hata sanılan | hilmur

3•ilk teselli

O gelmişti..
O..
Buradaydı..

Lera'yı görmemle olduğum yerde çakılı kaldım.Ne yapmalıydım, ne demeliydim bilmiyordum.Bildiğim tek şey buradan kaçmak istediğimdi.Aklıma kulak verip düşündüğümü yaptım.

Lera'yı ama en önemlisi Hilmi'yi orada bırakıp koşarcasına gittim.

Otelden çıktığımda hâlâ koşuyordum.Nereye varacağımı bilmeden, sonunu düşünmeden koştuğum bir kaçıştı bu.

Sahil kenarına gelince koşmayı bıraktım ve eğilerek ellerimle dizlerimi kavradım.Soluklanmaya ihtiyacım vardı.Nefesimin düzene girdiğini anlayıp bir şezlongun üzerine oturdum.

Neydi bu yaptığım? Neden kaçmıştım? Duygularımdan mı, ondan mı? Cevapsız bir çok soru vardı ve kendime cevap vermeliydim.Başkalarından önce kendime dürüst olmalıydım.

Elimi burnuma çıkardığımda gözlerimden akan yaşları hissettim.Kabul etmeliydim ki ben duygusaldım.Bazı anlar bu yönüm dolayısıyla kendimi güçsüz hissediyordum.Biri beni teselli edip motivasyonumu düzeltmeliydi.Tabi böyle bir insana hiç bir zaman sahip olmamıştım.

Annem vardı, canımdan çok sevdiğim.Ama olmazdı..Anne yüreği denen bir şey vardı ki bana benden daha çok üzülüyordu.Her zaman yanımdaydı ama bazen benim yaşlarımda, beni anlayabilecek birini de istiyordum.

Omuzlarıma geçirilen ceketle yerimde kıpırdandım.Yukarıya baktığında Hilmi'yi görmüştüm.Ağladığımı görmesini istemiyordum.Başımı diğer tarafa çevirip göz yaşlarımı sildim.

Yanıma oturup "Yaş gözlerini görmedim sanma.Seni bulana kadar delirdim oğlum.Bakmadığım delik kalmadı." dedi.

Kelimelerin yerlerini karıştırmasıyla göz yaşlarımın arasından şaşkın bir ifadeyle ona bakıp "Ne?!" dedim.

O böyleydi işte.Az önce ağlarken şimdi gülümsetebilecek tek insandı.

Bir gözünü kapatıp kafasını kaşıdı."Seni böyle görünce değişik oldum.O yüzden dolayı karıştırdım."

Gözleri gözlerimle buluştuğunda ikimiz de gülüşlerimizden sıyrıldık.Eliyle omzumu sıvazladı."Bak anlatmak istemezsen anlarım, tanışalı çok olmadı.Ama anlatmanı istiyorum Murat.Çok zaman geçmedi ama kardeşim oldun benim.Paylaş benimle, hı?"

Zihnim yorgun, hislerim karışık, kalbim kırıktı.

Anlatmalı mıydım? Kesinlikle Hilmi'ye güveniyordum.Ama yaşananları dile getirmek kolay değildi.Yine de ben içimde tutamazdım.Bana göre değildi.Ya anlatarak ya da müzikle dışa vururdum duygularımı.

"Otelde karşımıza çıkan kız; Lera..Benim sevgilimdi.Doğrusu eski sevgilim.Ben onu gördüğüm zaman ne yapacağımı bilemedim, elimden gelen tek şey kaçmaktı."

Gözlerini usulca kapattı. "Ne yaptı sana Murat? Neden ayrıldınız?" dedi.

Ne yaptığını sormuştu.Benim ona bir şey yapabileceğim ihtimalini düşünmemişti bile.

Sertçe yutkunduktan sonra başladım sözlerime."Çok seviyordum, o da beni seviyor sanıyordum.O kadar güzel giden bir ilişkimiz vardı ki biz hep imrenilendik.Birlikte eğlenebiliyorduk.Başka ülkede model olduğundan dolayı çok görüşemezdik.Her ikimizin de işleri yoğundu.Ama bunu sorun etmiyorduk, bir noktaya kadar."

Titreyen kirpiklerimi gördüğünde "Devam etme istersen.Hiç iyi gözükmüyorsun."dedi.

Onaylamaz anlamda kafamı sallayıp devam ettim."Bir gün ona sürpriz yapmak istedim.Çok özlemiştim.Ona hediye olarak bir beste yapmıştım ve yanına gidecektim.Uçak biletimi aldım.Uçaktayken o kadar heyecanlıydım ki ona yazdığım şarkıyı sürekli tekrar ediyordum.Fakat içimde bir sıkıntı vardı.Geçmek bilmeyen kötü bir his..Üstünde durmadım, o yanımda olacaktı.Böyle hissetmem alakasızdı.Evine gidip kapıyı bana verdiği anahtarla açtım.Kucağımda bir gül demetiyle birlikte yukarı çıktım ve odasından gelen sesle oraya yöneldim.Kapının aralık olmasından yararlanarak beni görmeyeceği bir yere geçtim, sürprizdi çünkü.Odanın içine baktığımda gördüğüm şeyle birikte elindeki güller savruldu, kırılan kalbimin parçaları gibi.."

Şu an olduğumuz ortamdan uzaklaşmış, tekrar o anı yaşıyormuş gibi olmuştum.Yatakta gördüklerim, Lera'nın beni farketmesi..Canım çok yanmıştı.

Öylesine kötü, öylesine iç karartıcı bir durumdu ki.Hayat arkadaşı denilen kişinin bunu yapması tarif edilemezdi.Her şeyim diyen kişi için bir hiç olduğunuzu anladığınız zaman umutlarınız, hayalleriniz, hisleriniz birer birer yok oluyordu ve elinizden hiç bir şey gelmiyordu.
Hilmi önümde eğilip avuçlarıyla yüzümü kavradı."Murat! Murat kendine gel.."

"O-o ya-yatakta.." Titreyen sesim sonlara doğru kısılmış ve hıçkırığımla kesilmişti.

Hilmi kollarını bana sardığında başımı omzuna yasladım.Orası huzur ve güven kokuyordu.Kafamı onun boynuna gömmekten bıkmazdım.

"Geçti Murat..Şşt, ben buradayım."

Sesiyle biraz olsun yatışmamı sağlamıştı.O nedensizce hep burada olsun istiyordum.Dostluktan olduğunu düşünüp üzerinde durmadım.

Hâlâ sarılıyorduk.Ben son derece memnundum.Zamanı durdurma isteğim neden kaynaklanıyordu?

Sarılmaya devam ettim..

Selam ben geldim.Umarım bölümü beğenirsiniz.Bir de şunu ekleyeyim; bu bölümler az olaylı oluyor ama daha hisleri yeni yeni oluşuyor.Yapabildiğim kadar bu dönemleri hızlandırmaya çalışıyorum ama aceleye de getirmemek gerek.

Bölümle ilgili yorumlarınızı bekliyorum.

Acaba Lera'yla ilgili nasıl olaylar olacak? :)