Κόρη του Κεραυνού (MCU: Marvel Fanfiction)

Τώρα

"Γιατί δεν ξυπνάει?... Πέθανε?..."

"Δεν πέθανε, κοιμάται... Το μυαλό της είναι απλώς μπερδεμένο..."

"Γιατί δεν ξυπνάει τότε?... Μήπως μείνει σε κώμα για πάντα?..."

"Όχι, δεν μπορεί... Πρέπει κάποια στιγμή να ξυπνήσει..."

"Μα κοιμάται τέσσερις μέρες..."

"Από το Victor νέα έχουμε?"

"Τίποτα από τη στιγμή που βρήκαμε την Karen..."

Οι φωνές ακούγονται στο κεφάλι μου και δεν ξέρω από πού έρχονται. Παντού σκοτάδι, δεν έχω ιδέα πού είμαι.
Τα μάτια μου είναι κλειστά, να γιατί δε βλέπω.
Κι όμως, φοβάμαι να τα ανοίξω. Πονάει όλο μου το σώμα και νομίζω ότι θα νιώσω την παραμικρή κίνηση σαν σουβλιά στους μύες και τα κόκκαλά μου.

Η καρδιά μου δεν ακούγεται, είναι αδύναμη. Άλλες φορές οι ταχυπαλμίες μου φτάνουν στα αυτιά μου σαν να ηχούν τύμπανα, όμως αυτή τη φορά τίποτα. Μόνο θόρυβος στο μυαλό μου και παντού. Αδυνατώ να κατανοήσω το οτιδήποτε συμβαίνει τριγύρω.

Φοβάμαι να αντιδράσω...

Όπως τότε...

Οι φωνές σταματούν και μια βουβή σιωπή πέφτει στο χώρο, που δεν ξέρω ποιος είναι.
Ακούω βήματα, κάποιοι φεύγουν. Ο ήχος τώρα είναι καθαρός. Αρχίζω και συνέρχομαι.

Μια ακανόνιστη ανάσα κοντά στο αυτί μου. Ένας ψίθυρος. Δεν καταλαβαίνω πολύ τι λέει και μακάρι να μπορούσα, ώστε να απαντήσω. Ο ψίθυρος απλώνεται σαν πέπλο από αχνές μακρινές φωνές και φτάνει στο μυαλό μου. Με όση δύναμη τού έχει απομείνει, επεξεργάζεται την πληροφορία και η διαδικασία μοιάζει να κρατά ώρες.

"Σε παρακαλώ... Ξύπνα..."

Αυτή τη φωνή θα την αναγνώριζα ακόμα κι αν είχα πεθάνει. Από πάντα ήξερα και για πάντα θα ξέρω σε ποιον ανήκει αυτή η φωνή. Ακόμα κι αν τελικά δεν υπήρξα ποτέ πραγματικά πάλι θα την αναγνώριζα.

Peter Parker...

Τα βλέφαρά μου σηκώνονται αργά. Το φως μπαίνει δυνατό στα μάτια μου γι'αυτό τα ανοίγω όσο πιο σιγά μπορώ. Μια μορφή είναι μπροστά μου, μόνο μια θολούρα. Η όρασή μου, με καθυστέρηση, προσαρμόζεται στην έντονη φωτεινότητα και η μορφή αρχίζει να είναι πιο καθαρή.