Project X

Hoofdstuk 15

Ik nam zuchtend plaats op een grote kei. Ik pakte een paar kleine kiezeltjes van de grond naast me en smeed die in het meer. Ik haat het om zwakte te tonen in het bijzijn van anderen. Ik haat het überhaupt om zwakte te tonen maakt niet uit of er anderen bij zijn of niet. Ik heb twee jaar terug een belofte aan mezelf gemaakt om nooit meer te huilen. Maar ja dat is mislukt. Ik kan ook weer eens niets!

'Kleintje?' ik keek over mijn schouder en zag Ara staan. 'Ik weet dat je net zei dat je alleen gelaten wilt worden. Maar ik kan je niet alleen laten zo. Je hoeft niets tegen me te zeggen. Desnoods schreeuw je mijn kop vol met dingen maar ik laat je niet alleen.' Ik snoof mijn neus en schoof een stukje op. Ara klom naast me op de kei en keek naar de maan die op het meer reflecteerde.

'Geef mij ook eens een paar stenen.' Ik knikte en legde een paar kiezels in haar uitgestoken hand. 'Thanks kleintje.' Ze pakte er een goed vast en smeed die naar de reflectie van de maan. Het water begon te rimpelen even als de reflectie.

'Wil je het erover hebben? Soms is een luisterend oor precies wat je nodig hebt.' 'Ik wil wel maar ik kan het niet.' Ik ben bang dat ik haar afschrik en het gene wat we nu hebben wat het dan ook is breekt en ik zoals altijd weer alleen achter blijf. Ik heb last van angst. Alleen mama en papa weten ervan af. Hell zij waren er iedere keer bij als ik alles bij elkaar schreeuwde in de nacht. Of als ik gewoon uit het niets een angstaanval heb.

Ik doe me wel altijd zo stoer voor. Maar dat ben ik helemaal niet. Ik ben juist het tegenovergestelde. Ik doe me alleen zo voor zodat mensen me niet zwak vinden. Of vinden dat ik me aanstel. Angst wordt vaak onderschat. En niet zo'n beetje ook. "Zet je er gewoon overheen." Of "stel je niet zo aan." zijn vaak dingen die een persoon met een angststoornis naar zijn of haar hoofd geslingerd krijgt. Maar ik kan je vertellen. We stellen ons niet aan. Alleen omdat jij het niet kan zien betekent het niet dat het er niet is.

Maar het ergste is als je moet aanhoren dat een angststoornis niet zo erg is. Ja dat is het wel.

Angst zorgt ervoor dat je alleen in een hoekje gaat zitten en alles overdenkt. Alles. De ene keer laat het je denken dat de mensen die in je leven zijn je verlaten. Het laat je voelen alsof je in de steek bent gelaten. En dat je waardeloos bent aangezien de persoon die het meest belangrijk voor je is je niet wilt.

Dus je duwt alles en iedereen weg. Bang om in pijn en gebroken achter gelaten te worden. Je duwt iedereen weg zodat ze je niet kunnen afdanken of je alleen achter kunnen laten. Terwijl in de werkelijkheid niemand ooit weg ging. Niemand liet je in de steek.

Angst is erg omdat het je de mensen waar je het meest van houdt weg duwt. And that sucks.

'Toen ik zestien was, was er niemand die voor me zorgde. Ik stond er helemaal alleen voor.' Ik keek naar Ara terwijl ze begon te vertellen. Ze keek recht naar de maan en was helemaal verloren in haar gedachten. Alsof ze het moment herbeleefde.

'Mijn vader heb ik nooit gekend en mijn moeder stierf aan een of ander virus overgebracht door een alien.' Ze slikte. 'Toen ze was overleden was er niemand die mij opving. Ik stond er helemaal alleen voor. Niemand keek naar me om. Niemand gaf om mij. Niemand kon het iets schelen. Ik heb in die tijd geleerd dat je alleen op jezelf kunt vertrouwen. Aangezien jij de persoon bent die altijd bij je blijft. Als niemand er voor je is moet je leren om van jezelf te gaan houden. Ook al is het nog zo moeilijk.'

Ara keek me voor het eerst aan sinds ze begon met haar verhaal. Ik zag tranen in haar ogen staan. Ik glimlachte zwak naar der. 'Maar nu ben je niet meer alleen. Je hebt mij.' Ten minste als ik je niet weg duw uit mijn leven. Of het weet te verzieken door gewoon mezelf te zijn. Ara sloeg haar armen om me heen en huilde uit op mijn schouder.

Ik sloeg mijn armen strak om haar heen en wreef over haar rug terwijl ik een rustgevend melodietje neuriede. Het was het melodietje die mama altijd voor me zong als ik een angst of paniekaanval had. Het hielp me altijd.

Ik keek naar het prachtige, huilende meisje in mijn armen. Dit is de eerste keer dat ik haar zie huilen. 'Het spijt me. Nu is je shirt nat.' Zei ze terwijl ze weer overeind ging zitten en snel haar tranen uit haar gezicht wreef. 'Ooh het geeft niets. Het droogt wel weer. En hij is niet zo nat als de keer dat je me in het meertje duwde.' We begonnen beide te lachen.

'Dat was een mooie dag. Nee de beste dag en weet je waarom kleintje?' 'Nee. Waarom was het de beste dag?' 'Omdat dat de dag was dat ik jou ontmoette.' Ik voelde het bloed naar mijn wangen stromen. Damn gelukkig is het donker. Dan kan ze het niet zien.

'En weetje wat ook een perfecte dag was?' 'Vertel.' 'Toen we dit deden.' Ze kwam dichterbij en drukte voorzichtig haar zachte lippen op de mijne terwijl ze mijn gezicht vasthield. Ik glimlachte tegen haar lippen aan en verdiepte de kus.

A/N: Hey guys! Zo dus een klein stukje van het achtergrond verhaal van Ara... Wat vonden jullie ervan? 

Nou ik hoop dat jullie het een beetje een leuk hoofdstuk vonden en ik zie jullie in het volgende hoofdstuk!

bk281100 out!