What's my secret?

Hoofdstuk 6

P.O.V Jenniffer

Ik word wakker met een hevige koppijn. Het lijkt net of er duizenden hersenmannetjes met hun hamertjes tegen de binnenkant van mijn hoofd slaan. Ik knipper met mijn ogen en ik moet even wennen aan het donkere licht. Ik kijk de kamer rond waar ik ben. Alle muren zijn zwart en de gordijnen zijn dicht. Er staat een eettafel met stoelen en helemaal voorin de kamer staat een zithoek en daarnaast een keuken. Dit is sowieso dus niet mijn kamer. Ik hoor stemmen en ik kijk naar de zithoek. Er zitten daar 2 mannen tv te kijken. Oja, ik was meegenomen door die gasten, oftewel gewoon ontvoerd. Ik probeer uit mijn bed te komen als ik een stem hoor.

''Mike, ze is wakker.'' De lange man loopt naar mij toe. ''Heey Jenniffer, heb je lekker geslapen?'' zegt hij met een gemene grijns op zijn smoel. ''Hou. Je. Bek'' bijt ik de man toe. ''Hoho, gaan we nu alweer gewelddadig doen meisje? Ik zou dat beter niet doen want je weet wat er dan gaat gebeuren!'' Ik zou niet weten wat er zou moeten gebeuren, maar ik vrees voor het ergste dus ik hou verstandig mijn mond dicht. ''We gaan hier even de regels met jou doornemen'' gaat de man verder. ''1. Geen contact met de buitenwereld. 2, je mag hier vrij rondlopen, ontsnappen heeft geen zin, alles zit op slot en voor de ramen zitten tralies. 3, je doet alles, maar dan ook alles wat wij zeggen, en als je dat niet doet volgen er maatregelen. Als je dit gewoon opvolgt, zal dit jou verblijf hier ook prettiger maken.''

''Oja, bijna vergeten, ik ben me vergeten voor te stellen! Ik ben Jason en dat is Mike.'' Hij wijst op de kleine man die nog voor de tv zit. ''Hoelang moet ik hier blijven? En waarom moesten jullie MIJ hebben?'' Jason grijnst. Ik kan daar dus echt niet tegen. Arg, ik word er gestoord van. ''Tja, dat hangt af of je ouders snel het losgeld gaan betalen.'' Ik schrik bij die gedachte. Stel je voor dat mijn ouders het losgeld niet gaan betalen? Dan zit ik hier voor eeuwig vast bij die vent. ''Antwoord eens op mijn tweede vraag?'' vraag ik brutaal. ''Ik ben er nu echt klaar mee met jou gedrag.'' Jason kijkt mij heel boos aan en slaat me in mijn gezicht. Ik voel dat mijn ogen weer dichtvallen..

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Als ik mijn ogen open, zie ik dat Mike uit de kamer is verdwenen. Alleen Jason is er nog. Hij zit achter zijn telefoon met een kom cornflakes. Als ik daaraan denk, voel ik mijn maag weer rommelen. Hoelang zal het zijn dat ik niet gegeten heb? 24 uur ofzo? Ik probeer op te staan, maar ik voel dat mijn lichaam niet mee wil werken. Jason heeft mij intussen ook al opgemerkt. ''Hey prinses.'' Ik haat die naam, en dat weet hij dus ik kijk hem boos aan. Hij schiet in de lach. ''Wat is er nou weer?'' vraag ik quasi-boos. ''Je kijkt zo grappig als je boos bent.'' Ik kijk nog bozer, waardoor hij die grijns weer op zijn gezicht krijgt. Ik wil weer een lelijke opmerking maken, maar als ik nu weer boos op hem word, krijg ik misschien wel geen eten, en ik heb al zo'n honger. ''Mag ik wat eten? Ik heb honger.'' ''Daar is de koelkast.'' hij wijst naar een klein koelkastje in de hoek van het keuken gedeelte. Ik loop er naar toe en ik trek de koelkast open.

Als de koelkast open is, vermindert opeens mijn eetlust. Er staat geen enkel pak sap, melk of yoki in de koelkast, maar alleen maar Monster Energy. Normaal vind ik dat best lekker, maar als ontbijt? ''Heb je ook normaal drinken?'' ''Nee, helaas niet.'' Man, wat heb ik een hekel aan Jason. Hij verziekt mijn leven echt totaal. Ik zoek nog wat door de kastjes en vind daar een paar broodjes. Mooi, dan eet ik dat wel op. Ik ga aan tafel zitten en ik eet ze op. Opeens schiet me te binnen dat ik helemaal geen schone kleren heb, en waar zou mijn mobiel liggen? ''Jason, heb je schone kleren voor me?'' ''Tuurlijk prinses, daar heb ik aan gedacht, ze liggen in de kast naast het bed.'' Ik kijk hem weer boos aan, en besluit hem te negeren. Ik loop naar de kast en pak een setje kleren en ik loop naar de douche om te gaan douchen.

Nadat ik klaar ben met douchen zie ik dat Jason in slaap is gevallen, zijn hoofd ligt op de tafel. Ik zie dat er een sleutelbos aan zijn broekzak bungelt. Ik twijfel geen moment en ik sluip voorzichtig naar hem toe. Ik gris heel voorzichtig de sleutelbos weg en loop zachtjes naar de deur. De vrijheid is nabij! Ik probeer de eerste sleutel; past niet. Na een stuk of 7 sleutels geprobeerd te hebben, hoor ik een klik als ik de sleutel in het sleutelgat steek. In gil inwendig. Yes, nu kan ik weg! ''Wat dachten wij te doen?'' hoor ik een hese stem achter me.

Jason. Hij duwt de deur dicht en grijpt de sleutels uit mijn handen. Ik was zo dicht bij de vrijheid. ''Dacht je nou echt dat je kon ontsnappen, bitch?'' Zijn gezicht staat op onweer. Hij begint me te slaan en hij trapt me in mijn maag. Ik duik op de grond van de pijn. ''Stop, stop!'' gil ik het uit van de pijn. ''Nee, dat is de straf voor stoute meisjes zoals jij!'' Ik barst in huilen uit. ''Ik wil niet! Ik wil naar huis. Ik wil weg. Wie ben je eigenlijk? Waarom moet je mij hebben?'' Jason stopt met schoppen en slaan. Ik blijf echter nog steeds huilen. Zijn gezicht staat verbaasd en ik stop voor een seconde met huilen en ik kijk hem aan. ''Weet je dat dan niet meer, Jenniffer?''