Herinneren

Hoofdstuk 19

"Nou, Fenna," Dries glimlacht bemoedigend naar zijn rechercheur, "zorg maar dat je de komende tijd goed herstelt, dan kunnen we daarna kijken wanneer je weer kan werken." Als hij een voorzichtig glimlachje op haar gezicht ziet, kijkt hij haar streng aan. "Je gaat niet aan het werk tot je honderd procent hersteld bent, en dat gaan we niet overhaasten." Spreekt hij haar nog toe. "We zien wel," antwoordt ze. Hij glimlacht weer. "Doe maar rustig aan. Ik spreek je later nog wel." Hij steekt zijn hand op als afscheidsgroet, en verlaat dan het kleine ziekenhuiskamertje. Zodra hij weg is, laat Fenna zich achterover zakken in de kussens. Haar hoofd bonkt weer ontzettend, en ze voelt zich vreselijk beroerd. Maar net, tijdens het bezoek van Dries wilde ze graag doen alsof het goed ging.

Langzaam zakt Fenna in slaap. De rust die haar lichaam zo hard nodig heeft. Op het moment dat ze voor haar idee net slaapt, schrikt ze weer wakker door het openen van de deur. Als ze haar ogen opent, ziet ze Bram en Liselotte haar kamer binnenlopen. "Hé, Fen," Liselotte kijkt met een ernstige blik naar de blondine, "we wilden je niet wakker maken, sorry." Fenna glimlacht zwakjes, "maakt niet uit." Mompelt ze. "Hoe was het op het bureau?" Bram grinnikt. "Workaholic," lacht hij, "bureau is prima, alles gaat z'n gangetje, weet je wel. Niks om je zorgen over te maken." Fenna kijkt nieuwsgierig naar hem en Liselotte. "Waar zijn jullie mee bezig, vertel?" Ze kijkt haar vrienden smekend aan, "kom op, ik verveel me dood hier." Liselotte kan een lachje niet onderdrukken. "Doe nou maar rustig, Fen."

Bram bijt op zijn lip. "Je hebt de afgelopen dagen wat herinneringen teruggekregen, toch? Door over dingen te praten, dan komen er stukjes?" Hij kijkt Fenna vragend aan. Ze richt haar bruine ogen op hem. "Ja... Stukjes... Hoezo?" Ze snapt niet wat Bram hiermee wil. Ze krijgt weliswaar steeds stukjes van haar geheugen terug, het is zo weinig dat het haar vooral immens frustreert. "Nou..." Bram haalt zijn schouders op. "We zijn bezig met een zaak," hij doet alsof hij Liselottes afkeurende blik niet ziet, "een meisje van facking zeven is vermist. En, nouja... Jij was bezig met iets toen je dat ongeluk kreeg. Je was solo, dus we hebben geen idee wat je had." Ze kijken elkaar aan. De blondine knijpt haar ogen dicht, gravend in haar geheugen. "Ik-ik... Ik weet niks," mompelt ze, "shit... Maar... Als ik dit deed, dan is dit al een week oud? Dan is de kans dat ze... Dat jullie haar nog levend terugvinden heel klein."

Liselotte ziet de frustratie op Fenna's gezicht. "Oké, genoeg over werk." Ze wrijft even over Fenna's arm, en werpt Bram een strenge blik toe. "Hoe voel je je vandaag, Fen?" Vraagt ze dan aan de blondine, die haar schouders kort ophaalt. "Moe... Pijn is wel te doen." Antwoordt ze kort. Liselotte blijft zacht over haar arm strelen. "Wil je dat we weggaan? Dan kan je slapen." Bram knikt. "Dan komen we morgen wel weer terug. Of niet, wat jij wil." Fenna schudt haar hoofd. "Au... Fuck," kreunt ze, "dat went nog steeds niet." Liselotte kijkt haar bezorgd aan. "Misschien is het beter dat we toch gaan, Fen..." Zegt ze zacht. "Nee, nee, Lies," Fenna kijkt haar collega smekend aan, "ik ben al de hele dag alleen, die paar uurtje dat jullie er zijn vind ik wel gezellig." Bram glimlacht. "We zijn natuurlijk ook wel heel leuk." Grapt hij.

"Heb je je arts nog gesproken vandaag?" Liselotte kijkt Fenna vragend aan. "Nee, vandaag niet... Gisteravond wel, hij komt morgen vast ook wel weer langs." Ze haalt haar schouders op. "Hij heeft niet zo veel te zeggen. Blijft maar praten over rust houden. Ik ben er wel een beetje klaar mee." Rust houden is niet haar ding. Liselotte glimlacht zwakjes om haar ongeduldige collega. "Rust is goed, Fenna... Je moet je lichaam de tijd geven om te herstellen." Zegt ze zacht. Fenna snuift geïrriteerd. "Je klinkt net als die verdomde arts," klaagt ze, "steeds zeggen dat rust belangrijk is... Maar ik voel me godverdomme niks beter dan toen ik hier vijf dagen geleden wakker werd." Ze zou van woede en frustratie wel het ziekenhuis uit willen stormen, maar haar lichaam laat het nauwelijks toe dat ze overeind komt. Ze knijpt haar ogen stijf dicht en bijt hard op haar onderlip om tranen van frustratie te voorkomen. "Hé, Fen," Bram pakt haar hand vast, "er is echt wel wat veranderd in die vijf dagen." Ze opent haar ogen en kijkt hem nieuwsgierig aan. Hij glimlacht. "Je halve gezicht is van blauw naar geel verkleurd." Zijn woorden toveren een klein glimlachje op Fenna's gezicht. Hij knijpt zacht in haar hand. "Ik weet dat geduld niet je sterkste punt is, maar hou vol... Het komt echt wel goed."