die alles voor me over had, maar wat heb ik. Vrienden die ik niet zie of niet kan vinden.' Mijn eerste impuls was om te vragen wat hij bedoelde met "niet meer vinden", maar dat werd me al snel duidelijk. 'Michael. Hij is spoorloos en Ashton is dan bij Harry, maar Luke, Luke ga ik zometeen niet meer zien.' Ik knikte. 'Als jij denkt dat je beter met Ashton kan rondtouren met Harry, dan moet je dat doen.' Het was de eerste keer dat ik wat kon zeggen, nadat ik aangekomen was. Calums ogen stonden vol tranen. 'Bedankt, Mel. De afgelopen twee weken waren gezellig.' Met die woorden stond hij op en liep weg. Ik stond daar. Ik verwachtte op zijn minst een kopje koffie, maar ik ging hem niet meer terugfluiten. Ik moest hem laten gaan zodat hij kan experimenteren waar hij het gelukkigst van wordt.

Het zat me niet helemaal lekker dat hij niet met Luke wilde praten. Toen ik binnenkwam en mijn vriend slapend op de bank aantrof, voelde ik me schuldig. Ik had Luke mee moeten nemen. Luke verdient het om afscheid van zijn vriend te nemen. Ik ging naast Luke zitten en maakte hem voorzichtig wakker. 'Oh, mhm. Mel.' Ik tikte hem nog eens aan. 'Wordt wakker, sukkel.' Hij deed een oog open en porde me in mijn zij. 'Wat is er?' Hij klom langzaam omhoog. 'Calum gaat naar Ashton. Hij is niet gelukkig hier en Michael schijnt spoorloos te zijn.' Luke moest lachen. 'Michael is niet spoorloos. Die werkt fulltime in die ene lunchroom. Kunnen we morgen wel even langsgaan, als je dat leuk lijkt.' Ik knikte. 'Ik bel Calum zo wel even.' Hij trok me tegen zich aan en legde een hand op mijn buik. 'Ga anders even liggen. Stres is niet goed voor de baby.'