Κόρη του Κεραυνού (MCU: Marvel Fanfiction)

Vision

Νιώθω το σώμα μου για κάποιο λόγο να βρίσκεται στο έδαφος. Η υγρασία στην σπονδυλική μου στήλη με ενοχλεί. Ανοίγω τα μάτια μου και το πρώτο που αντικρίζω είναι μια ελαφριά κίτρινη λάμψη και ελάχιστα σύννεφα.
Κάνω να σηκωθώ και ανακάθομαι λίγο. Κοιτάω τριγύρω και το τοπίο δε φαίνεται καθόλου γνώριμο. Είμαι μέσα σε νερό, καθόλου βαθύ και τα πάντα είναι ήρεμα.

Γυρίζω ξαφνικά στα δεξιά και πετάγομαι μέχρι πάνω όταν βλέπω έναν..... χμ που δε μοιάζει και τόσο με άνθρωπο. Το σώμα του είναι μεταλλικό, το μπλε πάνω του είναι σαν στολή και έχει μια κίτρινη κάπα.
Μού χαμογελάει και μού δίνει το χέρι του.

Γιατί τα μάτια του είναι τόσο γαλάζια?

"Έλα μαζί μου. Θα σε ξεναγήσω." Λέει και δίνω διστακτικά το χέρι μου.

Με τραβάει πάνω και τον επεξεργάζομαι λίγο. Προσπαθώ να θυμηθώ αν τον έχω δει κάπου αλλά είμαι σίγουρη ότι δε θα μπορέσω να θυμηθώ.

"Δε μού κάνει εντύπωση που δε με ξέρεις. Η Wanda δε μιλάει πολύ για μένα."

Θα ήθελα πολύ να με βοηθήσεις και να συστηθείς επιτέλους, άγνωστε.

"Χαίρομαι που σε γνωρίσω Karen. Είμαι ο Vision, πρώην μνηστήρας της Wanda"

"Πρώην?..." Ρωτάω αλλά συνειδητοποιώ ότι έχει πεθάνει και παίρνω πίσω την ερώτησή μου.

Πωω μόλις τώρα θυμήθηκα ότι τον είχα δει στις αναμνήσεις της Wanda!

"Ας κάνουμε μια βόλτα στο Πετράδι." Λέει και απλά περπατάμε στο κενό. Δεν υπάρχει τίποτα, κανένας προορισμός.

"Ελπίζω μόνο ότι κάποια στιγμή θα βρούμε ένα κάτι που θα μοιάζει με τοίχο και θα είναι το τέλος, έτσι? Κάτι που δείχνει ότι είμαστε στην άκρη?" Ρωτάω.

Δεν απαντάει. Παρά μόνο συνεχίζει μπροστά.
Η σιωπή μέσα στην απόλυτη ησυχία είναι τρομακτική. Βασικά όχι ακριβώς απόλυτη, είναι απλά το κάτι που μοιάζει με αυτό που ακούς όταν προηγουμένως έχει βρέξει και νομίζεις ότι στάζει νερό από κάπου. Είμαι σίγουρη ότι ο Vision πρέπει κάτι να πει αλλά δε μιλάει. Αναρωτιέμαι αν πάντα ήταν ήρεμος και δε μιλούσε σχεδόν καθόλου.

"Ναι, συνήθως δεν μιλούσα πολύ όσο ζούσα. Προτιμούσα να μη συμμετέχω και στους καβγάδες... Αλλά μάλλον πρέπει να ασχοληθούμε με σένα τώρα και όχι με μένα, δε νομίζεις?" Απαντάει τη σκέψη μου και ταράζομαι.