Κόρη του Κεραυνού (MCU: Marvel Fanfiction)

Villains

Έπειτα από την επιστροφή μας από το νέο Asgard προτίμησα να μην πω σε κανέναν τι έγινε όσο ήμουν στο Πετράδι. Ευτυχώς το σεβάστηκαν όλοι και αρκέστηκαν απλώς στο ότι 'πήρα τις απαντήσεις που έψαχνα'.

Ο Strange ήταν ο μόνος επίφοβος. Ήξερα ότι ανά πάσα στιγμή, μπορούσε να δει στο μυαλό μου και θα τα μάθαινε όλα. Γι' αυτό και όσο ήμασταν στο Αρχηγείο προσπαθούσα να αποφύγω να τον συναντήσω κάπου όπου θα ήταν μόνος.
Για κάποιο λόγο ήθελα κι εγώ να κρατήσω το μυστικό της Romanoff. Κακώς που δεν είπε πουθενά ότι η ζωή της κινδύνευε, εκτός κι αν δεν το είχε υποψιαστεί καν. Όμως ο θάνατός της συνέβη και υπαίτιος δεν ήταν κανείς, παρά μόνο η ίδια. Θυσιάστηκε για τον κόσμο και αν μάθαινε η οικογένειά της τι σκεφτόταν να κάνει σίγουρα θα προσπαθούσε να την αποτρέψει...

Όσον αφορά τον Peter, αυτός ήταν που με άγχωνε περισσότερο. Ο Victor ήξερε, δεν είχα καμία αμφιβολία για αυτό. Και ήμουν σίγουρη ότι θα έκανε τα πάντα προκειμένου να με πληγώσει και να τού δώσω αυτό που ήθελε.
Το οποίο όμως ίσως να μην μπορούσα να το δώσω. Οι δυνάμεις είναι κάτι δικό μου, είναι στο αίμα μου. Ο μόνος τρόπος για να τις πάρει κάποιος είναι να μού πάρει τη ζωή.

Λες ο Victor να το ξέρει αυτό?...

Μείναμε με τους Εκδικητές όλο το σαββατοκύριακο και Κυριακή απόγευμα γυρίσαμε με τη απίστευτη τηλεμεταφορά μου. Όσο ήμασταν εκεί, προπονούμουν με τη Wanda και τον Captain. Η μία με την τηλεπάθεια και ο άλλος με ασκήσεις αυτοάμυνας και επίθεσης.
Δεν υπήρχαν περίεργες συζητήσεις ή κάτι που να υποδηλώνει ένταση στην ατμόσφαιρα μεταξύ των μελών της ομάδας, οπότε δεν είχα κάτι να φοβάμαι πέραν από αυτά που με απασχολούν.

Όταν άνοιξα την πόρτα του σπιτιού μου, η μαμά με βομβάρδισε με ερωτήσεις και μιλούσε συνέχεια. Δεν προλάβαινα να απαντάω σε τίποτα κι έτσι αυτή όλο και περισσότερα έλεγε.
Ευχήθηκα να σταματήσει γιατί οι ερωτήσεις μού προκάλεσαν πονοκέφαλο και ακριβώς εκείνη τη στιγμή η φωνή σταμάτησε και η μαμά σαν υπνωτισμένη γύρισε στην τηλεόραση στον καναπέ.

Μάλλον ήταν η δύναμή μου, οπότε την άφησα εκεί και πήγα να κάνω μπάνιο. Πριν όμως μπω στο δωμάτιο, άνοιξα σιγανά την πόρτα με το άγχος μήπως ήταν κάποιος μέσα, αλλά για καλή μου τύχη όλα ήταν τέλεια τακτοποιημένα. Και δεν υπήρχε ούτε μια φωτογραφία του Peter στο κρεβάτι...

Σκέφτηκα για μια στιγμή να τού τηλεφωνούσα, όμως αμέσως άλλαξα γνώμη και παράτησα το κινητό στο γραφείο. Μπήκα κατευθείαν στο ντουζ, αφού βιαζόμουν να τρέξω στην κουζίνα να φάω.