Right Side Of Heaven

|20

When did I become so numb?
When did I lose myself?
All the words that leave my tongue
Feel like they came from someone else

I'm paralyzed
Where are my feelings?
I no longer feel things
I know I should
I'm paralyzed
Where is the real me?
I’m lost and it kills me inside
I'm paralyzed

When did I become so cold?
When did I become ashamed?
Where's the person that I know?

They must have left

-Paralyzed, NF

|-|

"Δεν γίνετε." ψιθύρισε ξανά.

Ένιωσε το έδαφος να υποχωρεί από κάτω της και αν δεν ήταν ο Δημήτρης δίπλα της για να τυλίξει τα χέρια του γύρω της, θα είχε γίνει ένα με το λευκό μαρμάρινο πάτωμα.

"Μυρτώ; Τι συμβαίνει, τι έπαθες;" την ρώτησε αμέσως ανήσυχος.

Εκείνη δεν του έδωσε προσοχή, καθώς δεν τον είχε ακούσει καν. Εσφιξε τα μάτια της κλειστά, ήταν σίγουρη πως έβλεπε απλώς φαντάσματα.

Τα άνοιξε ξανά, περιμένοντας να δει κάποιον που απλώς του έμοιαζε, όμως όχι. Ήταν ακόμα εκεί. Με σάρκα και οστά, ντυμένος με ένα μαύρο κουστούμι και κρατώντας μια κοπέλα κολλημένη δίπλα του από τη μέση της.

Ο ίδιος ο Αλέξανδρος Σωτηρίου.

Ένιωσε όλο της το σώμα να μουδιαζει και το ποτήρι που κρατούσε γλίστρησε από το χέρι της. Ο θόρυβος που έκανε όταν έσπασε σε χιλιάδες μικρά κομματάκια, τράβηξε την προσοχή πολλών στη σάλα, μαζί και τη δική του.

Το χαμόγελο που διακοσμούσε τα όμορφα του χείλη εξαφανίστηκε σιγά σιγά, τα λακκάκια του κρύφτηκαν. Τα πράσινα του μάτια εστίασαν στα δικά της και έμεινε απλώς να τη κοιτάει ανέκφραστος. Ούτε θυμός, ούτε χαρά. Τίποτα δεν προδιδαν τα χαρακτηριστικά του.

Η κοπέλα ένιωσε πως το βλέμμα του τρυπουσε τη ψυχή της, ανάγκασε τα μάτια της να στραφούν αλλού. Γύρισε να κοιτάξει τη παρέα της που τη κοιτούσαν ανήσυχοι.

"Πως γίνετε αυτό; Δεν είναι δυνατόν." ψιθύριζε ακόμα, υπερβολικά πολύ χαμένη για να καταφέρει να μιλήσει κανονικά. Ήταν θαύμα το γεγονός ότι μπορούσε και έβγαζε ολοκληρωμένες προτάσεις.

Η Αγγελική και ο αδερφός της την κοιτούσαν μπερδεμένοι, οι άλλοι τρεις άντρες πάλι, μετανιωμένοι.

"Μυρτώ, με τρομάζεις. Τι συμβαίνει;" τη ρώτησε πανικοβλητος ο Δημήτρης.

Ξανά, δεν του απάντησε. Γύρισε να κοιτάξει τον Ορέστη, τον Θάνο και τον Στέφανο.