Project X

Hoofdstuk 12

Vandaag is de laatste test. De laatste test. We zijn ondertussen nu ook nog maar met zes mensen. Zes van de vijfendertig zijn nog in leven. Zes! Danny, Arabella, Kian, Bram en Tessa. Blue heeft het niet gehaald bij de vorige test. Ze was er bijna. Ze was zo ver gekomen. Danny was er ook opnieuw bijna geweest. Ik heb hem weer opgelapt met mijn chirurg kunsten maar ook hem was ik bijna kwijt geweest.

'Cruz!' ik zuchtte nee he. Ik draaide me om en keek net als de rest aan de tafel waar we aanzaten toe hoe Sean boos de kantine in kwam stormen. 'Jij! Meekomen nu!' 'Nee.' 'Nee?' 'Nee ik zei nee. Ik ben klaar met die speciale behandelingen van jou.' 'Ooh ja?' 'Ja! Ik ga niet nog eens dat ijsbad van jouw in!' 'Nou maak je het helemaal mooi!' hij pakte me vast bij mijn nek en trok me mee de kantine uit.

Sean sloeg mijn handen in de boeien. 'What the heck gast!' riep ik boos uit. Ik kreeg er een harde klap in mijn gezicht van terug. Ik keek hem nu vol haat aan. Hij grijnsde alleen en bond een ketting vast aan mijn boeien. De andere kant van de ketting bond hij overigens vast aan een klein houten paaltje in de kamer. Hij gaf me een trap tegen mijn knieholtes waardoor ik door mijn benen zakte en op de grond viel.

'Bereid je maar voor. Dit doet pijn.' Ik wou nog wat terugzeggen toen ik een hele erge brandende pijn over mijn rug voelde en ik het uitgilde. De tranen liepen over mijn gezicht van de pijn. Hij heeft me zonet een fucking zweepslag gegeven! Ik gilde het weer uit toen ik er nog een voelde. En nog een en nog een.

'Twaalf.' Ik voelde nog een zweepslag en gilde het opnieuw uit. 'Dertien...' er klonk een harde klap. 'What the fuck! Ben je wel helemaal lekker! Wat heeft ze je ooit aangedaan?!' hoorde ik denk Kian roepen. Ik voelde hoe ik moeite begon te krijgen met wakker te blijven. Ik begon zwarte stippen te zien. En van de pijn en waarschijnlijk ook van het bloedverlies.

'Ooh my god, kleintje!' Was het laatste wat ik hoorde voordat de duisternis me omringde.

Ik werd wakker van iemand die rustig over mijn wang wreef. Ik opende kreunend mijn ogen. 'Kleintje rustig aan. Rustig aan.' fluisterde Arabella me rustig toe. Ze gaf me een kleine glimlach en begon weer over mijn wang te wrijven. Ik voelde mijn ogen weer zwaar worden maar schudde het van me af.

'Ooh my god Dawntje. Je bent wakker.' Hoorde ik Danny opgelucht zeggen. Hij kroop dichterbij en pakte mijn hand vast. 'Wat is er gebeurd?' vroeg ik schor van het gillen en huilen. 'Nadat we je hadden gevonden hebben Kian en Bram Sean overmeesterd. We hebben hem soort van gegijzeld en zijn toen op de vlucht geslagen. Dus we zitten nu midden in het bos.' Ik knikte licht. 'Hoe gaat het met je rug?' 'Hij brandt echt heel, heel erg.' 'Het spijt me kleintje.'

'Het geeft niet. Mijn wraak zal zoet zijn.' zei ik met een kleine grijns. 'Ooh en daar help ik je zeker bij kleintje. Reken daar maar op.' 'Ja en ik ook.' 'Thanks guys.' Ik voelde mijn ogen weer zwaar worden maar liet ze nu wel dichtvallen.

'Hoe is het met haar? En de wonden? Genezen ze?' 'Weet ik veel! Zij is de dokter hier.' 'Ze was serieus toen ze zij dat ze een dokter was?' 'Ja! De beste uit het vak.' 'Wacht. Dude, is het je niet opgevallen hoe ze iedereen die gewond was geraakt er weer bijlapte?' 'Uh nee?' 'Ooh sweet Jesus riding a motorcycle. Hoe blind kun je zijn?' 'Sorry hoor.' Ik kreunde en opende voorzichtig mijn ogen.

Meteen waren alle ogen op mij gericht. 'Hoe is je rug kleintje?' vroeg Arabella bezorgt. 'Helemaal verneukt.' 'Hey uh Dawn?' 'Ja, Kian?' 'Uhm. Wat heb je Sean ooit aangedaan dat hij je nog extra hel geeft hier.' 'Uhm als ik eerlijk ben denk ik geboren worden.'

'Daar heeft hij toch niets te maken?' 'Ooh jawel. Hij heeft er alles mee te maken.' zei ik terwijl ik met mijn ogen rolde. 'Hoezo dat dan weer?' 'Hij is toch niet?' 'Jepp. Die gast is mijn biologische vader. Net als zijn vrouw overigens mijn biologische moeder is of was.'

'Maar hij is zijn dochter en vrouw verloren zestien jaar terug?' 'Nope. Mij niet. Alleen zijn vrouw.' 'Hoe heb jij die aanval overleefd dan?' 'Door er niet bij geweest te zijn.' 'Hoe kon je daar nou niet bij geweest zijn?' 'Doordat ze me daarvoor al achtergelaten hadden. Ze lieten me gewoon achter. Het is dat mijn moeder me gevonden had en me in veiligheid had gebracht anders was ik niet meer geweest.'

'Wacht even. Wil je nou zeggen dat Lennard en Ronda niet je echte ouders zijn?!' vroeg Danny verbaasd. 'Uhu. Nou ze zijn wel degelijk mijn ouders. Alleen niet mijn biologische ouders.' 'Damn. En die schurft is dus jouw vader?' 'Hij is niet mijn vader. Hij is mijn spermadonor. Meer niet. Een vader laat zijn zeven jarige dochter niet achter op een planeet die aangevallen word door aliens.'