Herinneren

Hoofdstuk 29

De volgende dag klopt Bram enthousiast op Fenna's deur. "Ophaalservice meldt zich," hij grijnst als hij haar kamer binnenloopt. Ze heeft een donkerblauwe joggingsbroek aan, met een wit shirtje erboven. Haar haren heeft ze in een staartje gebonden. "Eindelijk." Lacht ze naar Bram. Ze klopt op de tas die naast haar staat, en waar alle spullen die ze hier de afgelopen twee weken nodig heeft gehad inzitten. "Ik ben er allang klaar voor." Deelt ze hem mee terwijl ze van het bed af stapt. Hij knikt, en pakt de tas van haar aan. "Papieren getekend? De artsen laten je écht gaan?" Vraagt hij nog voor de zekerheid. Fenna geeft hem een zachte stomp tegen zijn arm. "Alsof ik hier zomaar weg zou lopen." Zegt ze verontwaardigd. Bram lacht. "Ik zie het je doen hoor."

Een kwartiertje later parkeert Bram de auto bij Liselotte in de straat. Hij haast zich om de auto heen, en helpt Fenna met uitstappen, die hem daarbij geïrriteerd aankijkt. "Het gaat prima met me hoor, Bram." Bijt ze hem toe. Hij reageert niet op haar opmerking, maar haalt in plaats daarvan haar tas van de achterbank en loopt achter haar aan naar Liselottes voordeur. Ze brengt haar hand naar de deurbel, maar Bram pakt voorzichtig haar pols vast. Hij vist een sleutel uit zijn jaszak en grinnikt om Fenna's verbaasde gezicht. "Bram!" Roept ze uit als hij de deur opent en voor haar uit loopt. "Hoe zit dit?" Vraagt ze nieuwsgierig als hij zich omdraait. "Jij en Lies... Eindelijk?" Bram grinnikt. "Nee, Fen, een sleutel is gewoon makkelijk. Ik heb de afgelopen tijd veel op Thomas gepast." Legt hij uit, met een glimlach op zijn gezicht.

"Hé, Fen!" Liselotte glimlacht breed als Fenna en Bram de woonkamer binnenlopen. Ze knuffelt de blondine en werpt even een blik op Bram, die naast Thomas op de vloer is gaan zitten. Al snel richt ze haar blik weer op Fenna. "Hoe voel je je?" Fenna haalt met een klein glimlachje haar schouders op. "Gaat wel," antwoordt ze, "maar het duurt misschien nog wel even voor ik weer helemaal de oude ben," voegt ze er met een vermoeid glimlachje aan toe. Liselotte kijkt haar bezorgd aan, ze beseft zich heel goed dat Fenna dit soort uitspraken normaal nooit doet. "Ga even zitten, Fen." Stelt ze voor. Fenna knikt, en laat zich langzaam op de bank zakken.

Fenna leunt tegen de rugleuning van de bank en sluit haar ogen even. Ze snapt niet waarom ze moe zou worden van een autoritje van het ziekenhuis naar hier, maar feit blijft dat ze uitgeput is. Ze voelt Liselottes hand op haar arm. "Wil je wat drinken? Koffie, thee?" Vraagt de brunette. Fenna kijkt even op. "Thee, graag." Antwoordt ze met een zwak glimlachje. Als Liselotte in de keuken is, kijkt Fenna naar Bram en Thomas, dan verliest ze alle focus en staart ze nietsziend voor zich uit. Ze is moe en ze voelt hoofdpijn opkomen. Eigenlijk wil ze gewoon heel graag slapen.

Een uurtje later ziet zowel Liselotte als Bram dat Fenna wel heel bleek is weggetrokken inmiddels. Ze wisselen een bezorgde blik, dan legt Liselotte haar hand op Fenna's schouder. "Misschien moet je even gaan liggen, Fenna?" Zegt ze zacht. De blondine kijkt op, en knikt dan. Liselotte staat op. "Kom, je kan in mijn bed." Ze helpt Fenna overeind en leidt haar dan voorzichtig naar de slaapkamer. Ze sluit de gordijnen en werpt dan een blik op Fenna, die onder de dekens is gekropen en haar hoofd op het kussen heeft gelegd. Liselotte glimlacht zwakjes. "Slaap lekker, Fen." Fluistert ze, voor ze de kamer uitloopt en de deur achter zich sluit.

Bram kijkt op van het spelletje dat hij met Thomas aan het spelen was als Liselotte terug de woonkamer inloopt. "Zo kwetsbaar..." Mompelt ze. Bram knikt. "Ze heeft nog een lange weg te gaan... Maar ze komt er wel, het is Fenna." Vindt hij. Liselotte haalt haar schouders op. "Fysiek zeker wel, daar twijfel ik niet aan. Maar mentaal, na alles wat er is gebeurd... dit gaat echt wel z'n sporen nalaten." Verzucht ze. Bram haalt zijn schouders op. "Als zij en Evert het nou gewoon op zouden lossen. Ze moeten echt leren om niet zo fucking koppig te doen." Moppert hij. Liselotte grinnikt zacht. "Ja... Dat zou alles veel makkelijker maken. Maar ze zijn zoals ze zijn." Bram haalt zijn schouders op. "Nou... Stom." Liselotte glimlacht zwakjes. "Weet je, Bram... Ik denk dat het wel goed komt tussen ze. Zo'n gevoel heb ik." Hij kijkt haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. "Een gevoel," herhaalt hij met een brede grijns, "als jij een gevoel hebt, Lies, dan moet het wel goed komen." Lacht hij.