Gökkuşağım|BBH|

BEN MİN Jİ DEĞİLİM!

●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●
1 saat sonra:

●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●

Odada saatlerdir oturmuş her fırsatta beni fircalamakla meşgul olan üyelerle içeriye giren kendi doktorum şu amip beyinli doktorun içeriye girişini seyrediyordum. Hadi ama üyeler da burada olacak mı cidden. Resmen kafayı yemiş olmalılar. Yerimde rahatsızca kıpırdanırken herkes çoktan başıma toplanmıştı bile."Esin Hanım öncelikle sizin aksinize bu kibar arkadaşlarınız sayesinde şikayetimi geri çektim" Böbürlenerek kendini birşey sanan amip beyinli doktora kocaman  bir göz devirdim. O şom ağızlılığını göstermeseydi bu işin içinden çoktan sıyrılmış olabilirdim halbuki. "Doktor bey onun çarpmadan dolayı beyni sulanmıştı biraz. Kusura bakmayın tekrardan. Bu arada tedavisi için ne yapmamız gerekiyor?"diye lafa atlayan Baekhyun yüzünden laf içime tıkılırken sinir sevigen devam yapmıştı.Sanırım bu çocuk hastaneden yaralı çıkan ilk insan falan olucaktı böyle giderse. Oğlum sanane benden birde beyni sulanmış falan diyor. Ah canım ya bu mal olduğundan böyle deseydin daha az gömerdin.Sen kimin yanındasın lan! Benim mi yoksa şu kaltak doktorun mu?"Ilacları artık yetersiz kaldığı için zaten kendini uyarıyorduk. ICD takılması tarafındayız. Fakat Esin sürekli bunu reddediyor."  Düşüncelerimi bölen doktoruma  sadece suratımı ekşitmekle yetindim.Neden açıklama yapıyordu? Bu benim sağlığımla ilgiliydi ve başkasını ilgilendiremezdi.

1Hafta Sonra:

Bugün hastane adı verilen hapishaneden nihayet çıkışım yapılacaktı. Chanyeol ve Suho işlemler için başından ayrılsa da son bir hafta olduğu gibi yine üyeler beni ikna etmeye çabalıyordu. Fakat ben mi anlatamıyordum yoksa onlar mı anlamak istemiyordu çözemiyordum. Bir haftalık bir süreçte bile işleri biraz olsun hastanede yönetsel de buna rağmen bir sürü iş birikmişti. Eğer ameliyat olursam bunların birkaç kat fazlasının birikeceği hakkında hemfikirdik üstelik. Önümüzde kocaman bir comeback dururken bunu benden bekleyemezlerdi.

Kasvetli ortamda günlerdir yatmaktan tutulmuş bedenimi kıpırdatmaya çalışırken açılan kapıdan içeriye Jimin girmişti. Yerimden doğrularak masaya koyduğu güllere bakışlarımı çevirdiğimde o ise hemencecik bedenimi kavramıştı kollarıyla."Omo ne çabuk ayaklandın. Hastanede olduğunu duyduğumda ne kadar korktum biliyor musun? Ancak bugün gelebildim fakat senin yanından bir an olsun ayrılmayacağım." diyip yatakta yanıma uzanmasıyla karşı koltukta oturan Baekhyun'un öksürük krizine girmesi bir olmuştu. Xiumin ona masanın üzerindeki suyu uzatmıştı. Fakat kapının hızla açılmasıyla odağım odaya telaşla giren Jongine kaymıştı. O kadar telaşlıydı ki jimini bile farketmemiş adımlarını direkt  Baekhyun'a yöneltmişti. Eğilerek kulağına birşeyler söylemesiyle yüzü ciddileşmiş ve içmekte olduğu sudan boğularak yine ufak çaplı bir öksürük krizine girmişti. Neler oluyordu? Birşeyler olduğu kesindi fakat anlayamıyordum. İşlerde filan mı bir aksaklık olmuştu acaba?

●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●
Ertesi gün:
●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●

Sabah alarmımın çalmasıyla her zamanki gibi saati duvara fırlatarak bu işkenceden kurtuldum. Fakat yaklaşık bir haftadır bunu bile özlemiştim.  Totomu devirip tekrar yatmıştım ki bu sefer ise telefonun alarmıyla kalktım. Neden sürekli birşeyler çalmak zorundaydı! Tam tek gözüm kapalı bir şekilde onu da duvara geçirecekken elimdekinin telefon olduğu aklıma gelince sevgiyle okşayarak alarmı kapatıp IPhoneumu yatağıma sakince  yatırarak yerimde tepinmeye başladım. Dün hastaneden sonra herkes yurda toplandığından yurt savaştan çıkmış gibiydi. Fakat bu durumu kimse yadırgamıyordu. Artık dağınıklığa alışmış gibiydiler. Sabah sabah herkesin tek tek tembihlemelerine maruz kalmış ve onları tek tek yollatmıştım. Fakat onları dinleyip işe gitmeyeceğimi sanıyorlarsa yanılıyorlardı. Birkaç saat evde oyalanıp etrafı toparladıktan sonra onların pratik saati gelince evden ayrıldım.