Project X

Hoofdstuk 23

Ik streelde de steen voorzichtig en ging toen voor het grafje op de grond zitten. 'Hey Huug. Ik mis je weetje. Ik ben je al negentien jaar kwijt. Negentien jaar verdomme. Ik ben al negentien jaar mijn beste vriend kwijt. En hier zit ik dan nu voor een lege kist te praten. Je hebt me gered Huug maar je werd er zelf voor meegenomen. Als jij er niet was geweest weet ik niet waar ik nu zou zijn. Weet ik überhaupt niet of ik nog wel zou leven.'

'Het is zwaar weetje? Wetend dat je hier gewoon nog ergens vrij rond kan lopen. Niet wetend waar je was en of je nog leefde. En zoals je ziet had iedereen de hoop op gegeven aangezien ik hier zoals ik net ook zei, tegen een lege kist zit te praten.'

'Ik ben chirurg geworden Huug. Het gene wat jij altijd wilde worden. Ik heb mijn droom om een draak te worden laten vallen. Mede omdat het gewoon niet realistisch was en omdat jij niet de vleermuis was die bij mij in de grot zou leven.'

Ik zuchtte diep en keek naar het grafje van mijn tweelingbroertje. 'Als je hier nog zou zijn geweest was je nu gewoon vierentwintig. En waren onze ouders waarschijnlijk nooit veranderd. Werd ik niet gehaat omdat ik het had moeten zijn die meegenomen werd. Werd ik niet gehaat omdat de ongewenste dochter had weten te ontsnappen maar de gewilde zoon niet. Was ik niet mijn beste vriend verloren. En had ik waarschijnlijk een betere jeugd gehad.'

'Maar aan de andere kant. Als ze mij niet hadden achtergelaten met het evacueren was ik nooit door Ronda en Lennard geadopteerd. Had ik de mensen van wie ik nu zoveel hou niet ontmoet. Had ik Ara niet ontmoet. Nou je hebt waarschijnlijk wel genoeg van mij gezeur. Dus ik ga maar weer. Ik weet niet wanneer ik weer langs kom en of ik überhaupt ooit nog langskom. Maar weet dat ik van je hou ukkie.'

Ik stond op en veegde het zand van me kleren. Uit het niets werd ik van achter vast gepakt en probeerde ik te schreeuwen maar dat ging niet omdat er een grote hand mijn mond bedekte.

'Wie denk jij wel niet dat je bent? En wat doe je bij mijn graf.' 'Mijn graf?' vroeg ik tegen zijn hand aan dus het klonk als een hmph. De gast zuchtte en haalde zijn hand bij mijn mond weg en draaide me om zodat ik hem aankeek.

'D-Dawn?' vroeg hij zacht. Ik keek hem vreemd aan maar al snel schoten mijn ogen wijd open. 'Hugo?' vroeg ik met traanogen. 'Ben jij het echt? Of is dit mijn verbeelding? Ooh my god. Er zat vast een soort van gif aan die klauwen en nu begin ik allemaal dingen te zien. Ik moet snel terug en een tegengif zien te bedenken.' Ik maakte aanstalten om weg te lopen maar werd vastgepakt bij mijn pols.

'Je mag me wel loslaten hoor. Ik weet dat dit verbeelding is. Mijn Hugo is er niet meer en dat heeft iedereen honderdduizend keer naar mijn hoofd geslingerd. Het kan niet dat jij echt bent. Dat kan gewoon niet. De alien aanval en de evacuatie.' 'Dawn.' 'Nee ik moet even goed nadenken. Want er is hier niets logies aan.' ik ging op de grond zitten en dacht eens goed na over alles.

'Het kan geen gif zijn uit die klauwen anders had ik dit al veel eerder gemerkt. En ze hebben het eruit gebrand als het er was. Er is maar een verklaring en dat is dat mijn hoofd spelletjes met me speelt. Ja ik ben nu officieel van het pad af. Helemaal de weg kwijt.'

'Dawn.' 'Ik snap het niet meer!' 'Dawn!' 'Wat?!' 'Ik ben het echt.' Ik keek hem achterdochtig aan. 'M-maar het is negentien jaar geleden. Negentien jaar!' 'Zolang ondertussen?' ik knikte. Hij kwam tegenover me zitten. 'Je lijkt heel erg op mam.' 'Die vrouw is niet mijn moeder.' 'Dawn? Wat is er in de tussentijd allemaal gebeurd?' 'Veel. Veel te veel.' 'Nou kom maar op. Ik heb de tijd. Van begin tot het eind. Ik wil weten hoe het leven van mijn zus eruitzag toen ik weg was.'

'Dat dus.' Zei ik toen ik alles had verteld wat er in de afgelopen negentien jaar is gebeurd.' 'Damn.' 'Dawn?!' 'Dawntje?!' 'Baby?! stel nou dat ze is meegenomen door een alien?! Daar kan ik niet meeleven. Ik kan haar niet kwijtraken!' 'Bella! Rustig aan. Ze is hier vast ergens in de buurt. Je kent Dawn en het zal me niets verbazen dat ze ergens in slaap gevallen is.' goed argument Dan. Dat kan namelijk zomaar gebeuren.

Ik stond op en zag het groepje al gauw staan. 'Yo sukkels! Hier zo!' riep ik zwaaiend. 'Dawn! Wat denk jij zomaar drie uur weg te blijven!' 'Drie uur?' ja dat zou trouwens best wel kunnen aangezien ik hier mijn levensverhaal aan Hugo heb lopen vertellen en die wilde zelfs alle details weten. Dus drie uur klinkt vrij logies.

Ik werd uit mijn gedachten gehaald door iemand die zich in mijn armen wierp. Ik was er niet op voorbereid en viel dus achterover op de grond met de persoon boven op me. 'au.' 'Sorry babe.' Ik grinnikte. 'Het geeft niet Ara.'

'Zo nu we je dus hebben gevonden en je ons dus niet hebt achtergelaten. Wie is dit?' vroeg Kian. 'Gast ik ben zo klaar met jou! Hoe vaak moet ik het nog zeggen dat mijn meisje ons niet zomaar achterlaat en je een beetje vertrouwen in der moet hebben!' Ara stond op en gaf Kian een harde klap in zijn gezicht.

'Oke die verdiende ik.' 'Ja dat dacht ik.' Zei Ara die haar armen voor der uit kruiste. Hugo gaf me een hand en trok me omhoog. 'Thanks.' 'Graag gedaan.' 'Maar even serieus. Wie de fuck is dat?' 'Nou dan stel ik mezelf even voor. Ik ben Hugo. De tweelingbroer van Dawn.' 

A/N: Hey guys! 

Hieronder heb ik een foto van Hugo weergegeven. en dat was het! Tot in het volgende hoofdstuk!

bk281100 out!