Right Side Of Heaven

|1

Maybe that's it. We eventually go numb: because you can't break a heart that's already broken

|-|

Δεν είχε πάρει τα μάτια της από το μικρό ρολόι πάνω στο τραπεζάκι μπροστά της. Ανυπομονούσε όσο τίποτα άλλο να τελειώσει αυτή η μία ώρα που την είχαν αναγκάσει να πάει εκεί.

Το χέρι του έσπρωξε όμως το μικρό αυτό ρολόι, κάνοντας το να πέσει πάνω στο τραπέζι, αποτρέποντας την έτσι από το να παρακολουθεί τους μαύρους δείκτες του να κουνιούνται αργά και βασανιστικά.

Γύρισε και τον κοίταξε ενοχλημένη, παρέμεινε όμως σιωπηλή.

"Δεν βλέπω τον λόγο να γίνονται αυτές οι συνεδριάσεις αν εσύ δεν μου μιλάς." μίλησε ο ψυχολόγος με τη βαριά βρετανική του προφορά.

"Συμφωνώ απολύτως. Μπορείτε να παραπονεθείτε όμως για αυτό στη δεσποινίς Κατερίνα που κανονίζει αυτές τις συνεδριάσεις." απάντησε και η ίδια στα αγγλικά.

Χτύπησε το στυλό του στα χαρτιά που κρατούσε στα πόδια του. Δυσανασχετώντας έβγαλε τα γυαλιά του, τα ακούμπησε μπροστά του και έτριψε τα μάτια του, προτού γυρίσει να τη κοιτάξει ξανά.

"Το λιγότερο που μπορείς να κάνεις εφόσον η θεία σου πληρώνει για αυτές τις συνεδριάσεις, είναι να μου μιλήσεις. Έχουμε περάσει συνολικά 12 ώρες αυτούς τους δύο μήνες, όπου απλώς κοιτάμε ο ένας τον άλλον χωρίς να λέμε τίποτα."

"Σας πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι ίσως δεν θέλω να μιλήσω;"

"Φυσικά και μου πέρασε. Ξέρω ότι είναι δύσκολο να μιλήσεις για όσα σου έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια, όμως-"

"Μη." τον διέκοψε."Μη τελειώσετε αυτή τη πρόταση λέγοντας πως αν μιλήσω σε κάποιον θα είναι όλα πιο εύκολα, γιατί έτσι απλώς θα λέτε ψέματα και στους δυο μας."

"Και μη προσποιείστε ότι ξέρετε τι έχω περάσει. Δεν ξέρω τι σας έχει πει η θεία μου, πάντως δεν έχετε ιδέα τι έχω περάσει. Οπότε ας το αφήσουμε απλώς εδώ το θέμα και την επόμενη φορά που θελήσει να κανονίσει συνεδρίαση για εμένα, απλώς αρνηθείτε για να μη σπαταλάμε ο ένας τον χρόνο του άλλου." συνέχισε.

Σηκώθηκε από τον δερμάτινο καναπέ, πέρασε τη τσάντα της στον ώμο της και έφυγε βιαστικά από το γραφείο του. Μόλις βγήκε από το κτήριο όπου βρισκόταν, άνοιξε την ομπρέλα της για να προφυλάξει τον εαυτό της από τον λονδρέζικο καιρό.

Όσο πιο γρήγορα μπορούσε, περπάτησε ως το αυτοκίνητο της που το είχε παρκάρει ένα τετράγωνο μακρυά από το γραφείο του ψυχολόγου. Μπήκε στο όχημα και άφησε το κεφάλι τις πίσω, να ακουμπήσει το κεφαλάρι της θέσης του οδηγού.