Project X

Hoofdstuk 24

'Wacht even. Wat? Tweelingbroer?' ik knikte. 'Nou eigenlijk tweelingbroertje aangezien ik een half uur ouder ben.' 'Moet je dat echt overal bij opbrengen. Volgens mij is dat het enige argument die je hebt.' 'Hey! Ik heb best wel goede argumenten hoor!' 'Ooh ja?' 'Ja die twee zijn echt broer en zus.' 'En waar maak je dat uit op?!' riepen we beide tegelijk.

Iedereen keek ons met opgetrokken wenkbrauw op. 'Volgens mij was dat het bewijs.' Zei Bram. 'Zeg uh Hugo. Het zou wel heel eenzaam zijn geweest hier, in je eentje, op een verlaten planeet. Ik kan je wel helpen om minder eenzaam te voelen als je weet wat ik bedoel.' Zei Tessa terwijl ze duizendmaal knipperde.

'Uh. Nee bedankt. En over dat eenzaam gebeuren ook niet echt.' 'Zijn er nog meer mensen?' vroeg ik verbaasd. 'Uhu. Een hele groep.' 'Waar komen die allemaal vandaan dan?' 'Het zijn allemaal uh mensen zoals ik.' 'Allemaal?' vroeg ik zacht. 'Nee bijna allemaal.' 'Met hoeveel zijn jullie?' 'Twintig. Binnenkort eenentwintig.' 'Er zijn twintig andere ontvoerden?' 'Nee dat zijn er zeventien.' 'En drie dus niet?' 'Nee maar dat zijn ook kinderen. Mijn kinderen.' 'Je bent vader?!' 'Uh Jepp.' 'Ooh my god! Ik ben gewoon tante!' riep ik blij uit. 'Dat ben je inderdaad zussie.'

'Ara! We zijn gewoon al tante! Wacht even van hoeveel? Wat zijn het? Hoe oud en wat zijn de namen?' 'Oke nou de oudste is een meisje genaamd Sofia. Ze is zeven jaar bijna acht.' 'Wacht even. Zeven jaar?' 'Uhu.' 'Je was zeventien toen je haar kreeg?' 'Uh jupp.' Ooh damn.

Ara sloeg haar arm om me heen. 'Ga verder ik wil alles weten over mijn neefjes en nichtjes.' Ik grinnikte en knikte. 'Oke dan heb je Naomi, van vier en als laatste Denver en hij is twee.' 'Awh. So cute.' 'Ja dat dacht je. Nou het tegenovergestelde is waar.' 'Ze hebben hetzelfde gedrag als wij vroeger?' 'Ja. Ja dat hebben ze.' 'Ooh nou succes daarmee dan.' Zei ik grinnikend.

'Zo dus hebben jullie onderdak nodig? We hebben eten en zitten veilig voor de aliens.' 'Nou het eten begint op te raken...' 'en ik wil mijn nichtjes en neefjes ontmoeten!' riep Ara. Ik grinnikte. 'Nou dat is dan geregeld. Het is een halve dag lopen vanaf hier.' 'Huug?' 'Ja? Ben ik het alleen of herinner jij ook die geheime deur in ons oude huis.' 'Die ene waar Sean steeds doorheen ging?' 'Ja die ja!' 'Een geheime deur?' vroeg Kian geïnteresseerd.

'Misschien zitten er wel handige speeltjes.' Zei hij met een grijns. Ik knikte. 'Nou laten we het uitzoeken!' Ara pakte mijn hand vast en trok me mee de begraafplaats af.

'Oke en waar zit die geheime deur precies? Want ik zie hem niet.' 'Gast. Het is een geheime deur. Het is de bedoeling dat hij niet in het zicht zit.' Ik rolde met mijn ogen. Ik liep iedereen het huis voor in en liep naar het grote familieportret aan de muur. Ik haalde hem ervan af en drukte op het knopje die achter het portret verborgen zat.

Er verscheen een wachtwoordpaneel. Ooh fijn. 'Probeer uh mijn verjaardag.' 'Dat is toch ook haar verjaardag?' 'Uh nee. Ik ben om kwart voor twaalf geboren en hij kwart over twaalf dus hij is een dag later als ik jarig.' 'Ooh. En waarom moet het zijn verjaardag zijn en niet die van jou?' 'Omdat hij vroeger toen ik een kind was ook al een bloedhekel aan me had.' Ik toetste de verjaardag van Hugo in maar er gebeurde niets.

'Dat was het niet.' 'Probeer vijftien maart.' Ik keek Kian vreemd aan. 'Doe nou maar.' Ik rolde met mijn ogen en toetste die datum in. Er klonken twee korte piepjes.

'Betekend dat dat het goed was?' vroeg Danny. 'Ik heb geen idee.' Een harde sis gevolgd door gekraak vulde mij oren. 'Het werkte! Hij was goed!' de trap schoof naar binnen en er verscheen een deur. Ik pakte de hendel vast en schoof hem open. Een grote stofwolk waaide op uit het zwarte gat voor ons. Oke hier gaan we dan. Ik pakte een zaklamp uit mijn rugzak en deed hem aan. Ik scheen naar binnen en zag alleen een trap naar beneden.

Ik zette een eerste stap maar gleed uit. Ara pakte me bij mijn arm vast. 'Voorzichtig.' 'Ja ik probeer het. Het is trouwens glad.' 'Nee echt?' 'Ja serieus.' Ik gaf Hugo een glimlach en liep voorzichtig verder naar beneden.

We kwamen aan bij een grote deur. Ik drukte op het knopje en de deuren schoven voorzichtig open. Een fel licht scheen in mijn ogen waardoor ik ze stijfdicht kneep. Toen ik het idee had dat ik weer kon zien opende ik ze en liep de deur door de witte kamer in.

'Dit is het? Meer is het niet? Een witte kamer?' ik keek om me heen. Mijn oog viel op een klein knopje in de muur. Ik liep er naartoe en drukte erop. Een luide piep vulde mij oren en voor ik het wist draaide de muren zich om en stonden in een heuse wapenkamer. Ooh damn. 'Dit was al die tijd in ons huis?' 'Uh blijkbaar.' 'Echt kindvriendelijk.' Ik grinnikte en liep naar de kant met revolvers. Ik stopte er een paar in mijn tas even als alle munitie die ik kon vinden. Ik zag dat de rest het ook deed.

Nu zijn we echt klaar voor de strijd.