Right Side Of Heaven

|24

"Καθόλου." σηκώθηκε από τη θέση του ο Δημήτρης και άπλωσε το χέρι του προς τον Αλέξανδρο.

"Φτάσαμε και εμείς πριν λίγα λεπτά."

Ο Αλέξανδρος εγνεψε απλώς καταφατικά και πήρε το χέρι του Δημήτρη στο δικό του.

Η κοπέλα έμεινε απλώς να κοιτάει τη σκηνή που εξελισσόταν μπροστά της, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει ότι ήταν αληθινή. Ότι δεν είχε παραισθησεις, δεν έβλεπε εφιάλτη, ούτε είχε αδειάσει κάποιο μπουκάλι με αλκοόλ.

Προσπάθησε πρώτα να συνειδητοποιήσει πως ο ψηλός άντρας μπροστά της, με τα μαύρα σπαστά μαλλιά και τα πράσινα μάτια, δεν ήταν ποτέ στο φέρετρο που είδε να χάνετε κάτω από το χώμα, αλλά βρισκόταν εκείνη τη στιγμή μπροστά της. Δεν πέθανε ποτέ από τη σφαίρα που τρύπησε το στήθος του και το αίμα του δεν έβαψε ποτέ τα χέρια και τα ρούχα της.

Βαθιές αναπνοές, ψυχραιμία, αυτοέλεγχος...

Έστρεψε βιαστικά το βλέμμα της στην γυναίκα μπροστά της, καθώς στην ανάμνηση εκείνης της νύχτα, ήταν σίγουρη πως θα έχανε κάθε έλεγχο που προσπαθούσε να έχει και όλη η πρόοδος που είχε κάνει για να τον αντιμετωπίσει, θα πήγαινε στράφι.

Όπως πάντα, η μελαχρινή μπροστά της ήταν πανέμορφη. Ένα υπέροχο φόρεμα αναδεικνυε το καλλίγραμμο σώμα της, ενώ ένα προσεγμένο μακιγιάζ και χτένισμα αναδείκνυαν το πρόσωπο της με τα λεπτά χαρακτηριστικά της. Ήταν πανέμορφη και η Μυρτώ δεν κατάφερε να πνίξει το τσίμπημα ζήλιας που ένιωσε μέσα της.

Πήρε μια βαθιά ανάσα και ανάγκασε τα βαμμένα χείλη της να σχηματίσουν ένα χαμόγελο, προτού σηκωθεί από τη καρέκλα της. Εγυρε κοντά στο τραπέζι και άπλωσε το χέρι της προς την όμορφη γυναίκα.

"Γειά. Μυρτώ Παπαστεφανου, χάρηκα." κατάφερε να πει με μια ψύχραιμη φωνή.

Η γυναίκα της χαμογέλασε πλατιά -με ένα από τα πιο όμορφα χαμόγελα που είχε δει ποτέ της- και απάντησε με την αμερικανική προφορά της.

"Γειά, χάρηκα για τη γνωριμία. Βανέσα Πάρκερ."

Ξέρω ποια είσαι...

Άφησε σιγά το χέρι της να επιστρέψει στο πλάι της και όταν είδε να κάνει το ίδιο και ο Δημήτρης, συνειδητοποίησε πως θα έπρεπε να χαιρετήσει και εκείνον.

Αμέσως, όλα όσα ένιωθε πριν, η αδυναμία, η ζαλάδα, η θολούρα στην όραση και το βουητό στην ακοή, την χτύπησαν απότομα σαν τρένο.