Right Side Of Heaven

|12

Μέρα με τη μέρα μετανιωνε την υπόσχεση που είχε δώσει στη Κατερίνα. Το να σταματήσει το ποτό τα βράδια ήταν πιο εύκολο στα λόγια παρά στις πράξεις. Μέρες τώρα κατάφερνε να κοιμηθεί μονάχα μερικές ώρες, ενώ χρειαζόταν μεγάλη προσπάθεια να κρύψει τους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια της, έτσι ώστε να μη τρόμαζαν στη δουλειά της πως είχε έρθει η αποκάλυψη των ζόμπι.

Πίστευε πως με τον καιρό οι εφιάλτες θα ελαττωνονταν, όμως τελικά δεν γινόταν τίποτα. Ήταν ακόμη εκεί, να στοιχειώνουν τον ύπνο της, κάθε φορά το ίδιο πράγμα. Εκείνη με τον Αλέξανδρο, χαρούμενοι ενώ εκείνος της έλεγε πόσο την αγαπούσε, προτού όλα γύρω τους πάνε στραβά και τον χάσει πριν προλάβει να του παραδεχτεί πως τον αγαπάει.

Αναστέναξε και άφησε κάτω το πινέλο που χρησιμοποίουσε για το μακιγιάζ της. Δεν μπορούσε να κάνει κάτι καλύτερο για να κρύψει την έλλειψη ύπνου κάτω από τα μάτια της και είχε αργήσει ήδη πέντε λεπτά να φύγει από το σπίτι για τη δουλειά.

Τη προηγούμενη μέρα είχε φτάσει το αυτοκίνητο της από το Λονδίνο, χωρίς να αναγκάζεται έτσι να χρησιμοποιεί τα μέσα μαζικής μεταφοράς για τις μετακινήσεις της. Έτσι, δίχως να χάσει και άλλο χρόνο, κατέβηκε βιάστηκα στο ισόγειο της πολυκατοικίας, βγήκε από το κτήριο και έτρεξε στο όχημα της.

Είχε μάθει κάποιες διαδρομές στη πόλη, για περισσότερη σιγουριά όμως, παρόλα αυτά έβαλε τη διαδρομή για τη δουλειά της στο GPS και ξεκίνησε. Παρακάλεσε από μέσα της να μην υπάρχει κίνηση, όμως αν γινόταν αυτό στη Νέα Υόρκη, θα ήταν σαν να έπεφτε χιόνι στη ζούγκλα του Αμαζονίου.

Ύστερα από αρκετά λεπτά στην αφόρητη κίνηση που υπήρχε, κατάφερε να βρεθεί στο γραφείο της έχοντας αργήσει μονάχα ένα λεπτό.

Άφησε τη τσάντα της στο γραφείο της και κάθισε στη καρέκλα της, προτού ξεφυσιξει. Από το διπλανό ξραφειο εμφανίστηκε το κεφάλι της Ολίβιας.

"Καλημέρα." χαμογέλασε.

"Καλημέρα." κατάφερε να απαντήσει ξεπνοη με ένα απαλό χαμόγελο.

"Να φανταστώ, μποτιλιάρισμα;"

Κούνησε καταφατικά το κεφάλι της η κοπέλα και ενεργοποίησε τον υπολογιστή πάνω στο γραφείο της.

"Θα το συνηθίσεις κάποια στιγμή. Εμένα μου πήρε λίγες εβδομάδες."

Γύρισε να τη κοιτάξει ξαφνιασμενη η Μυρτώ "Δεν είσαι από εδώ;" ρώτησε.