Κόρη του Κεραυνού (MCU: Marvel Fanfiction)

Infinity Stones

Πώς είναι δυνατόν να μιλήσεις σε μια πέτρα?
Οκ μπορεί να είναι μια πέτρα που με κάποιον τρόπο επικοινωνεί αλλά και πάλι...

Πώς μιλάς σε μια μαγική πέτρα?....

Ήταν αργά όταν γύρισα στο δωμάτιο. Ο κύριος Stark είπε να επιστρέψουμε και να ξεκουραστούμε από το ταξίδι. Ο Peter είχε δωμάτιο δίπλα στο δικό μου και μού είπε να χτυπήσω σε περίπτωση που χρειαστώ κάτι.

Έπεσα απλά στο κρεβάτι και κοίταξα το ταβάνι. Το μυαλό μου επεξεργαζόταν όσα έγιναν σήμερα.
Οι δυνάμεις ήταν πάντα εκεί. Απλά ποτέ δεν κινδύνευσα εγώ ή κάποιος άλλος για να νιώσω ότι πρέπει να τις χρησιμοποιήσω.

Ένα σιγανό χτύπημα στην πόρτα με βγάζει από τις σκέψεις μου και καλώ αυτόν που χτυπάει να μπει.

"Ούτε εσύ μπορείς να κοιμηθείς, ε?" Λέει ο Peter και μπαίνει μέσα. "Σε πειράζει να έρθω να κοιμηθώ μαζί σου?"

Μού κάνει εντύπωση αυτό που ζητάει αλλά με απασχολούν τόσα που δεν μπορώ να σκεφτώ και πολύ και απλά κάνω άκρη να μπει στο κρεβάτι δίπλα μου. Με παίρνει αμέσως αγκαλιά κάτω από τα σκεπάσματα και ξαφνιάζομαι.

"Αν μάς δει ο κύριος Stark-"

"Δε θα μάς δει... Εξάλλου πρέπει να ηρεμήσεις κάπως"

Μού φιλάει την κορφή του κεφαλιού και μετά σκύβει στα χείλη μου. Ίσως πράγματι να βοήθησε, γιατί τα μάτια μου έκλεισαν γρήγορα και ο ύπνος ήρθε βιαστικά...

______________________

Το άλλο πρωί ο Peter δεν ήταν εκεί. Είχε φύγει λογικά μέσα στο βράδυ.
Εγώ κατάφερα να κοιμηθώ καλά, αν και ένα μικρό όνειρο με έκανε να ξυπνήσω λίγο απότομα. Έβλεπα μια μισοσπασμένη πινακίδα και ένα φιόρδ, ένα μέρος με περίεργη ακτογραμμή και πίσω ένα μικρό λοφίσκο. Υπήρχαν σπίτια και οι κάτοικοι δεν ήταν γήινοι. Ούτε ήξερα τι μπορεί να σήμαινε αυτό.

Ετοιμάζομαι και πάω κάτω στο κουζινάκι, όπου βρίσκεται μόνο η Wanda. Με χαιρετάει και βάζει μπροστά μου ένα πιάτο με τηγανίτες.
Ενώ τρώω τής μιλάω και παίρνω συμβουλές.

"Εγώ ήμουν ένα πείραμα, 16 χρονών παιδί, δεν είχα συναντήσει ξανά άλλον μεταλλαγμένο." λέει και μού έρχεται στο μυαλό η εικόνα που είδα χθες με τον αδερφό της.
"Δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Εγώ και ο Piedro ήμασταν μόνοι, άσχετα που μέναμε με αυτούς που μας 'έφτιαξαν'. Είχαμε μόνο ο ένας τον άλλον"

"Με τις δυνάμεις σας πώς τα βγάλατε πέρα?"

"Αν υπάρχει κάτι που δεν πρέπει να κάνεις σίγουρα, αυτό είναι να τις κρύψεις. Όσο προσπαθείς να κρύψεις ποια είσαι, τόσο πιο δύσκολο είναι να μάθεις να ελέγχεις τον εαυτό σου μετά... Ο Piedro απλώς είχε υπερταχύτητα. Εγώ έμαθα να κάνω τόσα πολλά με την τηλεκίνηση και τον έλεγχο του μυαλού."