What's my secret?

Hoofdstuk 13

P.O.V. Jenniffer

Voor het eerst in mijn leven voel ik echte angst. Deels omdat ik Jason's grijzende aardappelkop zie en deels omdat ik zo een test moet doen waarvan ik geen idee heb. Jason sleept me hardhandig mee naar allerlei apparaten. 'Wacht even princess', de stem van Jason geeft me rillingen. En geloof me, dat zijn geen goede rillingen. Ik kijk onrustig om me heen en zie dat er een persoon aan komt lopen met rood haar en allemaal piercings. Mijn beste vriendin, oftewel Elise. Note de sarcasm. ''Heey schaaat, ik kom je ff meenemen'' Ik laat een diepe zucht terwijl Elise me vuil aankijkt. Wat zou ik haar nu graag meppen zeg. Ik heb nu wel vaker zulk soort neigingen.

Elise neemt me hardhandig mee naar een soort van klimwand. Ik word aan een tuigje bevestigd door Elise en er worden allemaal draadjes aan me vast geplakt. Elise gaat naar een deur met een groot zwart raam ernaast. Opeens hoor ik Jason's rotstem door de ruimte heengalmen.

''Dag princess, zoals je waarschijnlijk al door hebt, is het de bedoeling dat je zo snel mogelijk naar boven moet klimmen, en dan zelf naar beneden komen. Alleen zit er nog een speciale verassing bij..'' Ow shit daar gaan we weer hoor ''...omdat jij zo koppig bent als een ezel, krijg je als je te langzaam gaat, of niet meewerkt, een schok. De eerste keer zal het waarschijnlijk niet zo pijn gaan doen maar daarna worden ze steeds heftiger.''

Opeens voel ik een schok door me heen gaan. '' Auw, waar was dat nou weer voor nodig?'' vraag ik geirriteerd. ''Owh, ik moest eventjes kijken of de apparatuur het wel deed.'' Ik weet zeker dat hij achter dat scherm mij volledig uit zit te lachen.

''Beginnen, trut!'' Ik begin met klimmen tegen de klimwand. Ik ben altijd wel goed geweest in gymnastiek dus dit lukt me best aardig. Ik ben een klein eindje op weg als ik weer een enorme schok krijg. Ik schrik zo erg dat ik naar beneden val, en ik blijf hangen in mijn tuigje. ''Hahahaha dombo!'' galmt de stem van de grootste bitch op aarde door de speakers. Dit maakt me zo kwaad, dat ik als een gek naar boven begin te klimmen.

Ik klim en klim maar door totdat ik bijna boven ben. Net als ik de volgende stap wil zetten, blijf ik vast zitten met mijn voet. Ik krijg een enorme schok en deze is nog groter dan de eerste. Ik kan me gelukkig nog net vasthouden anders had ik weer gevallen. Ik klim het laatste stukje naar boven en dan pak ik het touw boven me en laat me rustig naar beneden glijden.

''Zo, heheh, daar is onze dikke big eindelijk weer!''