What's my secret?

Hoofdstuk 4

P.O.V Jenniffer

''Allemaal op de grond!'' 2 mannen komen de aula binnen. Ze zijn allebei gewapend en richten hun pistolen op ons. Iedereen duikt uit radeloosheid meteen op de grond. Ik zie dat de 2 mannen met elkaar overleggen en naar een papiertje kijken. Ze doen de deur van de aula op slot en kijken rond. Naast mij ligt een hyperventilerende Fleur. Ze is helemaal in paniek en ik probeer haar te kalmeren. "Shht, alles komt goed meis, alles komt goed.'' Ik druk haar tegen me aan en sluit mijn armen om haar heen. Ik voel dat ze rustig kalmeert. "Dankje.'' komt er piepend uit haar mond.

''Alle meiden en jongens op een rij gaan staan! De jongens apart van de meiden!"' schreeuwt de langste man. Ik kan niet zien hoe de mannen eruit zien, want ze dragen allebei een bivakmuts. Ze zijn wel flink gespierd, met hun wil je geen ruzie krijgen. Netjes volg ik op wat ze zeggen. Alle meiden staan aan de linkerkant van de aula en de jongens aan de rechterkant. De kleinere man pakt het blaadje erbij en loopt de rij van de jongens af. Bij elke jongen kijkt hij op zijn blaadje en loopt dan afkeurend verder.

Dan komt hij samen met de langere man naar de rij meiden toegelopen. ''Er staat een foto op.'' fluistert Sannah in mijn oor. ''Owh..'' De kleine en de lange man zo noem ik ze om ze uit elkaar te houden, kijken weer steeds op de foto en kijken nauwkeurig naar de meiden. Ze zoeken blijkbaar iemand. Dan komen ze aan bij Fleur. Ze houdt het niet meer en barst in tranen uit. ''Hou je kop bitch'' roept de lange man. Jasmine, de felste van ons, pikt dit niet en zegt: ''Durf jij dit zomaar te zeggen tegen mijn vriendin, lul?'' ''Wat zei je daar?'' sist de man boos en kijkt naar Jasmine. ''Dat weet je best!" Zo wat heeft zij een lef zeg, dat durf zelfs IK niet te doen en ik vind zelf dat ik ook nou niet bepaald op mijn mondje ben gevallen. De man geeft haar een trap in haar maag en Jasmine duikt op de grond. Ik wil haar troosten en die man verrot schelden maar ik weet dat dit nu niet handig is om te doen. Ik heb zoveel medelijden met haar..

"Jij, kijk eens naar mij!" De kleine man tilt mijn hoofd omhoog. Ik kijk hem boos aan. Hij kijkt naar de foto en zegt iets tegen de lange man. Ze lopen de rij af en dan gaan ze weer langs de rij van de meiden. Bij mij blijven ze staan. ''Meekomen jij!" De mannen pakken me ruw beet en ik begin te gillen. "Blijf met je poten van me af!'' De man laat me echter niet los en hijst me over zijn schouder. Ik beuk op zijn rug en probeer hem te bijten. Justin komt op me afgerend. "Zet haar NU neer!" "Zozo ventje, ga je je nu hier mee bemoeien? Dat is niet zo slim van je. Dit is zeker je vriendinnetje?'' ''Nee, maar laat haar los je hebt het recht niet om haar op te pakken lul!'' ''Heel toevallig heb ik dit recht wel jochie!'' Justin kijkt boos en volgensmij krijgt hij een woede-aanval. Ik kijk hem aan en op hetzelfde moment begin ik te bijten en te trappen en Justin valt de man ook aan. Hij raakte zijn edele delen en de man laat mij los van de pijn. Ik aarzel geen moment en ren weg.

Justin rent ook weg. Iedereen zet het ook op een lopen maar de lange man staat voor de deur van de aula met zijn pistool. ''Iedereen nu terug of er gaan slachtoffers vallen!'' blaft de man ons toe. Ik ren weg maar de lange man pakt me beet en houdt zijn pistool onder mijn nek. Ik raak in paniek en het zweet staat over mijn lijf ''Een beweging, en je bent er geweest meisje.'' De kleine man is intussen ook opgestaan en loopt op Justin af. Ik vrees voor het ergste dus ik knijp mijn ogen dicht. De man trapt en beukt in op Justin, die op de grond valt. Er komt bloed uit zijn hoofd. ''Justin! Justin'' schreeuw ik uit. Mijn vriendinnengroepje behalve Amy, want die is ziek, -gelukkig, anders was zij ook slachtoffer geworden- zijn allemaal aan het huilen. Ik kijk hun met een bemoedigende blik aan dat ze niet op moeten geven maar vol moeten houden. Justin ligt nog steeds op de grond en kermt het uit van de pijn. Ik wil het liefst naar hem toe rennen en hem verzorgen, maar de man heeft nog steeds zijn pistool onder mijn nek geklemd. 

Niemand durft iets te doen. De kleine man spreekt de menigte toe; ''Wie ook maar naar deze jongen kijkt, of hem helpt, gaat ook met ons mee!'' Iedereen deinst achteruit en durft niks meer te doen. Justin kijkt zo hulpeloos, hij is er helemaal kapot van. Ik hoop maar dat het goed met hem komt. Bij deze gedachten voel ik de tranen achter mijn ogen branden. De kleine man loopt naar de lange man en fluistert iets in zijn oor. Ik vat vlagen van hun gesprek op. ''Weinig tijd...opschieten....afscheid nemen ...politie'' De lange man knikt instemmend en hun ogen richten zich weer op mij. ''Meisje, je mag nog een keer naar je vriendinnen gaan en daarna moet je met ons mee! Je zult ze waarschijnlijk niet meer zien.." zegt hij met een grote grijns op zijn gezicht. Ik word losgelaten en ik ren naar mijn vriendinnen toe. We huilen samen en knuffelen elkaar. 

"Zeg mijn vader en moeder en mijn broertje en zusje dat ik van ze hou" ''Dat zullen we doen.." Emily kan dit niet eens normaal zeggen want ze is de hele tijd aan het huilen. Ik loop naar Justin toe en knuffel hem. ''Alles komt goed Jenniffer, echt waar.'' Ik huil van zijn mooie woorden en ik leg mijn hoofd even tussen mijn armen. Dan word ik ruw naar achter gesleept. ''Meekomen, trut'' De mannen staan grijnzend achter mij te wachten. ''Ik ga niet mee.'' zeg ik tegen de mannen, en geef ze een boze blik. ''Oja meisje dat ga je wel.'' De lange man tilt me over zijn schouder en ik word heel agressief. Ik trap en bijt de man. Ik trek ook aan zijn haren, wat hij duidelijk niet zo prettig vind. ''Help, help me toch!'' ''Hou je kop dicht'' sist de man. ''Nee'' en ik schreeuw nog harder. ''Dus jij wilt niet luisteren naar ons, prinsesje?'' Ik gruw voor de bijnaam die hij voor mij bedacht heeft, die bevalt me namelijk niet zo. ''Noem. Me. Niet. Zo'' bijt ik de man toe. De kleine man, tamelijk geamuseerd van mijn blik, begint op mijn gezicht te rammen. ''Stop, stop-...'' De man raakt mijn slaap en dan wordt alles zwart...