Teachers//Luke Hemmings//☑

dix-neuf

Verslagen liep ik de deur door met Luke op mijn hielen. Hij heeft me naar huis gebracht toen het slaaptijd was. Hij had zijn schooltassen meegenomen naar binnen, vastberaden om bij me te blijven vannacht. Ik snapte het wel. Als hij een emotioneel wrak was, had ik het zelfde gedaan. Ik plofte op de bank, op mijn vaders plekje, voor de tv. Ik zette hem niet aan. Ik had meer behoefte aan muziek. Aan zijn muziek. En toen schoot me iets ter binnen. 'We moeten zijn uitvaart uitwerken.' Ik stond op en pakte een kladblok. 'Wat?' Luke had twee glazen icetea in zijn handen. 'Je bent gek, Mel!' Hij zette ze op tafel. 'Ik kan dat niet alleen. Nu kan hij me nog helpen!' Ik zette Miley Cyrus aan en plofte terug op de bank. 'Ik denk dat party in the U.S.A nu niet zo'n geschikt nummer is om te luisteren en het is half 2, Mel. Je moet slapen in plaats van je vaders uitvaart regelen. En trouwens, die man heeft wel iets anders aan zijn hoofd dan zijn eigen begrafenis regelen.' Hij had gelijk, maar ik moest iets kwijt. 'Ik wil het gewoon van me afschrijven, denk ik.' En zo begon ik te schrijven. Ik wilde overal witte bloemen, want daar was hij dol op. Vooral rozen, waren zijn favoriet. Ook wilde ik muziek die je raakt, niet te vrolijk, maar genoeg emotie en in zijn genre, polderglorie. Ik wilde de hele familie uitnodigen, zelfs mijn moeder was welkom, en zijn collega's van de gemeente, maar ik lichtte ze nog niet in. Dat zou te veel verwarring opbrengen. Ik wilde een mooie bruine kist, waar hij perfect inpaste. Ik wilde dat hij zijn blauwe pak aanhad, met zijn foei lelijke rode stropdas.

De volgende dag liet ik het hem zien. Luke stond achter me en gaf zelfs wat extra uitleg, voor als mijn vader de keuze niet begreep. Voor iemand met een hersentumor zag hij er goed uit vandaag. 'Ik vind dat plan van die stropdas niet zo goed.' Hij lachte erbij. 'Zo meteen wilt je moeder me terug,' grapte hij. Ik ging op zijn bed zitten, zodat Luke op de stoel kon zitten. Mijn vader wenkte naar me en ik liet me voorzichtig naar achter vallen, zodat ik bij hem lag. 'Mel. Ik denk dat ik ga stoppen met die chemo.' Ik keek hem ongelovig aan. 'Wil je dood?' Hij knikte. 'Ik heb te veel pijn en zo te zien ben je goed voorbereid.' Hij gaf me het briefje. 'Zorg goed voor jezelf, meisje.' Ik knikte en moest moeite doen om mijn tranen te bedwingen. Hij drukte met alle kracht die hij had me tegen zijn tedere lichaam aan. Hij trok zijn andere arm omhoog en gaf Luke een hand. 'Zorg goed voor haar, mijn zoon, en ga niet weer proberen om haar jaloers te maken.' We moesten er beide van lachen. Met een lach en een traan stond ik op. 'Ik zal het bij de dokter melden.' Ik keek nog een keer naar mijn vader en wierp me nog één keer in zijn armen. 'Je doet het zo goed, lieve schat.' Ik knikte. 'Jij ook.' Ik trok mezelf omhoog en liep de gang door, op zoek naar donker Harings. Ik kwam hem tegen bij het koffiezetapparaat. Ik vertelde hem hoe graag mijn vader niet meer wilde. Harings was het meteen duidelijk: Euthanasie was de oplossing. Morgen om 14 uur.

Die avond sliep ik bij Luke. Het deed me goed om even niet thuis te slapen. Zijn bed lag namelijk lekkerder dan de mijne. Door al het gedoe had Luke nog geen tijd gehad om het "uit te maken" met Rucha. Ik had ergens wel medelijden met die vrouw. Ze kwam om stralend binnen, maar haar gezichtsuitdrukking veranderde toen ze mij zag liggen op de tuinstoel, in mijn bikini. Luke zijn zwembad was heerlijk in combinatie met de avondwarmte. De eendjes kwaakte er een eind op los en de radio speelde de energieke toon van Timber. Luke was tevens binnen op Rucha aan het wachten. Ik wilde er niet bij zijn, dus besloot om te gaan zwemmen. De geluiden om me heen en het frisse water om mijn lichaam deden het goed. Ook viel het zo, zowel voor de buiten wereld als voor mezelf, minder op dat ik aan het huilen was. Het viel me pas echt op dat Rucha er was toen ik een hoop gestommel hoorde van binnen, in combinatie met de vele scheldwoorden. Ze had gelijk. Hij had dit niemand aan mogen doen. Het verbaasde me ook niet dat toen ik naar binnen keek alleen een schreeuwende Rucha zag met een tas in haar handen. Tuurlijk ging ze haar spullen pakken. Ik moest er ergens wel om lachen. Toen ik de rode Cabrio weg zag scheuren van de parking. Ze was weg en dat deed me best goed. 'Hè hè. Eindelijk een beetje rust.' Ik draaide me om en bekeek hoe hij een van de eenden oppakte en hem bij mij in het water gooide. 'Hier heb jij een nieuwe ervaring.' Ik lachte en keek hoe de eend zich door het water, mijn kant op manoeuvreerde. Luke trok zijn shirt over zijn hoofd en sprong in het water. Zijn zwembroek was vreselijk, maar het stond hem goed. 'Ik denk dat Duck het wel leuk vind bij je.' Hij kwam naar me toe zwemmen en samen bekeken we hoe het eendje door het water voer alsof het een speedboot was. Hij sloot me in zijn armen en zo stonden we een tijdje naar het eendje te kijken. Hij draaide me om en trok mijn heupen tegen de zijne. Ik sloeg mijn armen om zijn nek en voelde hoe hij langzaam dichterbij kwam. 'Ik heb dit zo intens gemist,' zei hij voordat hij zijn lippen op de mijne drukte en zijn armen naar mijn onderrug verplaatste. Zo zoenden we ongeveer een minuut of 30 tot mijn telefoon ging. Ik klom het zwembad zo snel mogelijk uit en droogde mijn handen af om mijn telefoon te pakken. Luke was me net voor. 'Goede avond, met Luke Hemmings,' sprak hij met een zware stem. Het was even stil. 'Ja, dit is de telefoon van Melanie.....' Hij keek me kort aan. 'We komen er direct aan.'

Nog geen tien minuten later rende we het ziekenhuis binnen. We namen de trap, omdat dat sowieso sneller zou zijn dan de lift. We sprintte naar boven en knalden in de gang tegen verschillende verplegers en artsen op. 'Ah, daar zijn jullie dan.' Dokter Harings begon voor ons uit te rennen naar de besloten oncologieafdeling. Daar, in kamertje 019, lag mijn vader omringd door artsen die hem reanimeren. Dokter Harings vertelde iets, maar het enige wat ik kon doen was naar het levenloze lichaam kijken wat in het kamertje voor me in bed lag. Ik bedacht me geen seconde en wierp mezelf op het bed. Ik duwde artsen aan de kant, tot ik bij mijn vader aan kwam. Zijn ogen waren gesloten en zijn lichaam lag helemaal stil. 'Wat heeft hij gedaan?!' Dokter Harings kwam aangerend en antwoordde met: 'Hij heeft het infuus uit zijn arm getrokken nadat jullie weg zijn gegaan. Hij is vlak voordat jullie aankwamen overleden.' Alle artsen en verpleegsters gingen en stap achteruit en verlieten zachtjes de kamer. Hij was dood. Mijn vader was dood. De adviseur van de burgermeester, mijn adviseur. Het was afgelopen. Het maakte me ook allemaal niks meer uit. Ik liet de tranen lopen en het geschreeuw barstte los. Ik voelde hoe Luke zijn armen om me heen sloeg, maar deed er verder niks mee. Ik ben het belangrijkste in mijn leven verloren op een klote dag.

Zielig hoofdstukje, maar toch vieren we dat dit boek bijna 1K reads heeft!