Bugün şunu fark ettim. İnsanlar beni ben olduğum için kabul etmiyor. Onların yanındayken hep farklı biri olmak zorundayım. Dinlemiyor anlamıyorlar. Anlamak istemiyorlar. İnsanlar sadece iyi gününde var olup kötü gününde yok olmak için varlar. Ne demiş Sezen Aksu ''Yapacak hiçbir şey yok.''
Yalnızlığı seviyorum lakin bu dışlanmışlık hissi bedenimi ele geçirmiş durumda. Az insan çok huzur felsefesinin sonuna kadar arkasındayım lakin dışlanarak değil,tercih edilerek. Ağlarsam rahatlarım diyorum son zamanlarda. Şimdi olmaz dışarıdasın,şimdi olmaz insanlar var, otobüstesin, annen görür... Sonu gelmeyecek bir liste işte. Ağlamak için bile geç kalmış hissediyorum bazen. Ağlayacak tek bir dostum bile kalmadığından. Anlatacaklarım içimde biriktiğinden. Nasıl anlatsam bilemiyorum o yüzden Ebru Gündeş'in ağzından ifade edeyim hislerimi ''Bu aralar çok yorgunum hep isyankar hep mutsuzum.''
Anlatmak isteyip de anlatacak kimse bulamadığımda yazıyorum buraya,kimsenin okumadığını bile bile. Bir umut hala devam ediyorum ama şunu da söylemeden edemeyeceğim. Umudumu yitirmemek için çok çabalıyorum. Hikayemin devam etmeye değer olacağına inanıyorum. Belki de inanmak için uğraşıyorum desem daha doğru olur.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SON ANA KADAR'
Short StoryHikayemi dinleyecek kimse bulamadığım için buradayım. Sadece anlatmak istiyorum. Belki dinleyen,okuyan olur diye
