Crazy Red Lipstick!~NiallHoran

10.Crazy Red Lipstick!

"Fuck!" zeg ik en zucht. Ik draai me naar Niall om en hij loopt naar de deur toe, maar voordat hij erop kan kloppen hou ik hem tegen. "Niet doen! Ben je gek?! Zo horen ze ons toch en krijgen we alsnog straf!" sis ik en zijn lippen vormen een 'o'. "Maar wat dan?" vraagt hij. "Wachten tot ze de deur morgenvroeg openen" zeg ik.

"Dan zien ze ons toch nog steeds?" zegt hij en ik sla mijn hand op mijn voorhoofd. "We verstoppen ons en sluipen er ook uit. domkop" zeg ik en sla hem zachtjes tegen zijn achterhoofd. Hij doet net alsof het veel pijn doet en laat zich dramatisch op zijn knieën vallen. "Waarom? Waarom doet gij mij dit aan?!" zegt hij dramatisch en kijkt naar de lucht.

Ik doe een hand voor mijn mond en probeer mijn lach in te houden. "Niall, je bent raar" giechel ik en meteen stop ik ermee en schraap mijn keel. Ik heb niet gegiechelt, nee heb ik niet. "Awh je giechelde!" zegt Niall en wijst naar me voor hij opstaat. "Niet waar!" verdedig ik mezelf. "Laat het Niall, wat gaan we de hele nacht doen?" vraag ik en hij haalt zijn schouders op.

"Morgen stinken we wel erg naar pudding" zegt Niall en ik lach zacht. Ik loop weg van de deur en ga op de grond tegen de kast aan zitten. Niall volgt mijn beeld en gaat naast me zitten. "Dus advocaat" zegt Niall en kijkt mijn kant op. "Jup" zeg ik en laat de 'p' ploppen. "Past niet echt bij je" zegt hij en ik grinnik een beetje.

Ik weet best dat het niet bij me past, maar dat kan mijn ouders ook weinig schelen. Het enige wat ik probeer te bereiken met het studeren van rechten is hun trots krijgen, eigenlijk wil ik verdienen met mijn eigen kunst en tekenwerk, maar dat is meer een droom zoals iedereen die heeft. "Klopt" zeg ik.

"Waarom studeer je het dan?" vraagt hij en ik kan zien dat hij het duidelijk niet snapt. "Om mijn ouders trots te maken" zeg ik en ook al wilde ik het eigenlijk nooit vertellen, ik vertrouw Niall en zie hem nu ook echt als een vriend. "Ouders zijn altijd trots op hun kinderen" zegt hij met een flauw lachje, maar ik schud mijn hoofd.

"Nee Niall, mijn ouders niet" zeg ik en kijk strak voor me uit. Ik kan bijna niet geloven dat ik het hem nu echt ga vertellen. "Ze mochten me nooit" zeg ik met een diepe zucht en hij fronst. Hij zegt niks en ik kijk hem aan. "Niall ik had een zusje" zeg ik dan en zijn ogen worden groot. "Je zei dat je er geen had?" zegt hij verward.

"Ik heb er nu ook geen meer, ze is gestorven" leg ik uit en hij zucht zachtjes. "Hoe?" vraagt hij dan. "Kanker" is het enige wat ik kan uitbrengen en Niall kijkt droevig mijn kant op. "Mijn ouders boeide het niet, ze gaven mij er de schuld van. Ik stond daar Niall met haar in mijn armen en het deed ze geen fuck" zeg ik en ik fluister bijna zo zacht is mijn stem.

Een eenzame traan rolt over mijn wang en dit is de eerste keer in tijden dat ik me zo kwetsbaar opstel. Ik voel een arm om mijn middel en word naar een warm lichaam toe getrokken. Ik laat het toe en leg mijn hoofd op zijn borst. "Ze was nog zo jong" zeg ik en dat was het moment dat ik brak in duizend stukken.

Niet te geloven dat ik dit zolang heb kunnen binnehouden. "Ssht, het is goed. Ik ben hier en ga niet meer weg, zoals je wel merkt" fluistert hij in mijn haar en ik lach zachtjes door de tranen heen. Hij weet me toch elke keer weer op te vrolijken wanneer het niet mee zit. "Wat was haar naam?" vraagt hij dan zacht.

"Amy" fluister ik zo zacht dat ik niet zeker weet of hij het wel gehoort heeft. "Mooi naam" zegt hij en ik knik in zijn shirt. "Het spijt me zo" zegt hij plots en ik kom iets omhoog zodat ik hem kan aankijken. "Waarvoor?" vraag ik hem. "Alles, ik wist niet dat je het zo moeilijk had" zegt hij en kijkt naar zijn handen.

"Niall, de laatste paar dagen waren de beste van mijn leven, allemaal dankzij jouw. Je bent een lichtpunt in mijn leven die ik niet kwijt wil" zeg ik en hij kijkt me aan met een glimlach. Ik trek hem in een omhelsing en hij slaat zijn armen om mijn middel voor hij zijn hoofd verbergt in de holte van mijn nek.