Right Side Of Heaven

|26

Πολλές φορές ζήλεψε τα σύννεφα. Ναι, ακούγεται χαζό αλλά είχε ζηλέψει αυτές τις μάζες υδρατμών στην ατμόσφαιρα. Μικρότερη ονειρευόταν να ζήσει σε ένα από αυτά. Γιατί θα ήταν πάντα στον ουρανό, ελεύθερη, χωρίς καμία σκοτούρα να βαραίνει τη ψυχή της. Ξαφνικά είχαν αρχίσει να της λείπουν τα όνειρα που έκανε μικρή, γιατί πλέον δεν ονειρευόταν τίποτα...

Μυρτώ...

Ανοιγόκλεισε τα μάτια της και κοίταξε ξανά τα σύννεφα, μπερδεμένη. Την φώναζαν;

"Μυρτώ!"

Γύρισε βιαστικά το βλέμμα της από τα γκρίζα σύννεφα που σκέπαζαν τη πόλη, στη κατεύθυνση από όπου άκουσε τη γυναικεία φωνή να την φωνάζει. Βλεφάρισε και τα μάτια της εστίασαν στη κοπέλα στο διπλανό γραφείο.

"Ορίστε;"

"Δεν θα το σηκώσεις;" απόρησε η Ολίβια και άφησε το βλέμμα της να πέσει στο γραφείο της Μυρτώς.

Εκείνη το ακολούθησε με το δικό της και έμεινε να κοιτάει το κινητό της που αναβόσβηνε από μια κλήση του Δημήτρη.

"Ναι..." μουρμούρισε σιγανά και πήρε τη λεπτή συσκευή στα χέρια της.

Την ίδια στιγμή που απάντησε στο τηλεφώνημα σηκώθηκε και από την θέση της, για να κατευθυνθεί προς τη κουζίνα του περιοδικού.

"Καλημέρα."

"Καλημέρα." άκουσε τη φωνή του από την άλλη άκρη της γραμμής.

"Πως είσαι;" την ρώτησε. "Δεν καταφέραμε να τα πούμε μέσα στο σαββατοκύριακο."

Στο μυαλό της ήρθαν αμέσως εικόνες από το κινητό της να χτυπά πέντε ή έξι φορές όλο το σαββατοκύριακο και εκείνη να το αγνοεί ή να μην προλαβαίνει τις κλήσεις.

"Εμ, ναι... Ήμουν απασχολημένη με την δουλειά."

"Και εγώ, αλλιώς θα είχα καταφέρει να επικοινωνήσω μαζί σου."

Ανακουφισμενη που πίστεψε το ψέμα της, μπήκε στη κουζίνα -η οποία ευτυχώς ήταν άδεια, καθώς δεν ήταν ώρα διαλείμματος- και έκλεισε τη πόρτα πίσω της.

Η αλήθεια ήταν πως απλώς δίσταζε να απαντήσει στις κλήσεις του γιατί δεν ήξερε πως θα αντιδρούσε. Ήταν σίγουρη πως θα προσπαθούσε να της μιλήσει για το δείπνο της Παρασκευής και δεν ήταν καθόλου έτοιμη για αυτό. Δεν είχε μιλήσει ούτε στην Κατερίνα σχετικά με αυτό.

"Δεν πειράζει, μιλάμε τώρα." είπε τελικά.

"Ναι. Ελπίζω να μην σε απασχολώ."