Κόρη του Κεραυνού (MCU: Marvel Fanfiction)

Σπίτι

Αύγουστος. Τελευταία μέρα.

Κάνω ένα review όλων όσων έζησα μέχρι να φτάσω εδώ, ένα χρόνο πριν τελειώσω το λύκειο.

Μια ζωή που δεν έχω -προφανώς- επιλέξει όμως ήμουν υποχρεωμένη να τη ζήσω.

Η μαμά πάντα μού λέει την ιστορία μας. Ήταν μόλις 19 όταν έμεινε έγκυος σε μένα. Ο πατέρας τής στάθηκε μόνο μέχρι να γεννηθώ και έπειτα έφυγε. Δεν τον έχω γνωρίσει ποτέ.

Τον πρώτο χρόνο, η μαμά μου επέλεξε να μείνουμε μαζί με τη μαμά της στη Νέα Υόρκη ώστε να μπορέσει να βρει ίσα ίσα μια δουλειά. Με τις γνώσεις της πάνω στην ιατρική και τη χημεία τη δέχτηκαν σ'ένα νοσοκομείο, αναθέτοντάς της όμως ένα βαρύ φορτίο: να πηγαινοέρχεται κάθε χρόνο στα νοσοκομεία της χώρας καθώς η ανάγκες των γνώσεών της ήταν -για κάποιο λόγο- απαραίτητες και καινούριες.

Η πρώτη δουλειά ήταν στη Νέα Υόρκη. Μόλις έκλεισα τα 3, εγκαταλείψαμε για καιρό την Αμερική και μετακομίσαμε για τρία περίπου χρόνια στην Αγγλία, όπου συνέβη κάτι εντελώς απρόσμενο.

Πριν την έναρξη της καταιγίδας μια φθινοπωρινή μέρα, έπεφταν κεραυνοί συχνά πυκνά. Ο ένας είχε τη φαϊνή ιδέα να πέσει πάνω μου. Ήμουν 3 ετών τότε. Οι γιατροί είχαν πει ότι ήμουν σε κώμα για 9 μήνες. Μέσα σ'αυτό το διάστημα, όλοι πίστευαν πως δε θα ζήσω. Από την Οξφόρδη που βρισκόμασταν, μετά τους πρώτους 5 μήνες μετακινηθήκαμε σ'ένα νοσοκομείο της Σκωτίας. Έπειτα από 4 μήνες, όταν ξύπνησα και θέλησα να σηκωθώ, με τοποθέτησαν σε αναπηρικό καροτσάκι και αυτό το είχα σχεδόν 2 μήνες, ώσπου να ξαναπερπατήσω. Μετά όμως ήταν το δύσκολο κομμάτι.

Τα 3 χρόνια που έζησα στην Αγγλία, πηγαινοερχόμασταν συνεχώς από το ένα μέρος στο άλλο. Σε κάθε κλινική που επισκεπτόμουν, μού γίνονταν οι προληπτικές εξετάσεις και οι ασκήσεις αποκατάστασης. Πήγα μέχρι και σε ψυχολόγο...

Το επόμενο ταξίδι ήταν στην Κίνα. Εκεί τα πράγματα ήταν πιο προχωρημένα, όχι όμως και οι άνθρωποι. Όταν ξεκίνησα στα 6 να πηγαίνω σχολείο, θυμάμαι πάντα τα παιδιά να με αποφεύγουν εξαιτίας των ασημένιων μαλλιών που μού είχε αφήσει ως κουσούρι ο κεραυνός που με χτύπησε. Λόγω της συχνής μετακίνησής μας, δεν μπορούσα να κάνω φίλους και να τούς εμπιστευτώ ό,τι μού συνέβη.

Στα 8 χρόνια μου, το καλοκαίρι επιστρέψαμε στη Νέα Υόρκη και για ένα μικρό διάστημα στην άλλη άκρη, το Κουίνς. Τον Οκτώβρη του ίδιου έτους φύγαμε ξανά, αυτή τη φορά για Αυστραλία. Ζούσα παρέα με καγκουρό και κοάλα για 3 χρόνια και μπορώ να πω πως ήταν η πρώτη φορά που μείναμε σε ένα και μόνο μέρος της χώρας, την Καμπέρα.

Ξανά τα ίδια, το καλοκαίρι του 3ου χρόνου μείναμε ένα μήνα στο Κουίνς και έπειτα -τι πρωτότυπο- φύγαμε ξανά, αυτή τη φορά στην Αργεντινή. Στο Μπουένος Άιρες όπου ζούσαμε, πήρα την πρωτοβουλία να βρω μια σχολή χορού, θέλοντας επιτέλους να κάνω κάτι για μένα -στα 11 μου.

Γρήγορα όμως, ξανά πήραμε αεροπλάνο για Ευρώπη, Μόσχα. Ένα χρόνο εκεί, ένα χρόνο στην Αγία Πετρούπολη. Στα 14 γυρίσαμε -καλέ, πού αλλού- στο Κουίνς για λίγο και για κάποιο λόγο ξανακάναμε όλα τα ταξίδια από την αρχή, όμως σε πιο σύντομο χρονικό διάστημα.

Και μόλις έγινα 17, περάσαμε "μια βόλτα" από την Νέα Υόρκη. Η μαμά με κίνδυνο να χάσει ίσως τη δουλειά της, ζήτησε να εγκατασταθεί μόνιμα σε ένα νοσοκομείο, μιας και τα συνεχή ταξίδια ήταν χρονοβώρα και καθόλου κατάλληλα για την κατάστασή μου.

Έτσι καταλήξαμε στο Κουίνς για μια ακόμα φορά, αλλά μόνιμα πλέον. Εδώ και 2 μήνες ζούμε ήρεμα και χωρίς το άγχος της ξαφνικής αναχώρησης.

Προσπαθώ πάντα να γίνομαι καλύτερη και να μαθαίνω από τις δυνάμεις που απέκτησα μετά το χτύπημα του κεραυνού, όμως για κάποιο λόγο πιστεύω ότι εδώ στο Κουίνς, φέτος θα είναι διαφορετικά.

Κάτι θα αλλάξει....

--------------------------

Κολλημένο το πρόσωπό μου στο θωλό τζάμι, περιμένω το αμάξι της μαμάς να εμφανιστεί. Κοιτάζω τριγύρω το ελαφρά σκοτεινό περιβάλλον. Τα φώτα είναι ήδη αναμμένα, ενώ ο ήλιος μόλις που κοντεύει να δύσει. Έξω κυκλοφορούν ελάχιστοι. Είναι 8 το βράδυ, ώρα που επιστρέφει.

Η χαρακτηριστική κόρνα ακούγεται και το μπλε Volkswagen της μαμάς παίρνει θέση μπροστά στο πεζοδρόμιο του σπιτιού. Με γρήγορες κινήσεις ανοίγει την πόρτα και βγαίνει με μια σακούλα στο χέρι. Ψωμί ζυμωτό και σοκολατένια μπισκότα.

"Καλώς την!" Αναφωνώ όταν μπει στο σπίτι.

"Είναι όλα στην εντέλεια?" Ρωτάει και γνέφω καταφατικά. Κάθε φορά που λείπει και είμαι σπίτι, το τακτοποιώ.

Το τραπέζι έτοιμο, μάς υποδέχεται με δυο πιάτα ρύζι και λίγα μύδια. Πλένει τα χέρια της και κάθεται -πάντα κάνει μπάνιο μετά το φαγητό.

"Έτοιμη για αύριο?"

Αύριο έχει σχολείο. Η τελευταία τάξη ξεκινάει και ανυπομονώ να την ολοκληρώσω ώστε να είμαι πιο κοντά στο στόχο μου.

Χημικός...

"Απλά ακόμα δεν άρχισε και περιμένω να τελειώσει" λέω νευρικά όμως γελάω λίγο.

Το δείπνο τελειώνει. Συμμαζεύω, ενώ εκείνη κάνει μπάνιο. Δε μένει πολλή ώρα, οπότε μένω μαζί της και βλέπω τηλεόραση.

Το ρολόι χτυπάει 10. Τής δίνω ένα φιλί στο μάγουλο για καληνύχτα.

"Θα σού αφήσω το αγαπημένο σου πρωινό για αύριο. Καλή αρχή!" Λέει πριν την αφήσω και αποχωρήσω για το δωμάτιό μου.

Ο ύπνος με πήρε σχεδόν αμέσως, χωρίς όμως να έχω την παραμικρή υποψία του το θα γινόταν την επόμενη μέρα στο καινούριο - παλιό μου σχολείο....