BTBH BOOK 2 (His Heart Or Mine?) #CHAPTER 6
Jacob's POV
"Kailan ka pa ba kasi nakabalik?" kunot noo kong tanong kay MaeLyn,
...
"Well? Ano? Sasabihin mo ba sakin o kailangan ko pang hulaan?"
Huminga ito ng malalim at ibinaba ang kutsara at tinidor, "Hulaan mo. Sige. Go."
Napabuntong hininga ako, bakit ba ang daming ganitong klaseng mga tao? Napaka-pilosopo. I rolled my eyes at napapalatak naman ito, "Okay, nung isang araw pa,"
Nung isang araw pa? Eh bakit ngayon lang sya nagparamdam sakin? Umiling iling ito na parang nahulaan ang tumatakbo sa isip ko, "Kinailangan ko kasi muna ng oras para.. Alam mo na, magisip isip.. Na mag.. isa." Ah. Okay. Mga babae nga naman oh. Napaka-drama.
Kaya nga minsan, hinihiling ko na sana walang lalaking magpaiyak o saktan ang isang babae. Alam nyo kung bakit? Well, para lang naman hindi madagdagan ang "EMO" dito sa mundo. Alam nyo 'yun? Yung mga naglalaslas.. nagpapakamatay.. Tss. Meron pa ba 'nun?
***
"Have you talked to.. Ethan, recently?" tanong ko kay Mae na patuloy parin sa pagkain, she chewed and chewed at tumingin sakin ng masama, na para bang may sinabi akong mali.
Umiling iling ito, "There's nothing to talk about.. At alam mo naman diba..?" Alam? Ang alin? Ah 'yun.. Okay.
Tumango tango ako pero nailing rin ng konti, "Wala namang masama kung, ibabalik nyo 'yung dati, diba?" deretso kong sinabi na hindi tumitingin sa mga mata nya. I felt her staring at me, blankly, "Okay lang sakin, Jacob, pero sa kanya, hindi ko alam.."
"Anong hindi mo alam? Uh, Nasubukan mo na ba?"
Ganito ang isa pang problema ko sa mga babae, hindi pa nga nasusubukan, sinasabi ng hindi pwede. Gumagawa sila ng kung ano anong excuses o dahilan, dahil lang sa ayaw nilang itanong o magtanong.
"Well.. It's.."
"It will be weird, yes. Pero hindi naman pwedeng habang buhay o araw kayong magiiwasan," nakangiti kong sinabi at uminom ng juice, not taking my eyes off her, "Pinahihirapan nyo lang ang isa't isa. So, kung ako sa'y--" I was suddenly cut off.
"Wag mo akong pangunahan Jacob. Alam ko ang ginagawa ko. Please? Let me do it my way.. You have done enough.. And thank you for that.. But please, this time.. Let me do it.." Napabuntong hininga ako. Okay.
***
"Anyway, how are you an your boyfriend?" tanong ko para maiba ang usapan. She smiled, "Okay lang.. Masaya.. Ako.. Hmm.."
She says she's happy, but I see it.. Behind her lovely grey eyes, hindi sya masaya.. And if she is, not fully.. Not there yet.. May sumasagabal parin sa kanya. But why doesn't she want to tell me?
"I'm happy for you," nakangiti kong sinabi at napatingin naman ito sa malayo, "Susunod daw sya.. He will be here.. tomorrow.. Sana.."
***
Ethan's POV
Kanina pa ako nagiisip. Pabalik balik at paikot ikot dito sa office.
Mababaliw na ata ako. Bakit ba ang laki at sobrang lakas ng epekto sakin nung boses na 'yun? I should be over that. I should. I should be! -- By now. For Goodness's sake, it's been years! Years!
Napaupo ako sa armchair, I let myself sink in at napapikit, and there.. Her again. Her? No! Please.. Mahal ko si Celestine. Don't get it all confused. I love Celestine.. But this girl.. That girl.. My past.. Tss. That voice.. Might not be hers..
Pero paano ako magkakamali..? Kung.. 'Yung boses na 'yun.. Ang paulit ulit.. kong gustong.. Marinig.. Dati..?
****
Comment! =)
